او در هلمند نشریه ای را راه انداخته و خودش نیز مشغول فعالیت های اجتماعی، مدنی و کار در خارج از خانه است. نسیمه باری برای حدود یک دهه فعالیت های اجتماعی و فرهنگی خود، اخیرا در نیپال جایزه ای پارلمان بین‌المللی جوانان را بدست آورده است. اما کمتر به عنوان یک فعال اجتماعی زنان از جنوب افغانستان نامی از او برده می شود. با این حال خانم باری در سطح ملی نیز در میان نخبگان جوان افغان هر از چندگاهی دیده می شود.
نام و عکس او به عنوان خبرنگار شجاع در میان خبرنگاران دیگر افغانستان بر روی دیوار شهروندی ارگ به چشم می‌خورد. این دیوار دو سال قبل توسط فرخنده زهرا نادری در زمان مشاوریت او برای رییس جمهور در کاخ ریاست جمهوری افغانستان ساخته شد. خانم باری از سوی کمیسیون حقوق بشر در ولایت هلمند نیز مورد تقدیر قرار گرفته است. او در عین حال، جایزه‌یی را نیز در سریلانکا در سال 2018 به دلیل برنامه‌های رضاکارانه‌اش به عنوان جوان الهام بخش افغان بدست آورده است.
خانم باری با توجه به کار در محیط بسته اجتماعی جنوب افغانستان، داستان زندگی پرفراز و نشیبی نیز دارد. این داستان می تواند نمایانگر بخشی از جلوه های زندگی اجتماعی در جنوب کشور باشد.
نشریه امیل
خانم باری زمانی که از دنیای مهاجرت بازگشت، در تلاش کار و فعالیت در خارج از خانه شد. او از کار در ادارات دولتی و غیردولتی شروع کرد و به عنوان فعال مدنی، نویسنده، و خبرنگار در سطح محلی حضور یافت. او این فعالیت ها را زمانی بیشتر ساخت که تصویر نزدیک تر از زندگی زنان افغان در جنوب کشور بدست آورد. خانم باری گفت “زمانی که زندگی زنان افغان را دیدم انگیزه این که برای آنان کار کنم در من ایجاد شد. سعی کردم تا از توانایی‌های خود در راستای کمک به آنان نیز استفاده کنم، زیرا زنان افغان استعداد‌های نهفته زیای دارند که فقط باید به آنان فرصت و امکانات داد تا شگفا شوند. من نیز به سهم خود شروع به کار کردم.”
خانم باری به دختری که در خانه بود و به او اجازه داده نمی‌شد تا در بیرون کار کند کمک کرد تا بتواند کتاب شعر و غزل‌های خود چاپ کند. او با دانش آموز دیگری که دختر بود، همکاری کرد و کتاب داستانش را چاپ نمود.
از همین جا بود که او متوجه اشتیاق زنان هلمندی به نشریات و کتاب شد. به این جهت، ایده ایجاد نشریه ای در ذهنش کلید خورد و “امیل” را راه‌اندازی نمود تا همه دختران و زنان بتوانند نوشته‌های خود را نشر کرده و اشاعه دهند.
او در این جریان بیش از 4 سال با یک رادیو محلی به صورت داوطلبانه همکاری نموده و تا کنون نیز به این فعالیت رادیویی اش ادامه می دهد.
آثار نشر شده
نسیمه باری تا کنون دو کتاب نوشته که یکی از آنان قصه‌های کوتاه بوده و دیگری در مورد وضعیت زنان و مشکلات آنان در زندگی نگاشته شده است.
کتاب قصه‌های کوتاه خانم باری از سوی وزارت اطلاعات و فرهنگ جایزه دوم کتاب داستان نویسی سال را گرفته و برخی از داستان های او به زبان های دری و انگلیسی نیز ترجمه شده است.
او در یکی از ادارات غیردولتی کار می‌کند که پول آن را برای نشریه و دیگر هزینه‌هایش مصرف می‌نماید. خانم باری اکنون داستانی زیر کار دارد که به زودی تحت عنوان بلاسوری به نشر خواهد رسید.
زندگی در مهاجرت
نسیمه باری در یک خانواده هشت نفری در ولایت قندهار به دنیا آمده اما بخش بیشتر زندگی کودکی و نوجوانی خود را در پاکستان به عنوان یک مهاجر سپری کرده است. او 26 سال دارد و فرزند ارشد خانواده بوده و پس از پدر مسولیت مدیریت خانه را نیز برعهده داشته است.
خانم باری مدرک لیسانس خود را از رشته ساینس از پاکستان بدست آروده و فوق لیسانس خود را به صورت غیرحضوری در سال 2017 از رشته علوم سیاسی تمام کرده است.
نسیمه باری همانند بسیاری از مهاجرین افغان زندگی سختی در عالم مهاجرت داشته اما به گفته او، پدرش نقش اساسی در زندگی و مسیر آموزش هایش داشته است. او با وجود حمایت های پدر و خانواده اش، در جریان تحصیل خود روزانه درس می خواند و شب‌ها نیز خیاطی می‌کرد.
خانم باری در گفتگو با خبرنامه گفت :”پدرم تنها کسی بود که همیشه ما را تشویق به تحصیل و کار می‌کرد زیرا به این باور بود که باید برای جامعه خود مفید باشیم و بتوانیم تغییر مثتبی در کشور ایجاد کنیم.”
پس از بازگشت به افغانستان، او محیط اجتماعی متفاوتی را تجربه کرد؛ امری که باعث شد تلاش های او بیشتر شود و برخلاف فضای اجتماعی حاکم گام بردارد. در این راستا، او می گوید که با چالش های زیادی از خانواده تا دوستان و جامعه مواجه شده است.
او در رادیو با نام مستعار کار می کند و در عین حال نشریه اش نیز به سادگی راه اندازی نشده و ادامه نیافته است. اما همه این مخالفت ها باعث نشد تا او مسیر خود را ادامه ندهد. اکنون خانم باری می گوید که با همه این چالش ها مسیرش برای تغییر اجتماعی در سطح و اندازه خود را یافته و در این مسیر ثابت قدم می باشد.