امروز یک نامه سرگشاده در صفحات اجتماعی دست به دست شد. این نامه که از سوی عبدالرحمن رحمانی، جگرن لوای ۷۷ هوایی افغانستان برای همسر یک افسر آمریکایی نوشته شده، باعث شد توجه زیادی را به خود جلب کند.
برنت تیلور، یک افسر امریکایی است که روز شنبه (سوم نوامبر) در گلوله باری یک منسوب اردوی ملی افغانستان در کابل کشته شد. از تیلور ۳۹ ساله هفت فرزند به جا مانده است. او در امور عامه ماستری داشت و در دانشگاه یوتا محصل دورۀ دکتورا در روابط بینالمللی بود.
در این نامه، عبدالرحمان رحمانی، افسر نیروی هوایی افغانستان با همسر و خانواده آقای تیلور ابراز همدردی کرده و در مورد اخلاق و شخصیت تیلور سخن گفته است.
عبدالرحمان رحمانی
عبدالرحمن رحمانی، جگرن لوای 77 هوایی افغانستان از ولایت بغلان است. او در ثور 1364 در این ولایت به دنیا آمده، اما 4 ماه بعد از تولد، پدر خود را از دست داده است. او که مادرش بار دیگر ازدواج کرده، با سرپرستی مامای خود مکتب را به اتمام میرساند و با علاقهای که به بخش نظامی ـ امنیتی داشته، وارد نیروهای امنیتی افغانستان میشود.
رحمانی همچنان در کنار این کار به تحصیل خود ادامه داده و در تایم شبانه دانشگاه کابل، به تحصیل در رشته جامعهشناسی میپردازد. او ماستری خود را در ایالت متحده آمریکا و از دانشگاه مرینکوی ویرجینیا به دست میآورد.
این افسر نیروی هوایی افغانستان اکنون با درآمد متوسطی که دارد، یک خانواده هفت نفره را سرپرستی میکند.
آشنایی رحمانی با تیلور
رحمانی از آشنایی خود با برنت تیلور به خبرنامه گفت: “زمانی که برنت تیلور در سالهای 2012 در بخش پولیس ایفای وظیفه میکرد، من کماکان او را میشناختم و در نوامبر همین سال بود که از پولیس به بخش اردو تبدیل شدیم. تا آن زمان من او را رو در رو ندیده بودم، اما زمانی که در قطعه خاص با هم یکجا شروع به کار کردیم، بیشتر او را دیده و شناختم”.
او از دوستی و صمیمیتاش با تیلور گفت: “شما میدانید که عسکرها زمانی که در وظیفه هستند، مصروف کار و برنامههای مختص به بخش خود هستند و زمانی که اوقات فراغت باشد، بیشتر با هم صحبت میکنند و همین اوقات است که ما را بیشتر به هم نزدیک کرده و صمیمی میکند”.
عبدالرحمان در ادامه صحبتهایش ضربالمثلی ماندگار از گذشته را یادآور میشود و میگوید: از قدیم گفتهاند “دو نوع آدمها خیلی با هم دوست میشوند؛ آنهایی که در بند و زندان هستند و آنهایی که عسکر هستند”، و هر دو این افراد شبیه هم هستند، زیرا عسکرها نیز زیاد با افراد بیرون سر و کار ندارند و در بین خود بیشتر صمیمیت دارند.
رحمانی از انگیزه نوشتن این نامه به “جنی”، همسر برنت تیلور به خبرنامه گفت که میخواسته با نوشتن این نامه، دو نکته را بیان کند؛ یکی اینکه “میخواستم یک پیام به فرزندان او بدهم، زیرا پدرشان برای یک هدف بزرگ آمده بود، که نه تنها به جنگ نقطه پایان بدهد، بلکه میخواست تا مناسبات دو کشور را خوب نماید. مسئله دوم این بود که در مجموع در افغانستان افسرهای کمی وجود دارد که حرفهای خود را به طور آزادانه میزنند و صحبت میکنند و من نیز خواستم از این حیطه بیرون شده، حرفم را به گوش سران حکومت برسانم که ما نیز میتوانیم همانند نیروهای مخالف، هم در عرصه جنگ و دفاع از کشور فعال باشیم و هم در بخش رسانهها فعالیت نماییم”.
عبدالرحمان رحمانی در نامه خود از فداکاری و بزرگمردی این نظامی آمریکایی برای فرزندانش نوشته و به همسر تیلور گفته که هیچ وقت نباید فراموش کند و باید به فرزندانش بگوید که برنت یک فرد وطنپرست، مهربان، دلسوز و مسئول بوده است.
ایننامه با ترجمه فارسی به شرح زیر است؛
خانم تیلور عزیز
من جگرن عبدالرحمن رحمانی هستم، یک خلبان هوایی در عملیاتهای ویژه هوایی در کابل، افغانستان، کمی دورتر از جایی که شوهر گرامیات توسط یک مرد بد مورد هدف قرار گرفت. من مدت طولانی با شوهرت، جگرن برنت تیلور همکار بودم. در مأموریتهای هوایی با او بودم. او یک مرد الهام بخش بود که عاشق همه شما بود. من به یاد میآورم که میگفت: “خانواده فقط یک چیز نیست؛ بلکه همه چیز است”. شما ممکن است از تفاوتهای فرهنگی ما آگاه باشید یا هم چیزی ندانید، اما در افغانستان خانواده همه چیز نیست، برای بسیاری از ما، خانواده به عنوان یک دارایی در نظر گرفته میشود. اینجا زنان نمیتوانند عقاید و افکار خود را بیان کنند؛ چه در خانه و یا در بیرون از خانه. اینجا بسیاری از خانوادهها با کودکانشان رفتاری ناعادلانه دارند. بگذار برایت اعتراف کنم قبلا از اینکه برنت را ملاقات کنم، هیچ وقت به این فکر نکردم که باید با زنان و مردان رفتاری مساوی داشت، اما شوهرت به من آموخت که عاشق همسرم حمیده باشم و با فرزندانم به عنوان هدیهای گرانبها رفتار کنم، که پدری بهتر، همسری بهتر و یک مرد بهتر باشم.
خانم تیلور، جنی، اگر اجازه دهید که این طور صدایتان کنم، من هشت عضو خانواده خود را در این جنگهای ویرانکننده که 30 سال است کشورم گرفتار آن است، از دست دادهام، از جمله پدرم، سه کاکایم، و دو پسر کاکایم. قابل یادآوری است که بگویم دوستان زیادی را از دست دادهام. خودم شخصا دوبار زخمی شدهام. هنوز هم اثر زخم این جنگ وحشیانه را بر روی پای راستم دارم. با این حال، من هنوز به این جنگ به گفته شوهر عزیزت “جنگ برحق” ادامه خواهم داد. من برای یک انگیزه بزرگ میجنگم، چنانکه برنت میگفت: “شما نه تنها برای امنیت افغانها، بلکه برای امنیت خانوادهی ما در یوتا مبارزه میکنید. مبارزه شما باعث شده است که ما دور از ترس و دور از دسترس تروریستان جهانی حفظ شویم. ما (آمریکاییها) نمیخواهیم اتفاق 11 سپتامبر دوباره در ایالت متحده امریکا رخ بدهد.
جنی، لطفا حرفهای مرا به هفت فرزندت بازگو کن، که من به آنها به عنوان برادران و خواهران پنج فرزند خودم طاهر، طیبه، تواب، اقصا و وهاب نگاه میکنم. به آنها بگو که پدرشان مردی دوستداشتنی، مسئول و مهربان بود؛ کسی که نه تنها زندگیاش با معنا، بلکه الهامبخش بود. من از دانش او سود بردم و من فردی خوششانس بودهام که با او ملاقات نمودهام. اگر او اینجا بود، هیچ امتیازی نمیگرفت، اما من میخواهم که شما اینها را بدانید و آن را از من بشنوید. من این نامه را به شما نوشتم، در مورد مردی که به او به عنوان یک دوست نزدیک نگاه میکردم، و کسی که من بسیار دوستاش داشتم. یک رهبر؛ تنها کسی که اولین نفر داوطلب برای هر مأموریت سخت بود. هیچوقت به فرزندانتان از گفتن اینکه او یک مرد عالی بود، اجتناب نکنید، او یک وطنپرست واقعی بود. او در خاک ما کشته شد، اما او برای پیروزی آزادی و دموکراسی در هر دو کشور کشته شد. در آخرین پیامی که من در توییتر خود نیز نشر کردهام، او نه تنها آمریکاییها را بیدار کرد، بلکه جهان را به ارزشهای دموکراسی و آزادی فراخواند.
من میخواهم که همه شما بدانید اکثر افغانها از اینکه شما همسر و پدر فرزندانتان را از دست دادهاید، غصه و درد بینهایتی دارند. زمانی که شما به کشور ما و فداکاری او فکر میکنید، من نمیتوانم احساس شما و درد از دست دادن عزیزتان را تصور کنم، اما لطفا شما فکر نکنید که این عمل خشونتآمیز که زندگی او را گرفت، نمایانگر احساسات ما نسبت به آمریکاییها است. از طرف خانواده من و دوستان برنت در گروه عملیاتهای ویژه هوایی، ما وعده میسپاریم که تا آخر کار کنیم و سخت تلاش خواهیم کرد تا روزی که صلح به کشور ما بازگرداننده شود و خشونت و نفرت دیگر جان هممیهنان ما را نگیرد. من به شما اطمینان میدهم کسانی که به او شلیک کردهاند، از خشونت و شر نمایندگی میکنند. خداوند به شما توانایی و صبر دهد و در این غم و اندوه بزرگ رحمت خود را به شما نشان دهد.
لطفا تسلیت و همدردی مرا پذیرا باشید.
در پناه خدا باشید.
در این غم و اندوه بزرگ
جگرن. عبدالرحمن رحمانی، خلبان عملیاتهای ویژه، از افغانستان