حکایت مهمان و همبستر شدن با زن صاحب خانه از مثنوی معنوی

داستان ها و حکایت هایی که از مثنوی معنوی خوانده‌ایم یا برای‌مان نقل کرده‌اند بسیار کم و محدود هستند، اما میراث مولانا یک دریای بیکران است که این حکایت و خیلی های دیگر حتی قطره ای از این دریا نیستند و اگر بخواهیم این یادگاری را برای فرزندان مان حفظ کنیم باید اول خودمان، با این کتاب آشنا شویم.

داستان مهمان و همبستر شدن با زن صاحب خانه

در گذشته های دور مهمانی سرزده و دیروقت به خانه ی مردی وارد شد. صاحبخانه او را بسیار گرامی داشت و در مهمان نوازی به اصطلاح سنگ تمام گذاشت.پس از صرف غذا به همسرش گفت امشب دو دست رختخواب پهن کن یکی برای خودمان و یکی برای مهمان. زن هم طبق گفته شوهرش چنین کرد و در همسایگی آنها جشن ختنه سوران برپا شده بود و به جشن همسایه رفت . مهمان و میزبان در خانه ماندند و از هر دری سخن می گفتند و تنقلات می خوردند.تا این که خواب بر مهمان چیره شد و بی اختیار در رختخواب صاحب خانه خوابید.

میزبان خجالت کشید به او چیزی بگوید و او را از خواب بیدار کند، پس خود به رختخواب دیگر رفت و خوابید. اتفاقا در آن شب باران شدیدی می آمد و زن صاحب خانه مجبور شد تا در خانه همسایه بماند، پاسی از شب گذشته بود که زن صاحبخانه از جشن همسایه بازگشت و غافل از اینکه رختخواب مهمان و میزبان جابجا شده به رختخوابی که مهمان در آن خوابیده بود رفت.

بیشتر بخوانید:کار را خوب است خدا درست کند، سلطان محمود خر کیست؟

در رختخواب زن به گمان شوهرش چند بار او را بوسید و گفت: شوهر عزیزم آنچه از آن می ترسیدیم به سرمان آمد. این باران سنگین ادامه دارد و این مهمان همچنان اینجا خواهد ماند و با این باران بیخ ریش ماست و حالا حالاها نمی رود. مهمان وقتی این حرف را شنید از جا بلند شد و گفت نترس من چکمه دارم و از باران و گل و لای ترسی ندارم و گفت من رفتم خدا حافظ. زن وقتی متوجه شد چه اشتباهی شده است هرچه اظهار پشیمانی کرد فایده نداشت.
مهمان به این حرف ها توجه نکرد و رفت و دیگر به آن خانه برنگشت.

بیشتر بخوانید:داستان لقمان و خربزه تلخ؛ حکایتی بر صبر، اخلاق و جوانمردی!

نتیجه اخلاقی حکایت همبستر شدن مهمان و زن صاحبخانه

در این حکایت عرفانی مهمان کنایه از دریافت‌ها و الهام های رحمانی است که به قلب همه انسانها چون مهمانی سر زده وارد می شود. میزبان کنایه از قلب آدمی است که گاه به جهت غلبه خود خواهی ها نمی تواند این مهمان شریف را در خود نگه دارد و به ثمر برساند. همچنین مهمان کنایه از اولیای خداوند است که در هر زمانی گمنام زندگی می کنند و زمانی که با بی توجهی یا آزار ما روبرو می شوند به دیار دیگری می روند.

خوب دوستان همراه نظر شما در رابطه با این حکایت چیست؟ ممنون می شویم در بخش نظرات پیشنهادات و انتقادات خود را با ما در میان بگذارید!

بیشتر بخوانید:حکایت خواندنی نصوح، مردی که در حمام زنانه کار می کرد!