نویسنده: الکس وارد
نشر شده در واکس
در بحث کاندیداهای دموکرات ریاست جمهوری امریکا که روز پنجشنبه برگزار شده بود، نامزدهای ریاست جمهوری سال 2020 این کشور بر سر جزئیات و طرح های پیشنهادی و سیاست های شان در موارد مختلف از مراقبت های بهداشتی گرفته تا سیاست جنگ، مهاجرت و اصلاح عدالت کیفری بحث کردند.
اما زمانی که نوبت به این رسید که در مورد جنگ در افغانستان چه باید کرد، نامزدها فاقد ایده بودند که چه کاری باید فراتر از “بیرون آمدن، و سریع بیرون آمدن” از این کشور انجام دهند.
در واقع، به نظر می رسد که آن ها در این با یکدیگر در رقابت هستند که چقدر سریع نیروهای آمریکایی را از افغانستان خارج کنند. با شروع دوره تبلیغات، تقریباً همه کاندیداها متعهد شده بودند که نیروهای نظامی را تا پایان دوره اول خود از این کشور خارج کنند. پس از آن، این نامزدان بازگشت به خانه را تا پایان سال اول ریاست جمهوری خود تقلیل دادند.
الیزابت وارن، یکی از سناتوران امریکای حتی در مرحله مناظره این وعده را نمود که بلافاصله حتی بدون توافق صلح، سربازان کشورش را از افغانستان بیرون بکشد.
وارن گفت: “آنچه ما در حال حاضر در افغانستان انجام می دهیم، کمک به امنیت ایالات متحده نیست، کمک به امنیت جهان و به امنیت افغانستان نیست. ما نمی خواهیم برای دست یافتن راه حل در افغانستان از بمب استفاده کنیم.”
هنگامی که مجری وارن را تحت فشار قرار داد و پرسید كه آیا به رهبران ارشد نظامی خود گوش فرا خواهد داد که اگر به او توصیه كنند كه بدون معامله ای در آنجا نیروهای خود را بیرون نکند، وارن عقب نشینی کرد و اظهار نمود كه وقتی در گذشته با جنرال های آمریكا در مورد آن صحبت كرده، آنها نتوانستند این را تعریف کنند که “پیروزی” در افغانستان چگونه به نظر می رسد. او گفت: “هیچ کس نمی تواند آن را توصیف کند. و دلیل این که هیچ کس نمی تواند آن را توصیف کند این است که مشکلات افغانستان مشکلاتی نیستند که توسط یک ارتش حل شود.”
از پیت باتگیگ شهردار ساوت بیند و همچنان افسری که در افغانستان خدمت کرده نیز همان سوال پرسیده شد. پاسخ او هم همانند وارن بود. “ما باید جنگ بی پایان را پایان دهیم. و کاری را که ما می کنیم این است که این را ببینیم که از آن کشور هرگز برای حمله به کشور ما مورد استفاده قرار نمی گیرد و این کار نیازی به تعهد آزادانه نیروهای زمینی ندارد.”
جواب اندرو یانگ یکی از کارآفرینان امریکایی که نامزد انتخابات ریاست جمهوری است هم مشابه بود. او گفت: “من تعهدی را به امضاء رساندم تا به جنگ های بی پایان، پایان دهیم.” وی خاطر نشان کرد: “ما 18 سال است که درگیر جنگ هستیم و این چیزی نیست که مردم آمریکا بخواهند. ما باید آنچه را که می توانیم و نمی توانیم انجام دهیم را شروع کنیم. ما در بازسازی کشورها خیلی خوب نیستیم.”
اما یک مشکل اساسی با همه وعده های جسورانه این نامزدها برای پایان دادن به جنگ در افغانستان وجود دارد؛ به نظر نمی رسد هیچ کدام برنامه ای برای چگونگی انجام این کار، بدون قرار دادن جان هزاران افغان در معرض خطر و شروع یک جنگ داخلی که می تواند کار چندین دهه کار ایالات متحده و متحدانش را خنثی کند را ندارند.
وعده های داده شده اما عملی نگردیده
جای تعجب نیست که وارن و دیگران در تلاشند تا به حضور آمریکا در یک منازعه مسلحانه 18 ساله پایان دهند. نظر سنجی “پیو ریسرچ” در سال 2018 دریافته که نیمی از آمریکایی ها می گویند ایالات متحده عمدتاً در افغانستان ناکام بوده است.
این نگاه در میان بسیاری از رای دهندگان شایع است؛ دونالد ترمپ بخشی از برنده شدن ریاست جمهوری را با این وعده که به جنگ های هزینه بر خارج از کشور پایان می دهد به دست آورده است.
باراک اوباما همچنین در کارزارهای انتخاباتی خود در سال 2012 وعده داده بود که تا سال 2014 جنگ در افغانستان را پایان دهد.
اما وقتی آنها واقعاً وارد کاخ سفید شدند و نقش فرمانده کل قوا را به دست گرفتند، هر دو متوجه شدند که وعده دادن در کارزار های انتخاباتی و یا مرحله مناظره، بسیار ساده تر از آن است که در واقعیت راه حل عملی برای چگونگی پایان یافتن ارائه دهند.
پس از یک بررسی طولانی سیاست ها، اوباما در سال 2010 به افزایش 33000 سرباز در افغانستان بسنده کرد و هنگامی که او در جون سال 2017 از سمت خود خارج شد، هنوز هم تقریباً 8400 نظامی در این کشور وجود داشت.
ترامپ سپس با وعده به پایان دادن به جنگ وارد ریاست جمهوری شد، اما پس از یک ماه بررسی سیاست ها، او نیز میزان نیروها را در این کشور افزایش داد.
او سلوکی را که دو فرمانده کل قوا، پیش از او انجام داده بودند را دنبال کرد؛ فشار نظامی بر طالبان و شورشیان تندرو که دو دهه با متحدان ایالات متحده و ناتو می جنگند، تا این که چاره ای جز امضای توافق صلح با دولت افغانستان نداشته باشند. این مذاکرات به طور ناگهانی هفته گذشته پس از آن که ترامپ آن گفتگوها را لغو کرد پایان یافت چرا که طالبان به کشتن آمریکایی ها و غیرنظامیان در افغانستان ادامه می دهند.
وارن، باتیگیگ، یانگ و سایر افراد می توانند قول دهند سربازان را به خانه برگردانند، اما این که یک برنامه واقعی، جامع و منظم برای چگونگی انجام این کار داشته باشند، نشان نداده اند. آنها نیز ممکن است هنگام نشستن بر کرسی ریاست جمهوری، خود را به همان وضع که پیشینیان شان داشتند، بیابند.
جاناتان شرودن از کارشناسان در سی ان اه در واشنگتن می گوید: “یک رییس جمهور دموکرات مطمئناً با انتخاب های بسیار خوب و مطلوبی روبرو نخواهد شد. خارج شدن، یکی از بدترین گزینه هایی است که خواهند داشت.”
خطرات خروج سریع از افغانستان
ایالات متحده دو مأموریت اصلی نظامی در افغانستان دارد؛ اول، سربازان آمریکایی نیروهای امنیتی افغانستان را آموزش داده و به آنها مشوره می دهند تا بدون كمك آمریكا و متحدانش بتوانند بهتر با طالبان و گروههای دیگر مانند داعش و القاعده بجنگند. دوم، نیروهای آمریکایی مأموریت های جنگی را علیه تروریست ها انجام می دهند، یورش ها و حملات هوایی علیه داعش و گروه های دیگر.
هر دوی این موارد برای ارتش آمریكا مهم است تا اطمینان حاصل كند كه دولت افغانستان می تواند از خود محافظت كند و این ملت دیگر به عنوان پایگاهی برای برنامه ریزی حملات تروریستی به آمریكا مانند آنچه در تاریخ 11 سپتامبر انجام شد، مورد استفاده قرار نمی گیرد.
شرودن، که 10 بار به افغانستان سفر کرده است، در سال 2013 گزارشی را ارائه كرد كه در آن شرح داده است که اگر ایالات متحده مأموریت ها را در افغانستان ترك كند چه رخ خواهد داد. وی گفته است در حالی که برخی واقعیت های موجود از سال 2013 تغییر کرده، چهار نتیجه بزرگ از آن گزارش همچنان صادق است:
اول، اگر ایالات متحده به مأموریت مشورتی خود پایان دهد، نیروهای امنیتی افغانستان بسیاری از قدرت خود را از دست خواهند داد، زیرا هزاران نفر مطمئناً ارتش بیابانی را ترک خواهند کرد. این به احتمال زیاد در برخی از مناطق مورد بحث کشور، به ویژه در جنوب که بیشتر درگیری های خونین در آن انجام می شود، اتفاق می افتد.
دوم، اگر ایالات متحده به عملیات ضد تروریسم خود پایان دهد، گروه های تروریستی مانند داعش به دلیل عدم فشار احتمالاً رشد می کنند.
سوم، اگر ایالات متحده به هر دو مأموریت پایان دهد اما هنوز هم به نیروهای افغان کمک مالی کند، ممکن است این نیرو برای چند سال نگه داشته شود اما در نهایت از هم می پاشد.
چهار، و اگر ایالات متحده کاملاً دست بکشد، به این معنا که نه کمک نظامی و نه کمک مالی، نیروهای سیاسی رقیب در افغانستان مانند نیروهای متعهد به دموکراسی و کسانی که حامی طالبان هستند، کشور را از هم پارچه خواهند کرد. این می تواند باعث ایجاد جنگ داخلی فاجعه بار شود.
شرودن اضافه کرد: “با هیچ یک از این چهار موارد نمی توان به نتیجه خوب دست یافت.”
اگر وارن و سایر نامزدهای دموکرات قصد دارند نیروهای خود را از افغانستان بیرون کنند، باید با این واقعیت مقابله کنند. آنها باید تایید كنند كه خروج فوری می تواند خونین باشد و بسیاری از دستاوردهای كشور را از بین ببرد، از جمله زندگی بهتر بسیاری از زنان و اقلیت های امروزی در افغانستان.
عقیله مصطفوی خانم 25 ساله افغان در ماه فبروری در مصاحبه با نیویورک تایمز گفت: “ما صلح می خواهیم، اما نمی خواهیم دستاورد های خود را از دست دهیم. ما مسیری طولانی را برای رسیدن به اینجا طی کردیم و نمی خواهیم برگردیم.”
با این وجود، بسیاری می گویند اوضاع در افغانستان از قبل بدتر است و دولت ایالات متحده نمی تواند درباره آن کاری کند. به همین دلیل است که سرمایه گذاری منابع آمریکایی به مناطق دیگر، مانند مبارزه با تغییرات آب و هوا – به جای ریختن مداوم آن در یک جنگ بدون پیروزی منطقی است.
جیسون دمپسی، کارشناس در مرکز اندیشکده امنیت آمریکایی که دوبار به عنوان افسر پیاده به افغانستان اعزام شده، گفت: “هر یک از اهداف ما در آن جا تحقق ناپذیر و مسخره است. کسانی که می خواهند بمانند، باید به ما بگویند که چگونه این کار را انجام دهیم.”
این کاملاً عادلانه است: کسانی که طرفدار جنگ طولانی تر هستند مطمئناً خواهان از دست دادن سربازان بیشتر و هزینه های زیادتر اند. آنها باید پاسخ دهند که چرا به نفع آمریکا است تا به دنبال ادامه جنگ باشد. از این گذشته، اگر ایالات متحده در حدود 20 سال پیروز نشده باشد، چطور با صرف زمان بیشتر در این کشور می تواند تغییری را بیاورد؟
اما در عین زمان دموکرات ها باید از خطرات خروج فوری آگاه باشند. گفتن این که آنها می توانند به طور سریع نیروها را خارج بسازند، بدون ذکر این که برای هزاران افغان که متکی به کمک های آمریکا اند چه معنا می دهد، در واقعیت بی رحمانه و ناعادلانه است.
مردم افغانستان به ویژه افرادی شبیه خانم مصطفوی ارزش ارائه توضیح بیشتری را دارند.
افزودن دیدگاه