ده‌هاهزار پشتون خواستار پایان دادن به کشتار های غیرقانونی و ربوده شدن های هستند که دولت پاکستان را مسبب آن می دانند و یک جوان کاریزماتیک سخنگوی آنان شده است.
منظور پشتین مرد دهاتی ریشو که در اواخر دهه 20 عمرش قرار دارد، نماد اعتراضاتی شده که اینک بسرعت به یک نهضت بزرگتری تبدیل می گردد، و تهدیدی برای بالانس پر مخاطره قبل از انتخابات پیشرو پنداشته می شود.
او از مردمی نمایند‌گی می کند که گفته می شود در جریان دهه ها جنگ در ساحات مرزی مشترک پاکستان با افغانستان مورد بی رحمی قرار گرفته اند. انجو ها می گویند که هزاران تن از مردم در مناطقی قبایلی و بلوچستان مفقود الاثر گردیده اند.
در تعطیلات پایان هفته، هزاران تن از مردم در یک تجمع در لاهور حاضر شدند و به خواسته های مقامات برای بایکوت این تجمع نه گفتند با این که برخی از رهبران این جنبش به صورت کوتاه مدت بازداشت شده بودند.
نهضت تحفظ پشتون ها ((PTM بالصراحت صلح آمیز است و خواسته های آن در محدوده قوانین پاکستان است. اما فشاری را که بر رهبران کشور وارد کرده است، موثر می باشد.
حتی قمر جاوید بجوا فرمانده ارتش نیز دخیل ماجرا شده است. او اعتراضات را “مهندسی شده” می نامد و چنین استدلال می کند که گویا آنان از یک آجندای خصمانه خارجی پیروی می کنند؛ هرچند آن ها خودانگیخته بنظر می رسند.
جمعیت شعار می دهد که “این چه نوع آزادی است؟” این شعارهای سرود این نهضت اعتراضی است که تعداد بی شمار مظالم پاکستان را در “جنگ بر ترور” برجسته می سازد.
یک برجستگی عمومی همان احساسی است که گویا طی سال ها پشتون ها میان جگجویان و نظامیان گیر مانده اند. یک مرد از دره سوات به من از این می گوید که چطور در یک سرک هم از سوی طالبان و هم از سوی ارتش محل بازرسی(چک پاینت) وجود دارد. اگر شما دارای ریش اصلاح شده باشید، طالبان شما را متهم به پشتیبانی دولت می کند و اگر ریش داشته باشید، عساکر شما را به افراطیت متهم می سازد.
در کنار اعتراضات، فعالین اسامی جوانانی را که تحت بازداشت سرویس های اطلاعاتی ]آی اس آی[ قرار دارند می نویسند. آنانی که هرگز دادگاهی نشده اند. این یکی از مسایل حساس کشور است – من بوسیله مردمی که می خواهند به من بگویند که برای خویشاوندان شان چه اتفاقی افتاده است، محاط شده ام.
رنجش از ساختار قدرتمند نظامی [پاکستان] در شعار ها برجسته است. “آنهایی که در یونیفورم اند به خاطر تروریزم مسول می باشند”. این نوع چالش در زمان های اخیر کم و بیش بی سابقه بوده است و بنظر میرسد که همچنان در حال رشد است.
تا اکنون تقریبا تمام رسانه ها تجمعات PTM را که حمایت قابل توجهی را جلب کرده، پخش نکرده اند.
برخورد دوگانه این رسانه ها و کنترول دولتی بر آن ها، زمانی قابل لمس تر است که به بازتاب گروه های کوچک ضد این جنبش نگرسته شود. آن گروه ها حمایت های مردمی زیادی را جلب نتوانستند و مظنون به ارتباط با نظامیان هستند.
منظور پشتین زبان پشتو را با لهجه مخصوص قبیله ای محسود صحبت می کند. اما برخلاف دیگر مردان قبیله او با سواد است و زبان های اردو و انگلیسی را نیز به همان آسانی بیان می نماید.
او می گوید که هرگز گمان نمی کرد که این گونه مورد حمایت قرار بگیرد اما او در مورد این که چه چیزی تغییر کند کاملا واضح است.
او در ماه مارچ به خدای نور نصر خبرنگار بی‌بی‌سی پشتو گفته بود: “مردم ستمدیده اند. زندگی آنان تحمل ناپذیر گردیده است. اعلان وضعیت نظامی و ناسزاگویی های سربازان ارتش غور آنان را خدشه دار ساخته است.”
از ماه فبروری به این طرف، او و حامیانش در سرتاسر مناطق پشتون نشین از کویته تا پشاور مسافرت کرده و جمعیت های بزرگ را با خود همراه ساخته و داستان ها بی پایان بیچار‌گی، مرگ و تباهی را همواره افشا کرده اند.
بسیاری ها جنبش تحفظ پشتون ها را ایجاد کننده زمینه جدید سیاسی در کشوری می دانند که جنگ های نیابتی جمعیت های بزرگی از مردم را نه تنها در مناطق قبایلی بکله در شمال غرب، بلوچستان، سند و مناطق شمالی مرزی آن با چین منزوی ساخته است.
آقای پشتین گفته است که جنبش او در سیاست های انتخاباتی سهم نخواهد گرفت. اما با این همه، انتظار می رود که در جریان انتخابات در تابستان امسال آن ها صدای رسای داشته باشند.
بابر ستار نویسنده و حقوقدان شناخته شده پاکستانی نوشته است که هشیاری پشتین شاید ریشه در هویت پشتونی او داشته باشد، “اما سوالاتی را که او می پرسد به همه ما ربط می گیرد.”
گفتمانی که بوسیله PTM راه‌اندازی شده درمورد “رابطه اجباری میان یک شهروند و دولت پاکستانی، کاراکتر، اولویت ها و اعمال دولت ما که …. حق زندگی، آزادی، وقار و مساوات آنان را به تحلیل می برد،می باشد”
با وجود عدم پوشش از سوی رسانه ها، اما PTM در رساندن پیام هایش از طریق رسانه های اجتماعی با کمک یک تعداد روبه رشد فعالان، که اکثرا از ساحات مرزی می باشند، موفق بوده است.
آقای پشتین می گوید که در واقع شبکه های اجتماعی در زمانی که او پس از اعتراضات بر علیه ارتش و استخبارات و آی‌اس‌آی در سال گذشته دستگیر شده بود، به نجاتش آمد.
او در مصاحبه یی با بخش پشتوی بی‌بی‌سی گفته است که: “خانه ما بوسیله ارتش محاصره شده بود و پدر و کاکایم را باخود بردند و در یک محل بازرسی در همان نزدیکی توقیف نمودند، وقتی من به آنجا رفتم، آنها مرا دستگیر و در یک اتاق انداختند. آنان می گفتند اعتراضات برعلیه ارتش به روحیه شان صدمه زده است.”
به زودی، خبر های دستگیری او به دوستانش رسید و آنان این را منتشر کرده و در حمایت از او عکس العمل نشان دادند.
“پس آنان [نظامیان] مرا از آنجا بیرون کرده و در برابر یک جنرال قرار دادند که او گفت ما تو را آزاد می کنیم اما به دوستانت بگو که کمپاین شان را متوقف کنند.”
منظور پشتین در وزیرستان جنوبی به دنیا آمده و در آنجا رشد کرده است؛ جایی که آخرین پناهگاه طالبان پاکستانی پس از دوران یازدهم سپتامبر بوده است.
آزادی ها و زندگی این مردمان محلی درست همانند دیگر ولسوالی های قبیله یی و بخش های شمال- غربی پاکستان توسط ارتش و یا جنجگویان به گروگان گرفته شده است؛ جنجگویانی که با وجود تمام انکارهای آنان، این مردمان را به همپیمانی با ارتش متهم می کنند.
او که فرزند یک معلم مکتب بود، پس از این که خانواده اش در سال 2010 پس از ظهور منازعات در وزیرستان جنوبی، آنجا را ترک کردند، این خوشبختی را داشت که دسترسی آسان به آموزش داشته باشد. این زمانی بود که خانواده او مجبور گردید تا از روستای شان به شهر های دورافتاده‌یی چون بنو، پشاور، لاهور و کراچی مهاجر شوند.
آگاهی سیاسی برای این نسل بوسیله زندگی در خارج از وزیرستان به میان آمد. در عین حال آنان در زمان بازگشت به روستاهای شان از ناتوانایی های شان بیشتر دانستند.
چنانچه افراسیاب ختک، یک سناتور سابق می گوید ” لاوایی که بوسیله این رنج و محنت ها روی هم انباشته شده بود، منتظر فوران بود. تنها موضوع، زمان [انفجار] بود.”
آن زمان وقتی از راه رسید که یک جوانی به نام نقیب الله محسود از وزیرستان جنوبی بوسیله پولیس در یک “رویارویی نمایشی” در کراچی در 13 جنوری به قتل رسید. پولیس گفته بود که او یک ملیشه بوده است اما خانواده اش می گویند که او تنها یک مدل بود.
این آغاز جرقه یی برای یک تظاهرات در بیرون از کلوب رسانه یی اسلام آباد در ماه جنوری بود. در اول هیچ کسی توجه زیادی نکرد، اما بعدا این تعداد شروع به ازدیاد نمود. آنان یک کانتنر را به عنوان استژ ساختند و شروع به ارائه سخنرانی ها کردند؛ سخنرانی که بعضا به شدت منتقد ساختار امنیتی پاکستان بود.
پس از ده روز این فرایند به یک جنبش بزرگتر تحت عنوان “آزادی مردم پشتون از استبداد” ساختار امنیتی پاکستان تبدیل شد.
مردم با در دست گرفتن تصاویر مفقود شدگان و در جستجوی آنان، از دوردست ها به این اجتماعات می پیوستند.
منظور پشتین می گوید: “من تنها اوضاع منطقه خودمان را می دانستم. اما زمانی که ما داستان هایی را از دیگر مناطق سوات و باجور شنیدیم، دانستیم که در همه جا همین حالت است.”
او رویدادی را بازگو می کند که دو هفته قبل از دستگیری او در اکتوبر گذشته منجر به اعتراضات شده بود.
یک بمب سربازی را در روستای شامکای در وزیرستان جنوبی کشته بود.
او می گوید: “ارتش در این وضعیت نظامی اعلان کرده بود، و به همه مردم امر کرده بود که از خانه های شان بیرون بیایند. آنان زنان را مجبور ساختند که در یک طرف بنشینند و مردان را در مقابل آنان شکنجه کردند. یک پسر در جریان این شکنجه ها در حالی که مادر و پدرش او را تماشا می کردند، جان داد.”
بی‌بی‌سی این ادعا ها را به نظامیان پیشکش کرد، اما جوابی دریافت نکرد.
اما بسیاری ها می گویند که هنوز این منصفانه است اگر گفته شود که پشتون ها بخاطر اجازه دادن به جوانان شان برای پیوستن به شورشی گری بعضا مقصر اند. این سوالی است که منظور پشتین آن را رد می کند.
او می گوید: “دولت پاکستان ملیشه ها را حمایت کرده است. از اسلام به عنوان یک فاکتور انگیزه دهنده استفاده کرده است”.
او تاکید می کند که “این ها سخنان من نیستند. این ها سخنان سرهنگ امام است [یک عامل سابق آی‌اس‌آی] که می گفت 95000 جوان را تربیت کرده است؛ و یا سخنان فرمانده پیشین ارتش پرویز مشرف که می گفت «ما آنان را آموزش دادیم، ما مجاهدین را از سرتاسر جهان آوردیم و آنان قهرمانان ما بودند»،”
منظور پشتین می گوید: “زمانی که بمباران ما برایشان مناسب باشد، آنان ما را بمبارد می کنند؛ زمانی که این به صلاح شان باشد که برای ما جیره بفرستند، آنان این کار می کنند؛ زمانی که این برای شان مناسب باشد که مردم ما را برای کشتن دیگران تنظیم کنند، پس آنان را آموزش داده و این امر را برای شان تسهیل می کنند.
وزیرستان قلمرو تحت تصرف آنان است. این برای ما روستایی ها 30 سال را در برگرفت تا دریابیم که ما با روس ها جنگیدم نه برای اسلام و برای پول آمریکا.”
نویسند: محمد الیاس خان
منبع: بی بی سی نیوز
افزودن دیدگاه