گفتگوهای صلح میان ایالات متحده امریکا و طالبان بار دیگر متوقف شده است. دلیل این توقف، اختلاف میان مذاکره کنندگان دو طرف روی مسئله کاهش خشونت در افغانستان عنوان شده است.
بحث داغ گفتگوهای صلح که در سال گذشته یکی از موضوعات مهم در حوزه افغانستان بوده نگرانی و امیدواری‌های زیادی را به میان آورده است.
واکنش‌ها به گفتگوهای صلح از نگرانی زنان در نادیده گرفته شدن‌شان در این مذاکرات شروع و در ادامه آرزوها و رویاهای شهروندان افغان در سراسر جهان را برانگیخته است.
شهروندان افغان در این اواخر کارزاری را ایجاد کرده‌اند که در آن به آرزوها و امیدهای شان در صورتی که صلح بیاید و آتش بس شود، اشاره می کنند.
کارزار “اگر صلح بیاید…”
هیله نجیب الله، دختر دکترنجیب الله – آخرین رییس جمهور در رژیم های کمونیستی
“اگر صلح بیاید پیاده از کابل تا میلن میروم و بالای قبرهای ابایم و کاکایم گریه کرده، دعا میکنم هیچ اولاد در افغانستان یتیم نشود…”
پیاده از کابل تا میلن می روم و بالای قبر های #ابایم و #کاکایم گریه کرده و دست بالا می کنم به دعا که دیگر هیچ اولاد در افغانستان یتیم نشود. در نزدیکی شهر، یک مکتب می سازم و در پهنتونهای افغانستان تدریس می کنم! صبح با طلوع آفتاب بر می خیزم و هر لحظه از زنده گی ام را لذت ببرم! https://t.co/HRQRPYfvNd
— Heela هیله نجیب الله (@HNajibullah) January 28, 2020
عطیه مهربان، فعال مدنی
“پدرم من در مقابل پدر هیله جنگیده است اما به این جمله او گریستم؛ اگر جنگ تمام شود می‌خواهم تا جایی دستم می‌رسد تبلیغ کنم که هیچ ایدئولوژی ارزش یتیم کردن کودکی… را ندارد. کنار هم زندگی کنیم”
پدر من در مقابل پدر هیله جنگیده است اما من به این جمله هیله گریستم؛ اگر جنگ تمام شود می‌خواهم تا جایی دستم می‌رسد تبلیغ کنم که هیچ ایدئولوژی ارزش یتیم‌کردن کودکی را، بیوه کردن زنی را و بی فرزندساختن مادری را ندارد. کنار هم زندگی کنیم، پهلوی هم دفن نشویم. https://t.co/ZM4ANXEtLW
— Attia Mehraban (@AttiaMehraban) January 28, 2020
پرویز کاوه، روزنامه نگار و شاعر
“اگر آتش “بس” شود تا “ده بالادست” میروم که دیوارهایش کوتاه‌اند و مردم‌اش به همدیگر اعتماد دارند…”
در کمال آرامش، بایسکل می‌خرم و تا هلمند و هرات بایسکل می‌رانم. بدخشان میروم با بایسکلم. تا «ده بالادست» میروم که دیوارهایش کوتاه اند و مردم‌اش به همدیگر اعتماد دارند. مهمان خانه‌های چوبی نورستان میشوم. تا جهیل شیوه می‌دوم.
بامیان را می‌نوردم و شهرستان…
… اگر آتش «بس» شود https://t.co/JVLu2zEB5m— Parwiz Kawa (@parwizkawa) January 27, 2020
فرحناز فروتن، خبرنگار و فعال حقوق زنان
“جنگ که تمام شد، به تمام سنگرها بروم و گل کاری شان کنم، به تمام قریه‌های سوخته، زانوی شادی بغل کنم… اگر آتش بس شد! تیپ دستی ره بگیرم برم در دشت‌های هلمند که پر از گندم باشه…”
ااگر آتش بس شد! تیپ دستی ره بگیرم برم در دشت های هلمند که پر از گندم باشه،کته مردم یکجای بیت های فرهاد دریا را گوش کنیم و یک صدا در هر قریه در هر شهر بخوانیم و یک یک درخت دوستی بکاریم با گلوی از باهمی و آبادی گریه کرده فریاد بزنیم«افغانستان سلام»که اولین بار کل وطن خوده ببینم
آه! https://t.co/K4cnbe3E7k— Farahnaz Forotan (@FForotan) January 29, 2020
رامین مظهر، شاعر و روزنامه نگار
“دلم میشه آتش‌بس بیایه، برویم نورستان، بدویم، بخندیم، بخوابیم، برقصیم، اشپلاق بزنیم، ماست وطنی بخوریم… دل شما چی میشه؟”
دلم میشه آتش‌بس بیایه، برویم نورستان، بدویم، بخندیم، بخوابیم، برقصیم، اشپلاق بزنیم، ماست وطنی بخوریم. تپه‌های سبز پر درختش، دریای دیوانه‌اش و آسمان عمیق شه لمس کنیم. د درخت‌هایش بالا شویم، با کبوترهایش آشنا شویم. دلم میشه د کوه‌های نورستان آواز بخوانیم، جیغ بزنیم. دل شما چی میشه؟
— Ramin mazhar (@RaminMazhar) January 27, 2020
لینا روزبه، نویسنده و خبرنگار
“اگر صلح بیاید، یک سلسله رستورانت‌های کوچک زنجیره‌یی در هرات، بلخ، بامیان… میگشایم که غذا، موسیقی و طرح بومی هر ولایت را داشته باشد…”
اگر صلح بیاید, یک سلسله رستوران های کوچک زنجیره یی را در هرات,بلخ, بامیان, بدخشان,نورستان,ننگرهار, هلمند,قندهار, کنر,کابل, فراه و چند ولایت دیر میگشایم که غذا, موسیقی و امبیانس یا طرح بومی هر ولایت را داشته باشد و سیاحین با فرهنگ سرزمین ما و غذا و مهمانوازی هر ولایت اشنا شوند… https://t.co/KSAGo2gCRx
— Lina Rozbih (@LinaRozbih) January 28, 2020
نیلوفر مرادی، خبرنگار
“کاش صلح بیایه هیچ زنی دیگر مثل مادر من بیوه نشود، کاش جنگ ختم شود و هیچ زنی مجبور نشود عروسی ناموسی کند…”
مادرم شش ماه عروس و سه ماه باردار بوده که کاکایم را کشتند او جنرال نظامی بود
کاش #صلح بیایه هیچ زنی دیگر مثل مادر من بیوه نشود کاش جنگ ختم شود هیچ زنی مجبور نشود عروسی ناموسی کند. https://t.co/4rc8Ndma3q— Nilofar Moradi (@Nilofar_Moradi1) January 28, 2020
عبدالله جاهد، کاربر توییتر
“برای بسیاری از دوستانم وعده دادم که روزی آنها را بدخشان خواهم برد، این وعده‌هایم را عملی خواهم کرد اگر “آتش بس شود.”
برای بسیاری از دوستانم وعده دادم که روزی آنها را بدخشان خواهم برد، بهارک، چشمه آسیچ و شیوه از جمله مکان های هستند که از زیبایی هایشان برای دوستانم سخن گفته…
این وعده هایم را عملی خواهم کرد اگر (آتش بس شود). https://t.co/cI56ZPfO2O— Abdullah Jahid (@AbdullahJahid2) January 28, 2020
محمد اخلاقی، عکاس و کاربر توییتر
“اگر صلح برقرار شد این بار تا بدخشان و نورستان پیاده میروم…”
من یک‌بار از بلخاب (سرپل) تا چجین ورث (بامیان) را پیاده رفته‌ام؛ نُه شبانه روز طول کشید تا برسم. اگر #صلح برقرار شد این‌بار تا بدخشان و نورستان پیاده میروم.
خیابانِ بینِ بلخاب و مزار شریف را ترمیم میکنم؛ و دیگر نیاز نباشد راهِ 7 ساعته را 12 ساعت طی نماییم. https://t.co/BS43kzdmJI— Mohammad Akhlaqi Мохамед Ахлаки (@M_Akhlaqi293) January 28, 2020
دیده شکیب عظیمی، فعال مدنی و حقوق زنان
“جنگ که پایان یافت نورستان میروم!”
جنگ که پایان یافت،
نورستان میروم! pic.twitter.com/gkmlMFV5Vp
— DEEDA (@AfgunTweets) January 11, 2020
قدوس یزدانی، کاربر افغان
“جنگ که تمام شود بروم از دند غوری با شادی و سرور با یک سرود میهنی بلندتر از صدای دریا بگذرم…”
جنگ که تمام شد بروم از دند غوری با شادی و سرور با یک سرود میهنی بلندتر از صدای دریا بگذرم و چشمه جنگان خیمه‌ای بر پا کنیم و با جمع یاران بخندیم و تابستان سال آینده بروم شیوه بدخشان و شب و سرما را یکجا تجلیل کنم https://t.co/G9RngBTzkV
— Qadoos yazdani (@QadoosYazdani) January 29, 2020
حمیدالله ستاری، کاربر افغان
“اگر صلح بیاید، به قریه‌های ولایات دوردست که ناامن بودند میروم و از مردم بومی و شریف قریه‌ای مربوطه دیدن میکنم و با غذاها، صنعت‌های دستی و مهمان نوازی آنان آشنا میشوم…”
اگر صلح بیآید, به قریه های ولایات دوردست که ناامن بودند میروم و از مردم بومی و شریف قریه های مربوطه دیدن میکنم و باغذا ها، صنعت های دستی و مهمانوازی آنان آشنا میشوم، با هم خوشی ها و غم ها را شریک میسازیم و آن زمان احساس خوشی زیادی برایم رخ خواهد داد که در هر گوشه و کنار وطن خویش-
— Hameedullah Satari (@Hameedsatary) January 28, 2020