آب شدن قند در دل. پروانه هایی که در شکم‌مان فوران می کنند، جهان روشن تر به نظر می رسد، و ناگهان آن غریبه به مرکز جهان شما تبدیل می شود. اما برای بسیاری از آدم‌ها، این شیفتگی های زودگذر با افزایش سن کمتر می شود. در واقع احتمال کراش زدن با افزایش سن کاهش می یابد! اما آیا این اتفاق صرفاً به معنای محو شدن اشتیاق ما به زندگی و عشق و عاشقی است یا چیز دیگری در این بازی وجود دارد؟
دهه بیست و عشق و عاشقی هایش
آه از دهه بیست، زمانی که زندگی مانند یک کلاژ آشفته و در عین حال پر جنب و جوش آشکار می شود. با آدم‌های زیادی در دانشگاه و احتمالا محل کار رو برو می شوید و شاید گاهی جرقه ای در دل تان روشن می شود. هم دانشگاهی تان که به نظر پسر یا دختر متفاوتی است؟ باریستایی که سفارش لاته شما را هنوز هم بعد از گذشت چند وقت به خاطر می آورد؟ همکارتان که بسیار مودب و محترم است؟ به نظر می رسد این احتمال که عاشق شوید و وارد یک رابطه شوید در این دوران زیاد است!
سپس، دهه سی شما نمایان می شود. بال زدن های مکرر پروانه های درون دل تان تا حدی کند می شود. هنوز هم می‌توانید آن جرقه را حس کنید، همان جرقه‌ای که شب‌های بی‌خوابی و بررسی دیوانه‌وار پیام‌ها را شعله‌ور می‌کند. اما دیگر قدرت و شدت قبل را ندارد!
روزهای ارتباط بی دردسر در هر مرحله گذشته است. اکنون، شیفتگی واقعی مانند یک جواهر گرانبها به نظر می رسد که پس از ماه ها غربال کردن در میان چیزهای معمولی کشف می شود. مکالمات ممکن است هنوز پتانسیل یک ارتباط عمیق را داشته باشد، اما به نظر می رسد پروانه های اولیه برای زمستان به جنوب مهاجرت کرده اند.
آیا این کاهش در رمانتیسم است یا صرفاً تغییر در اولویت ها؟ شاید هم اوج تجارب زندگی باشد، یک احساس تصفیه شده از خود که برای انتخاب یک شریک زندگی دقت بیشتری را می طلبد. به هر دلیلی، منظره عشق در سی سالگی شما متفاوت است. حالا در شرایطی هستید که کیفیت بر کمیت برتری دارد و ارتباط واقعی وزن بیشتری نسبت به شیفتگی زودگذر دارد.
دفعات آب شدن قند در دل‌تان یا احتمال کراش زدن ممکن است با افزایش سن کاهش یابد، اما به نظر می‌رسد ظرفیت اصلی برای عشق پرشور و واقعی باقی می‌ماند.
اما لایه دیگری در داستان وجود دارد، همانطور که توسط یک کاربر در وبسایت Quora ثبت شده است: «ناگهان عاشق شدن با افزایش سن کمتر رایج است، زیرا با بالا رفتن سن، به این نتیجه می‌رسید که فردی که از او بت ساخته اید، کسی است که حتی نمی‌شناسید، یا اگر هم می‌شناسید او را خوب نمی شناسید. بنابراین برای درک ارزشمندی واقعی او به خودتان زمان می‌دهید. واقعیت این است که گاهی فرد مورد نظرتان آن کسی که فکر می کنید نیست و در واقع به ندرت همان فردی است که تخیل شما خلق کرده است.» در جوانی ما، کراش زدن ها اغلب توسط فرافکنی ها و خیال پردازی ها ایجاد می شود. ما یک نسخه ایده آل از شخصی را بر اساس اطلاعات محدود ایجاد می کنیم، مانند تصویری که به دقت از یک فرد مشهور ساخته شده است. در حین اینکه به بلوغ می رسیم، ارزش ارتباط واقعی و اهمیت شناخت کسی که واقعاً بوده است را می فهمیم.
با این حال، یکی دیگر از کاربران Quora دیدگاه متفاوتی را ارائه می دهد: «نه. بالا رفتن سن اصلاً مانع کراش زدن من نشده است.» او تصدیق می‌کند که ممکن است درگیر شدن‌ها کمتر دراماتیک به نظر برسند، اما شدت عشق اصلی باقی می‌ماند، «من الان نسبت به گذشته عاقل‌تر هستم. من آدم‌ها را بهتر می شناسم. وقتی جوانتر بودم، عاشق می‌شدم و می‌گفتم: «هی دختر، این همان است، فکر می کنم عشق واقعی همین باشد، اما حالا می دانم که آدم ها دقیقا همان چیزی که نشان می دهند نیستند و بنابراین با دقت بیشتری وارد یک ماجرای جدید می شوم یا در واقع جرقه اولیه باعث نمی شود که وارد داستان جدیدی شوم.»
بر اساس تحقیقات، تعامل پیچیده‌ای نحوه برخورد ما با عشق را در دهه‌های مختلف شکل می‌دهد
یک مطالعه با عنوان «پیر شدن، کراش کمتر؟»، بیش از 2500 آلمانی را مورد بررسی قرار داد و نشان داد که افراد مسن‌تر به طور کلی شدت هیجانی کمتری را گزارش می‌کنند، از جمله احساسات مثبت مرتبط با کراش زدن. شاید این کاهش شدت عاطفی توضیح دهد که چرا با افزایش سن، جاذبه های زودگذر را باور نمی کنیم.
با این حال، هلن فیشر، انسان شناس، استدلال می کند که تجربه فیزیولوژیکی عاشق شدن ثابت می ماند. فیشر در یکی از تحقیقاتی که انجام داد به واشنگتن پست توضیح داد: «منطقه اصلی مغز و مسیرهای مرتبط با احساس عشق شدید عاشقانه در افراد بالای 50 سال به همان اندازه فعال بوده که در بین افراد… بیست ساله است. “این یک درایو اساسی در مغز است و واقعاً تغییر نمی کند.” این امر نشان می دهد که انگیزه اصلی برای ارتباط عاشقانه ممکن است با افزایش سن ضعیف نشود.
پس چرا این تغییر در تعداد دفعات کراش زدن ما رخ می دهد؟
این تغییر می تواند به دلیل افزایش گزینش پذیری باشد. همانطور که تجارب و روابط زندگی را جمع آوری می کنیم، درک واضح تری از آنچه در شریک زندگی برایمان ارزش دارد، ایجاد می کنیم. مطالعه‌ای در دانشگاه کوئینزلند نشان داد که زنان مسن‌تر، به‌ویژه آن‌هایی که بین 35 تا 50 سال سن دارند، در انتخاب شریک زندگی حساس‌تر هستند. جالب اینجاست که تحقیقات روی اپلیکیشن‌های دوست‌یابی، روند مشابهی را برای مردان نشان می‌دهد: افزایش دقت بعد از ۴۰ سالگی.
بنابراین، دفعات کراش زدن ممکن است با افزایش سن کاهش یابد، اما به نظر می‌رسد ظرفیت اصلی برای عشق پرشور باقی می‌ماند. این تغییر ممکن است منعکس کننده یک حس رشد یافته از خود و تمایل به شریکی باشد که واقعاً زندگی ما را تکمیل می کند.
این خودشکوفایی در حال تکامل لزوما چیز بدی نیست
«کاهش روند کراش زدن» ذاتاً به معنای نتایج منفی نیست. بلکه منعکس کننده احساس بلوغ است از اینکه ما چه کسی هستیم و چه چیزی از یک شریک می خواهیم. در حالی که گیجی ناشی از شیفتگی زودگذر ممکن است کاهش یابد، پتانسیل برای ارتباطات عمیق تر و معنادارتر افزایش می یابد. بنابراین، ممکن است دیگر برای کسی که از استایل‌مان تعریف کرده قلب‌مان به تپش نیفتد و ارتباطاتی که ایجاد می کنیم این پتانسیل را دارند که قوی تر شوند. کمتر کراش می زنیم اما اگر کسی را انتخاب کنیم احتمال اینکه انتخاب درستی باشد بیشتر است.
افزودن دیدگاه