ساده و بی ریا. مثل همه انسان های عادی این شهر که زندگی را با سختی سر می کنند.
مدینه دختر هنرمند در باغ زنانه کابل. او شغلی دارد که در آن ظرافت و دقت اهمیت خاصی برای جلب مشتری بازی می کند.
مدینه دست دختران و زنان کابلی را حنا گذاری می کند. نقش های که مدینه با حنا روی دستان این دختران و زنان می بندد، با ظرافت و دقت انجام می شود و زیبایی در آن موج می زند.
این زیباسازی او مشتریان زیادی نیز برایش جلب می کند و با آن، او می تواند، امرار معاش برای خود و خانواده اش کند.
این دختر افغان بزرگ خانواده خود است. پدرش را دکتران معالج اش بازنشسته کرده اند و توصیه نموده اند که برای سلامت خود نباید کار کند. او مسولیت خانواده را برعهده گرفته و مصارف زندگی یک خانواده هشت نفری را تامین می کند.
مکان کار خود را در باغ زنانه کابل انتخاب کرده است. این انتخاب نیز با دقت انجام شده. در افغانستان مصونیت اجتماعی به ویژه برای زنان اندک است و شاید بسیاری از مکان های کاری مصونیت لازم را برای یک زن و دختر که خارج از محیط خانه خود کار می کند، فراهم نسازد.
در باغ زنانه که در یکی از مناطق نسبتا مرکزی شهر کابل واقع شده، می توان محیط نسبتا امن و مصونی را برای دختر نظیر مدینه تصور کرد.
این مکان، جایگاهی است برای خرید زنان و دختران کابلی. فروشنده ها و صاحبان فروشگاه های آن را دختران و زنان افغان تشکیل می دهند. این محیط کاملا زنانه است و شاید همین محیط زنانه به مدینه جرات کار را داده است.
او تنها نوزده سال دارد؛ مقطع سنی که آسیب پذیری فراوانی برای یک دختر آن هم در محیط افغانستان می تواند داشته باشد. اما شغل اش شریف و ظریف است. با این حال، درآمد اش شاید ایده ال نباشد.
همزمان با کار، مدینه در مقطع آموزش عالی نیز گام گذاشته و سال اول دانشکده قابلگی است. او پنج شنبه ها و جمعه های خود را به صورت تمام وقت در باغ زنانه کار می کند.
مدینه ی نقاش، حنا و نقش و نگار روی دستان را از کسی نیاموخته و توانسته با ابتکار خود آن را فراگیرد. در جریان نقاشی روی دستانم، گفت که از کوچکی آرزو داشته تا روزی نقاش چیره دست و ماهری شود. دوست داشته با رنگ ها بازی کند و تمام زندگی را با رنگ های دلخواه خودش رنگین سازد. او هر روز تصویری از پدر، مادر، خواهر و برادرش را نقاشی می کرده و به تعبیر خودش همواره با این نقاشی، خنده را نقش لبان همه می کرده. اما به آن روز ها غبطه می خورد.
او از این که نتوانسته آن دلخوشی های خانواده اش را ماندگار سازد، ناراحت است. مدینه، خانواده اش را این روزها کمتر خوشحال می بیند و نمی تواند برای تغییر حال خود و خانواده خود، کاری کند.
او باور دارد که بیشتر از این کاری در توان ندارد که برای احیای دلخوشی زندگی خانوادگی اش انجام دهد. مدینه به خبرنامه می گوید که “هیچ کس به دختری غریبی مثل من کار نمی دهد. من به تنهایی نمی توانم از پشت این مسولیت ها برایم. هیچ وقت هیچ چیزی برای خودم نخواسته ام. هرکاری می کنم برای خانواده ام می کنم. همه مشکلات را به جان خودم می خرم تا آنها آسوده باشند.”
از دغدغه های مادرش می گوید. این که هر روز پس از برگشت به خانه اش با مادرش روبرو می شود و مادر به خاطر خستگی مفرط او، پیشنهاد همکاری خواهر کوچک تر اش را می کند و می گوید که خواهر خود را برای همکاری با خود ببرد.
اما مدینه همواره از این امر ابا ورزیده. او می گوید، نباید روزهای را که او کشیده، خواهرش نیز تجربه کند؛ روزهای که سنگین گذشته و در نوزدسالگی می توان نشانه های آن را در صورت و صدای این دختر افغان دید.
مدینه افغان اما در طول سال های اخیر مصاحبه ها داده و برای مشاغل مختلف درخواست کار داده، اما هیچگاهی قبول نشده. او برای هر مصاحبه به دعا و نیایش متوسل شده تا در شغل مورد نظرش قبول شود، اما می گوید که “هر بار دعایم قبول نمی شود.”
تنها تجربه کاری اش از زمانی است که هنوز صنف دهم مکتب بوده و برای بازاریابی استخدام شده بوده، اما به خاطر محیط ناسالم آن، این شغل را نیز ترک کرده است.
این دختر خانم افغان در حالی که از آرزوهایش برای آینده و زندگی اش می گفت و شغل شرافتمندانه ای که آرزویش را داشته، حنای دست یکی از دختران جوان را با نقش و نگار جذاب تمام کرد.
او نمونه ی از دختران زیادی این سرزمین با استعدادهای درخشان است که هنوز هنر و رویاهای شان بازگو نشده است.
افزودن دیدگاه