تعدادی از خبرنگاران رسانه‌ها روز گذشته (16 سنبله) در یک نشست خبری برای گرامی داشت و یادبود از کشته شدن عبدالصمد امیری در تالار کمیسیون حقوق بشر حضور داشتند. همه منتظر شروع نشست خبری بودند، تعدادی در حال عکس گرفتن، بستن لنز دوربین، باز کردن پایه‌های کمره و گفتگو با همدیگر، پس از لحظه‌یی در باز شد و تعدادی از کمیشنران کمیسیون با عده‌یی از کارمندان دیگر وارد تالار شدند.
در بین این افراد سه دختر با هم وارد شده و با هم یکجا نشستند، یکی از آن‌ها وضعیت خوبی نداشت، تکیه بر دست دیگری در حال راه رفتن بود.
همه در جای خود نشستند و سکوت برقرار شد، نشست خبری با تسلیت به خانواده آقای امیری و خواندن اعلامیه رسمی کمیسیون حقوق بشر شروع شد.
پس از آن با گذشت نیم ساعت دریافتیم که خواهر آقای امیری در بین افراد حاضر در تالار است.
سفری که هرگز اتفاق نیفتاد
مرضیه امیری، کوچکترین خواهر عبدالصمد امیری است. جوانی که تا هفته گذشته به عنوان سرپرست دفتر ساحوی کمیسیون حقوق بشر در غور کار می کرد.
خانم امیری دانشجویی است که به تازگی بورسیه تحصیلی بنگلادیش را بدست آورده است. او قرار بود با برادرش عبدالصمد یکجا به این کشور سفر کنند. موعد این سفر جمعه (15 سنبله) بود.
خانم امیری با قامتی متوسط و لاغر ولی با دلی پر از شادی از این کامیابی لحظه شماری می‌کرد تا با برادرش به سوی آینده‌ی متفاوت‌تر حرکت کند. غافل از این که این شادی با غمی عمیق عجین خواهد شد.
عبدالصمد امیری با 6 سال کار در کمیسیون حقوق بشر، روز سه‌شنبه (12 سنبله) بدست طالبان از مسیر کابل-غور ربوده شده بود.
خانواده او و کمیسیون حقوق بشر با تلاش بسیار نتوانستند که او را از دست طالبان نجات دهند. سرانجام او پنج شنبه گذشته توسط شورشیان کشته شد.
خواهرش مرضیه امیری با چشمانی پف کرده و تکیه به شانه دختر عمهاش در حال راه رفتن بود، وضعیت خوبی نداشت او که باید امروز به بنگلادیش می‌رسید، تکت پرواز خود را لغو کرده و می‌خواهد به غور و سر مزار برادرش برود.
عبدالصمد امیری
عبدالصمد امیری بعد از پنج خواهر در سال 1369 در ولسوالی لعل و سرجنگل ولایت غور بدنیا آمده بود.
پدرش او را در شش سالگی به مکتب فرستاد. آقای امیری در سال 1388 از لیسه امام علی ولسوالی لعل و سرجنگل فارغ شد و پس از سپری امتحان کانکور در رشته حقوق در دانشگاه کابل قبول شد و در سال 1392 از این رشته فارغ شد.
او در جریان تحصیل در کابل زبان های انگلیسی و فرانسوی را فراگرفت و می‌خواست کتاب “بینوایان”را به زبان فرانسوی مطالعه کند.
عبدالصمد امیری از سال 1392 کار خود را با کمیسیون حقوق بشر شروع کرد و تا اکنون در بخش های نظارت از حقوق سیاسی در دفتر ساحوی بامیان، آمریت بخش حمایت و انکشاف حقوق اطفال در دفتر ولایتی غور و سرپرست دفتر ساحوی کمیسیون حقوق بشر در غور فعالیت داشت.
از دیگر فعالیت های آقای امیری فعالیت های اجتماعی و مدنی، تدریس زبان انگلیسی و عضویت اتحادیه ملی ژورنالیستان افغانستان بود و نیز مقاله های زیادی به رسانه های خارجی می‌نوشت. از آن جمله زندگینامه مدینه لعلی یکی از کشته شدگان مرکز آموشی موعود می‌باشد.
آقای امیری 28 سال سن داشت و سال پار با خانم حکیمه حیدری که تحصیل کرده در رشته اقتصاد است ازدواج کرد اما خانم و هلن هفت ماهه دخترش را، برای همیشه تنها گذاشته است.
آقای امیری دارای 9 خواهر و یک برادر دیگر است؛ کسانی که همه به موفقیت ها و زندگی مفید او چشم دوخته بودند.
حاجی محمدباقر امیری، پدر عبدالصمد امیری است کسی که سعی کرده همیشه زمینه را برای تحصیل فرزندانش آماده نماید.
خانواده امیری
در فامیل امیری اعضای خانواده همه باسواد هستند. ذکیه امیری سومین خواهر بزرگ عبدالصمد امیری است کسی که در جریان زندگی همیشگی برادرش قرار داشته و از تمام عادات و ابعاد شخصیتی‌اش باخبر بوده است.
ذکیه با صدایی پر بغض شروع به صحبت می‌کند: “عبدالصمد مرد فوق‌العاده‌یی بود نه تنها برای خانواده سه نفری‌اش بلکه برای همه ما یک حامی و مشوق بود. برای خانم اش کتاب تربیتی می‌خرید تا برای دخترش آینده متفاوت‌تری را رقم بزند. وقتی به خانه می‌آمد پاهای مادرم را می بوسید و می گفت مرا ببخش که دیر وقت به خانه می‌رسم و زمان زیادی را با تو نمی‌گذرانم.”
اعضای فامیل امیری او را مردی دختر دوست می‌دیدند که رویاهای بزرگی برای هلن دخترش داشت.
ذکیه در یک موسسه کار می‌کند. عاطفه امیری یکی دیگر از خواهرانش در هندوستان در رشته علوم سیاسی در مقطع فوق لیسانس مشغول تحصیل است.
عاطفه امیری وقتی از طریق فسبوک از کشته شدن عبدالصمد امیری باخبر شد می خواست درس را رها کند و به افغانستان بیاید اما پدرش مانع آمدن او شده، هدف رفتنش را یک بار دیگر یادآوری کرده و در آخر از نصیحت‌ها و آرزوهای بردارش برای او حرف می‌زند.
افغانستان با کتاب خواندن ساخته می‌شود
عبدالصمد امیری در جریان یک سفر شخصی به کابل جانش را از دست داده است. او که بخاطر عملیات خانم خود به کابل رفته بود در میانه راه به دست طالبان ربوده می‌شود.
آقای امیری به جز کار در کمیسیون حقوق بشر در موسسه رویا منتر شیپ به طور رضاکارانه برای کودکان نیز کار کرده است.
او همچنان از طرف دانشگاه نیویورک یک تحقیق در افغانستان داشت و دو سال در این زمینه فعالیت کرد.
مهدی عباسی که دوست و هم‌صنفی آقای امیری بود از روابط دوستانه 12 ساله شان یاد می‌کند. او غمگین است و این غم در صدایش نیز به وضوح حس می‌شود. بغضی که برای نگهداشتنش تمام سعی‌اش را می‌کند.
او در صحبت با خبرنامه گفت: “عبدالصمد آدم آرام و توانایی بود. پس از کامیاب شدن در دانشگاه ما هنوز هم با هم دوست بودیم و با هم یک نهاد به نام نهضت فکری راه اندازی کردیم.”
آخرین بار
آخرین باری که مهدی عباسی با آقای امیری قبل از ربوده شدنش صحبت کرده بود در مورد فورم‌های کمیسیون حقوق بشر بوده است.
آقای عباسی از یک خاطره حرف می‌زند و به صحبت‌هایش که با اشک همراه است خاتمه می‌دهد. او گفت: “زمانی که ما صنف دهم بودیم در کمپاین رضاکارانه پولیو کار می کردیم و یک روز در خزان هر دو با موترسایکل رفتیم و از روی یک پول باریک می خواستیم که عبور کنیم که ناگهان در آب افتادیم. وقتی از آب بیرون آمدیم تمام لباس های ما را یخ زده بود و همان وقت یک شخص روبرو شد و برای ما چوب جمع کرد و آتش روشن کرد و ما را از سردی نجات داد. هر وقت با امیری روبرو می شدم این خاطره را یاداوری می کردیم و می خواستیم که این نفر را پیدا کنیم و تشکری کنیم. اما او رفت و مرا تنها گذاشت و من از این پس همیشه به یاد او شاید از آن پل تنها عبور کنم.”
امیری که خانواده و دوستانش را تنها گذاشته، اما مرگش بسیاری ها را در افغانستان و جهان شوکه کرده است.
دادخواهی
روز گذشته کمیسیون حقوق بشر در نشتسی از آقای امیری یادبود به عمل آورد. مسولان کمیسیون حقوق بشر خواهان اقدام علیه عاملین قتل آقای امیری شدند. در همین حال این مسولان تاکید کردند که برای امنیت کارمندان کمیسیون حقوق بشر یک سلسله اقدامات داخلی را می گیرد تا کارمندان مصون باشند.
شهرزاد اکبر رییس کمیسیون حقوق بشر در مصاحبه ای به خبرنامه گفت: “یک سلسله اقدام های داخلی است برای امنیت همکاران ما داریم تا مصوون باشند و نیز کمیسیون مداوم برای حفاظت افراد ملکی دادخواهی کرده است و در مورد این قضیه با نهادهای امنیتی پیگیری می کنیم و همراه حکومت دادخواهی خواهیم کرد. باید عاملین این حادثه شناسایی شده و مجازات شوند.”
این کمیسیون از کارمندان خود خواسته است تا بعد از انتخابات سفرهای رسمی خود را به تعویق بیندازند و در صورت لازم هوایی سفر کنند.
قرار است در دفتر ولایتی کمیسیون حقوق بشر در ولایت غور یک قسمت دفتر به نام عبدالصمد امیری نامگذاری شود. خانم اکبر در این زمینه افزود:” برای گرامی داشت از اقای امیری و سایر همکاران ما تلاش های خود را دوام می دهیم و در دفتر ولایتی کمیسیون حقوق بشر در ولایت غور یک قسمت دفتر را نام گذاری کنیم به نام عبدالصمد امیری و در برنامه های آگاهی دهی حقوق بشر برای مردم زندگینامه و مبارزات آقای امیری را به مردم برسانیم.”
واکنش ها
کشته شدن آقای امیری واکنش های گسترده ملی و بین المللی را در پی داشته است. اتحادیه اروپا، سازمان عفو بین الملل و مردم افغانستان، به کشته شدن عبدالصمد امیری واکنش های تندی نشان داده اند.
تعدادی از فعالین مدنی و حقوق بشر بامیان روز جمعه در چوک الکین نسبت به قتل عبدالصمد امیری اعتراض و تظاهرات کردند و نیز پرتو نادری، نویسنده و شاعر افغانستان در صفحه فسبوک خود نوشته است که طالبان با این کار او را نه بلکه حقوق بشر و معنای بلند انسانیت را سر بریده اند.
در پی این حادثه اتحادیه اروپا و سازمان عفو بین‌الملل واکنش نشان داده اند.
اتحادیه اروپا خواهان شناسایی، محاکمه و مجازات، قاتلان عبدالصمد امیری سرپرست دفتر ولایتی کمیسیون حقوق بشر در ولایت غور شده و تاکید کرده است که نباید قتل آقای امیری فراموش شود.
سازمان عفو بین‌الملل قتل آقای امیری را یک جنابت جنگی دانسته و گفته است که طالبان در حالی که ادعا دارند که در جستجوی صلح اند به قتل مردم ادامه می‌دهند.
آخرین قربانی
عبدالصمد امیری اولین قربانی حوادث تروریستی در کمیسیون حقوق بشر نیست.
انصاری بلوچ رییس قبلی دفتر ولایتی غور، عمران عزیز معاون بخش حمایت و انکشاف حقوق اطفال، شفیع الله ناصری مسوول پذیرش دفتر ساحوی ننگرهار و استاد حمیده برمکی کمیشنر سابق کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان از جمله قربانیان حملات تروریستی سال های اخیر در افغانستان هستند.
کمیسیون حقوق بشر روز گذشته، از دیگر قربانیان در کمیسیون حقوق بشر نیز گرامی داشت کرد و برای مردم افغانستان اطمینان داد که متعهد به به تلاش پیگیر و خستگی ناپذیر برای تامین و تحقق حقوق بشر در کشور است.
افزودن دیدگاه