چرا هیتلر از رژ قرمز متنفر بود؟

رژ قرمز چیزی کمتر از یک نشانه قدرت نیست. قرن ها است که زنان برای ابراز خود از آن استفاده می‌کنند و طیف رنگ‌های آن به اندازه معانی آن تنوع دارند:‌ اعتماد به نفس، جذابیت، قدرت، شجاعت، بازیگوشی، ‌و حتی سرکشی. دیتا ون تیز گفته است که کفش‌های پاشنه بلند و رژ قرمز خدا را در آدم‌ها زنده می‌کند. شاید این دقیقا همان چیزی بود که آدولف هیتلر از آن می‌ترسید. چیزی که باعث شده بود هیتلر از رژ قرمز متنفر باشد!

در اوایل دهه ۱۹۰۰، زنان آمریکایی طرفدار حق رای مانند الیزابت کدی استانتون و شارلوت پرکینز گیلمن با جسارت تمام لب‌های خود را قرمز می‌کردند تا مردان را شوکه و متحیر کنند. معترضان نیز این رویه را در پیش گرفتند و خیابان‌ها را با عصیان‌گری پر کردند.

راشل فلدر، نویسنده رژ قرمز: قصیده ای برای یک سمبل زیبایی می‌گوید:‌ “هیچ کدام از نمادهای زنان طرفدار حق رای نمی‌توانست به اندازه رژ قرمز عاری از نقص باشد، زیرا نه تنها نشان دهنده قدرت و جسارت که تماما زنانه است”. رژ قرمز در گذشته به عنوان بی‌ نزاکتی، معصیت، و غیر اخلاقی بودن به لحاظ جنسی توسط مردان محکوم می‌شد. این مد در دهه ۱۹۲۰ در ایالات متحده و اروپا، نیوزیلند و استرالیا مورد توجه قرار گرفت.

در طول جنگ جهانی دوم، قدرت زنان بالاخره مورد استقبال و تحسین قرار گرفت. همانطور که زنان در نیروی کار جای مردان را می‌گرفتند، غرور و استقلال آن ها نیز تقویت می‌شد. رژ قرمز به عنوان مظهر اعتماد به نفس آن‌ها محبوبیت پیدا کرد. حتی رزی پرچ‌کن، نماینده فرهنگی ایالات متحده، هم رژ قرمز می‌زد.

به گفته فدلر، معروف است که آدولف هیتلر از رژ قرمز متنفر بود. مادلین مارش، نویسنده کتابِ Compacts and Cosmetics توضیح می‌دهد: آرمان آریایی یک چهره پاک و بی‌آلایش بود. در واقع به ملاقات‌کنندگان (خانم) از استراحتگاه ییلاقی هیتلر فهرستی از کارهایی که نباید انجام دهند ارائه می‌شد: از آرایش زیاد پرهیز کنند، از رژ قرمز پرهیز کنند، و تحت هیچ شرایطی رنگ ناخن استفاده نکنند.

زنان متحد به منظور سرپیچی از محدودیت‌های هیتلر رژ قرمز زدند. شرکت‌های مواد آرایشی تناژهای رنگ “قرمز پیروزی” و “قرمز مونته‌زوما” را خلق کردند و رژ قرمز حتی در لباس و ظاهر زنان ارتشی ایالات متحده در طول جنگ اجباری شد.

امروزه رژ قرمز هنوز در سراسر دنیا به عنوان نمادی از اعتماد به نفس و قدرت زنانه استفاده می‌شود. به گفته راشل وینگارتن تاریخدان زیبایی و نویسنده سلام زیبا! محصولات زیبایی در آمریکا، دهه ۴۰-۶۰، “هرکسی که تا به حال ایده زیبایی و آرایش را به عنوان یک چیز پوچ و بیهود رد کرده است، تاثیر فرهنگی و جامعه ‌شناختی آن را ابدا درک نکرده است”.