اختلافات میان سیاستگران ارشد یک کشور، پدیدهی تازهای نیست. در هر کشوری گردانندگان سیاست با هم اختلافات جدی دارند؛ اما این اختلافات گاهی در حدی بسیار خندهآور آن ظهور میکند. بهطورنمونه گاهی قدرتمندترین افراد یک کشور تلاش میکنند همدیگر را در یک جایی نادیده بگیرند حتا اگر شریک سیاست و قدرت نیز باشند و منافع مشترکی هم داشته باشند.
این مساله در افغانستان خیلی جدیتر است. شاید به این نادیده گرفتن همدیگر به نحوی خودشان را راضی بسازند که رقیب سیاسیشان را کوچک میسازند. به گونهی نمونه این نادیدهگرفتنها در حسابهای تویترشان به خوبی مشخص میشود که رییس جمهور نمیخواهد حساب تویتر رییس اجرایی را دنبال کند و یا رییس اجرایی از رییس جمهور را تعقیب کند. به ویژه که قصهی شراکت در قدرت باشد، این مساله شاید جدیتر شود.
غیرت افغانی عامل اصلی
وقتی تو به عنوان یک مخاطب بروی و صفحهی تویتر دکتر عبدالله عبدالله را ببینی، در میان افرادی که “فالو” شدهاند، حساب کاربری تویتر رییس جمهور که آمرش هست، وجود ندارد. شاید او با این کار خواسته نشان بدهد که خیلی علاقه ندارد رییس جمهور را به عنوان آمر مافوق خود قبول کند.
و یا برعکس، رییس جمهور دکتر عبدالله عبدالله را به عنوان کسی که حاضر شده است قدرت را با او تقسیم کند و یا او را در قدرت سهیم بسازد، با “فالو” نکردنش نادیده گرفته است. این مساله را وقتی بهتر درک میکنیم که شماری افرادی که از سوی آنها دنبال شدهاند را ببینیم.
آنچه در تویتر این دو سیاستمدار ارشد افغانستان دیده میشود، میتوان حدس زد که تمامی تلاشهای دو رهبر در حوزهی قصرهای شان جریان دارند. بهطورنمونه این که حساب تویتر ارگ نیز تنها رییس جمهور را توانسته پیدا کند و او را فالو کند، آن هم پس از آن که رییس جمهور حساب تویتر ارگ را دنبال کرده است.
شما به جز غیرت افغانی، چه چیز را عامل این رقابت و اختلاف میدانید، وقتی رییس اجرایی حاضر است حساب تویتر معاون سخنگوی خود را دنبال کند؛ اما از رییس جمهور را دنبال نکند!
رییس جمهور اشرف غنی چهارده نفر را فالو کرده است. شورای اتلانتیک، کنفرانس امنیت، رییس جمهور اوباما، ایریک اشمیت رییس گوگل، جینس استولتین برگ رییس عمومی ناتو، ملل متحد، مجمع جهانی اقتصاد، بانک جهانی، بل گیتس بزرگترین سرمایهدار جهان، نریندرا مودی نخست وزیر هند، روزنامه نیویورک تایمز، اداره شفافیت بینالمللی، ژنرال دوستم معاون رییس جمهور و صفحهی تویتر ارگ، حسابهای کاربری تویترند که شانس این را پیدا کردهاند، تا رییس جمهور غنی آنها را جدی گرفته و فالو کند؛ اما در میان این چهارده حساب از دکتر عبدالله عبدالله رییس اجرایی و شریک حکومت رییس جمهور خبری نیست.
اما برعکس بیشتر از 197 هزار نفر دیگر در این مدت او را فالو کردهاند.
دکتر عبدالله عبدالله نیز در این مسابقه، از رییس جمهور کم نیامده است. آقای عبدالله حاضر شده است حساب تویتری صلیبسرخ امریکا را فالو کند؛ اما از رییس جمهور را فالو نکند.
به نظر میرسد، بخت یار ژنرال دوستم معاون اول رییس جمهور نیز نبوده است تا جزء 13 نفر خوش بختهای باشد که خوش تیپترین سیاستمدار افغانستان آنها را در تویتر دنبال کند. هر چند به قول معروف او هم جمپ را سر دکتر عبدالله نگرفته است.
صفحاتی را که رییس اجرایی فالو کرده است شامل، دومینیک جیرمیسفیر بریتانیا در افغانستان، محمدنبی عضو تیم ملی کرکیت، واحد تحقیق و ارزیابی افغانستان، جاوید فیصل معاون سخنگوی ریاست اجرایی، مأموریت حمایت قاطع، ناتو، صدای امریکا، بی بی سی فارسی، طلوع نیوز، ملل متحد، یونسیف، صلیب سرخ امریکا و سازمان صحت جهانیاند.
رقابت و یا جنگنرم دو سیاستمدار در تویتر نشان میدهد که فاصلههای کاخ سپیدار و قصر سلام خانه خیلی زیاد است و این دو رقیب دیروزی و شریک امروزی نمیخواهند، به سادگی با هم کنار بیایند.
در این میان، افراد دیگر نیز دکتر عبدالله را بهاندازهی رییس جمهور غنی جدی نگرفتهاند. شماری کسانی که رییس اجرایی را در تویتر دنبال میکنند به سی هزار نفر نیز نمیرسند.
و اما ژنرال دوستم هم کوتاه نیامده است. او تنها رییس جمهور را فالو کرده است، شاید هم به این خاطر که رییس جمهور او را دنبال کرده است.
انباق بزرگ
این هم چشمیها در تویتر رییس جمهور کرزی نیز دیده میشود. کرزی هر دو رهبر حکومت وحدت ملی را نادیده گرفته است و به جای دنبال کردن آنها، حساب تویتری ژنرال سالنگی، کای آیده، لیس دوسیت خبرنگار سرویس جهانی بی بی سی، نریندرا مودی، ارشاد احمدی، مشرانو جرگه و ایمل فیضی را فالو کرده است. شاید کرزی با این کارش هنوز حاضر نیست، مشروعیت حکومت وحدت ملی را بپذیرد. او انباق خیلی جدی است، بیجهت نیست که هر دو رهبر حکومت وحدت ملی این قدر از دست او فغان و ناله دارند.
با این همه حنیف اتمر حد تعادل را حفظ کرده است و نشان داده است که هر دو رهبر حکومت وحدت ملی، برایش اهمیت دارد. در میان چهار نفری که آقای اتمر مشاور امنیت ملی رییس جمهور، آنها را دنبال میکنند، رییس جمهور غنی و دکتر عبدالله حضور دارند.
نتیجه اخلاقی
شاید فاصلهی کاخ سپیدار تا قصر گلخانه، بیشتر از دو صد متر نباشد؛ اما این گونه برخوردهای به ظاهر کوچک، گاهی خیلی اوضاع را پیچیدهتر میسازد و شکافها را در نزد مردم عمیق نشان میدهد.
خیلی منطقی به نظر میرسد که این دو رهبر حکومت کنونی، دستکم در اینجا هم که شده است اختلافاتشان را کنار بگذارند و از تقصیرات همدیگر بگذرند. شاید فالو کردن همدیگر، صفحهی جدیدی در تفاهم سیاسیشان باز کند و آنها را نزدیکتر بسازد.
و اما غمانگیزتر اینکه فاصلهای که با یک کلیکخوردن از میان برداشته میشود، چرا باید تبدیل به یک قصه دور و دراز در میان دو چهره تاثیرگذار سیاسی و هواخواهانشان گردد؟
عبدالله رحمانی همکار این گزارش بوده است.
افزودن دیدگاه