رسیدن به جایی که بتوانید کسی را ببخشید – خواه شخص دیگری باشد و خواه خودتان – می‌تواند بسیار دشوار باشد. اما اطلاع از ضرری که انجام ندادن این کار بر بدن شما وارد می‌کند احتمالا باعث می‌شود که تلاش کنید این مهارت بسیار مهم را به دست بیاورید. بله! گذشت و بخش برای سلامتی خوب است.
به گفته دکتر اورت ورثینگتون پروفسور بازنشسته دانشگاه ویرجینیا، که تحقیقات روانشناسی او بر گذشت و بخشش متمرکز شده است، روش رسیدن افراد به حالت بخشش واقعی متفاوت است، اما معمولاً به دو دسته تقسیم می‌شود: بخشش تصمیمی و بخشش عاطفی.
دکتر ورثینگتون می‌گوید: «می‌توانید تغییری را در احساسات خود تجربه کنید، و سپس تصمیم به بخشش بگیرید، یا می‌توانید ابتدا تصمیم بگیرید که ببخشید و بعداً آن تغییرات را از نظر احساسی تجربه کنید.»
از آنجایی که روابط ما تاثیر حیاتی بر سلامتی ما دارند، توانایی بخشیدن و برقراری ارتباط با کسانی که آنها را بخشیده اید، برای سلامتی شما و آنها مفید خواهد بود. در این رابطه ورثینگتون می‌گوید: «سلامت روان به طور مستقیم با سلامت جسمانی مرتبط است.»
در این نوشتار ۳ تاثیر مهم بخشش را بر سلامتی خواهیم دید. با ما همراه باشید!
بخشش به مدیریت استرس کمک می‌کند
تحقیقات نشان داده است که ناتوانی در بخشش باعث ایجاد احساسات خشم، خصومت و استرس می‌شود، که ثابت شده بر سلامتی روحی و جسمی تأثیر منفی می‌گذارد.
در یک مطالعه شامل بیش از 330 فرد 16 تا 79 ساله، محققان دریافتند که صرف نظر از سن، افرادی که قادر به بخشش بودند، کاهش قابل ملاحظه استرس را تجربه کردند و این کاهش منجر به کاهش علائم مشکلات سلامت روان شد.
نویسندگان این مطالعه خاطرنشان کردند: «اگرچه بخشش تنها استراتژی موجود برای مقابله با ناملایمات نیست، اما قطعا یکی از واکنش‌های مؤثرتر برای کاهش استرس و بهبود سلامت روح و تن است».
در مقابل، استرس – و به ویژه هورمون کورتیزول – اثرات منفی متعددی بر سیستم‌های سراسر بدن دارد. ورثینگتون می‌گوید که بالا بودن کورتیزول به طور مزمن می‌تواند اندازه بخش‌هایی از مغز از جمله هیپوکامپ را که مسئول تبدیل تجربیات به خاطرات است را کوچک کند.
در یک مطالعه، محققان بررسی کردند که آیا سطح کورتیزول خون بر حافظه بیش از 2200 فرد میانسال سالم تأثیر می‌گذارد یا خیر. برای این مطالعه، محققان سطح کورتیزول خون را اندازه‌گیری کردند و آن را با نمرات شرکت‌کنندگان در آزمون‌های حافظه و ادراک بصری و سطح ماده خاکستری در مغز که با اسکن مغز اندازه‌گیری شد (ماده خاکستری جایی است که مغز اطلاعات را پردازش می‌کند) مقایسه کردند.
آنها دریافتند افراد به خصوص زنانی که در طول زمان سطح کورتیزول بالایی داشتند حافظه ضعیف تری هم داشتند و در تست‌های شناختی عملکرد بدتری داشتند. با گذشت زمان، به نظر می‌رسد که آنها ماده خاکستری کمتری در برخی از قسمت‌های مغز دارند.
کورتیزول در سایر نقاط بدن نیز خرابی ایجاد می‌کند. ورثینگتون توضیح می‌دهد که این هورمون سیستم ایمنی را در سطح سلولی تحت تأثیر قرار می‌دهد، به این معنی که می‌تواند به تمام قسمت‌های بدن که سیستم ایمنی با آنها تماس می‌گیرد به روش‌های غیرقابل پیش‌بینی آسیب وارد کند. ورثینگتون می‌گوید: «این روند می‌تواند همه چیز را از سیستم جنسی و تولید مثل گرفته تا دستگاه گوارش و توانایی شما در مبارزه با بیماری و خستگی مختل کند.»
بخشش سیستم عصبی پاراسمپاتیک را فعال می‌کند
به گفته ورثینگتون، بخشش بر سیستم عصبی پاراسمپاتیک نیز تأثیر می‌گذارد، و در نتیجه تنفس و ضربان قلب را کند کرده و هضم را افزایش می‌دهد. این روند که به عنوان واکنش “استراحت و هضم” (کنترل عملکردهای عادی بدن) نیز شناخته می‌شود.
سیستم عصبی سمپاتیک و پاراسمپاتیک با هم کار می‌کنند، به طوری که بدن شما می‌تواند مواردی مانند فشار خون و ضربان قلب را تنظیم کند و در موقعیت‌های استرس زا و لحظات غیر استرس زا آنطوری که باید عمل کند. اما زمانی که فرد تحت استرس مزمن است – که ممکن است زمانی رخ دهد که کسی خشم خود را حفظ می‌کند – بدن ممکن است برای مدت طولانی در واکنش جنگ یا گریز باقی بماند.
ورثینگتون می‌گوید: «سیستم عصبی پاراسمپاتیک بخش آرام بخش سیستم عصبی است، بنابراین تحریک بیش از حد نواحی خاص را خاموش می‌کند. هر کاری که فرد می‌تواند برای آرام کردن خود در هنگام تحمل استرس زیاد انجام دهد، در واقع سیستم عصبی پاراسمپاتیک را فعال می‌کند (از جمله تمرین بخشش) و می‌تواند برای ذهن و بدن مفید باشد زیرا سیستم عصبی سمپاتیک و پاراسمپاتیک را در تعادل بیشتری قرار می‌دهد.
تحقیقاتی وجود دارد که نشان می‌دهد این اثرات ممکن است از نظر تأثیرگذاری بر پیامدهای سلامتی، مانند عملکرد قلبی عروقی، قابل توجه باشد.
در یک متاآنالیز، محققان دریافتند که خشم و خصومت با افزایش خطر بیماری قلبی و همچنین پیامدهای بدتر برای افرادی که از قبل به آن مبتلا هستند مرتبط است.
مطالعه دیگری بخشش را به عنوان یک عامل پیش بینی کننده مرگ و میر مورد بررسی قرار داد و یک رابطه آماری معنادار را پیدا کرد. نویسندگان این مطالعه خاطرنشان کردند که بخشیدن دیگران با کاهش خطر مرگ و میر در طول دوره مطالعه همراه بود.
بخشش به شما کمک می‌کند کمتر نشخوار فکر کنید
به گفته ورثینگتون، عمل نبخشیدن یا امتناع از بخشیدن کسی تقریباً همیشه با نشخوار فکری همراه است.
«همه ما نشخوار فکری می‌کنیم، اما روش خودمان را داریم. برخی از مردم این کار را با عصبانیت انجام می‌دهند، برخی افراد ناامیدانه نشخوار فکری می‌کنند یا احساس افسردگی می‌کنند.»
ورثینگتون می‌گوید: اگر نشخوار به عادت تبدیل شود، می‌تواند منجر به اختلالات روانی شود. او می‌افزاید: «نشخوار فکری عامل بسیار موثری بر ایجاد مشکلات روح و روانی است.»
بسته به نوع نشخوار فکری شما (اینکه آیا آن را به گونه ای انجام دهید که ناامیدی، افسردگی، اضطراب یا سایر احساسات را ایجاد کند)، این افکار تهاجمی و تکراری در نهایت می‌توانند باعث اختلالات خشم، اختلال وسواس فکری-عملی (OCD)، استرس پس از سانحه (PTSD)، اضطراب، افسردگی یا اختلالات روان تنی شود، که در آن استرس و اضطراب باعث بیماری‌های جسمی مانند درد معده یا میگرن می‌شود.
بر اساس مطالعه‌ای که شامل بیش از 1800 بزرگسال سیاه‌پوست بود، زنان سیاه‌پوست بیشتر از مردان سیاه‌پوست رویدادهای استرس‌زای زندگی را تجربه می‌کردند و درگیر نشخوار فکری می‌شدند، که باعث افزایش مداوم فشار خون آنها طی 13 سالی شد که این مطالعه طول کشید.
ورثینگتون می‌گوید: «وقتی مردم می‌توانند ببخشند، هنوز تا حدی نشخوار فکری می‌کنند، اما می‌توانند بسیاری از این تلخی و خشم را کنار بگذارند. بخشش نشخوار فکری را از بین نمی‌برد، اما می‌تواند میزان سمی بودن آن را کاهش دهد.»
افزودن دیدگاه