به همراه خواهر و برادرانم به سوی خانه کاکایم میرفتیم که در منطقه وزیراکبرخان کابل بود. ناگهان صدای انفجار آمد و دیگر چیزی به خاطر ندارم. وقتی به هوش آمدم در شفاخانه بودم اما همه جا تاریک بود.
نمیدانم چند روز در بستر بودم. میخواستم چشمانم را باز کنم اما داکتران گفتند که باید صبر کنم. بعد از مدتی چشمانم را باز کردند اما باز هم نمیتوانستم ببینم. حس میکردم دنیا به آخر رسیده. همه جا برایم سیاه بود و تاریکِ تاریک.
آن زمان، شاگرد صنف پنجم مکتب بودم و آرزویم مهندس شدن بود.
تداوی اشتباه
بعد از انفجار خانواده مسعود او را به شفاخانه میبرند. اما بعد داروهایی که به او داده میشود فایدهای نداشت بلکه مشکل چشمش را بیشتر کرد. مجبور میشوند او را برای تداوی به پاکستان ببرند.
در آنجا گفته میشود که داروی قبلی اشتباه بوده و برای چشم مسعود مضر بوده است. مادر مسعود به خبرنامه میگوید ” او از کودکی با نزاکت، درسخوان و الگوی بچههای صنفش بود. وقتی مکتب میرفتم از دیدنش جان میگرفتم. اما در آن انفجار بیناییاش را از دست داد.”
او میافزاید داکتری که داروی اشتباه داده بود، متوجه اشتباه خود شد و معذرت خواست. اما عذرخواهی او بینایی مسعود را نمیتوانست برگرداند.
مسعود اما که خود قربانی این تداوی اشتباه شده، میگوید که هرگز آن داکتر را نخواهد بخشید.
12 سال بعد
در روزهای گذشته وزارت تحصیلات عالی افغانستان نتایج امتحان کانکور اختصاصی نابینایان این کشور را اعلام کرد. مسعود شریفی با بدست آوردن 92،4 نمره از 100 نمره، به عنوان فرد نخست کانکور نابینایان افغانستان معرفی شد.
او همان کودکی است که 12 سال قبل در راه وزیراکبرخان بر اثر یک حمله انتحاری، بینایی خود را از دست داد. مسعود شریفی که در بین 54 شرکتکننده توانست اول نمره کانکور نابینایان افغانستان شود، حالا 23 ساله است.
او با اینکه آن روز سیاه را فراموش نکرده اما حالا خوشحال است که در مقابل دشواریهای نابینایی تسلیم نشده و در نهایت توانسته مسیر تحصیل خود را حتی با وجود از دست دادن بینایی چشمهایش ادامه دهد. مسعود حالا قرار است دانشجوی رشته حقوق باشد.
پیروزی در مبارزه
مسعود اما این فاصله 12 ساله را آسان طی نکرده است. سالهای سختی که هم برای او و هم برای خانواده اش توام با دشواریهای فراوان بوده است.
مادرش میگوید: «رویداد یک روز بود و تمام شد؛ ولی واقعیت این است که مسعود را همانند جسد به ما گذاشت. نیمه جان او را نیز دوست داشتم، او آن زمان، آرزویش را از دست داده بود. من تلاش میکردم که او خودش از دست ندهد.»
پس از آن رویداد تلخ و نابینا شدن مسعود، همه خانواده دست به هم داده او را دلداری دادند تا بالاخره بعد از یک سال موفق میشود که به لیسه مسلکی نابینایان راه پیدا کند.
مسعود با رفتن به مکتب روحیه میگیرد و به زندگی امیدوارم میشود. مادرش میگوید: «به کمک معلمانش روحیهاش تغییر کرد و ما نیز خوشحال شدیم. به فضل خدا او در این مبارزه کامیاب شد.»
مسعود بعد از دست دادن بیناییاش محدود به خانه و مکتب میشود. او که خوشلباس است؛ جز برای گرفتن لباس جای دیگری نمیرود. او میگوید: «خودم که نمیدانم هر از گاهی همراه پدر و مادر یا برادرم برای خرید لباس به بازار میرفتیم و من رنگ و اندازه لباس را میگفتم و آن را برای ما میخریدند.»
او باقی اوقاتش را با مطالعه گذرانده و ساعتهای زیادی را در خانه با استفاده از خط بریل درس خوانده است. مسعود با این که بینایی خود را از دست داده اما امید به آینده را با کمک خانوادهاش از دست نداده و این امید، توانسته او را به فرد موفقی تبدیل کند که حالا میخواهد با ورود به دانشگاه، با چالشهای تازهای دست و پنجه نرم کند.
تاخیر در کانکور
امتحان کانکور اختصاصی سراسری افغانستان امسال نیز با تاخیر دو ماهه برگزار شد. تعدادی از نابینایان که حالا به تحصیلات عالی کشور راه یافته میگویند که این تاخیر دوماهه آنها را با مشکل دیگری مواجه خواهد کرد.
دانشجویان نابینا قرار است در کنار دیگر دانشجویانی درس بخوانند که 2 ماه قبل درس را شروع کردهاند. تاخیر دوماهه با وجود مشکل نابینایی، درس خواندن برای این دانشجویان را سخت تر میکند.
مسوولان وزارت تحصیلات عالی اما این تاخیر را به روند طولانی مدت مراجعه معلولان برای شامل شدن در امتحان کانکور اختصاص میدانند.
اختر محمد معاون سخنگوی وزارت عالی افغانستان به خبرنامه میگوید:« معلولان کشور به صورت پراکنده و با وقفههای بسیار زیاد برای شمولیت در امتحان کانکور اختصاصی اشتراک میکردند که سبب شد ما نتوانیم امتحان را در زمان معین آن برگزار کنیم.»
مسوولان میگویند که با دانشگاههای کشور هماهنگی شده تا با دانشجویان نابینا همکاری نموده و به آموزش آنها توجه بیشتری صورت گیرد.
رشتههای تحصیلی
به گفته مسوولان وزارت تحصیلات عالی افغانستان از میان 54 شرکت کننده در امتحان کانکور نابینایان، 34 تن در دانشگاهها پذیرفته شدهاند.
کانکور نابینایان اما متفاوت از دیگر امتحانهای عادی است. از هر داوطلب 100 سوال پرسیده میشود که پاسخهای او، از سوی فردی که توسط وزارت مشخص شده نوشته خواهد شد. داوطلب کانکور باید حداقل به 60 سوال به درستی پاسخ دهد.
دانشجویان نابینا میتوانند در رشتههای حقوق، شرعیات، ادبیات و هنرها را انتخاب کرده و در کنار دیگر دانشجویانی که هیچ ناتوانی جسمی ندارند به تحصیل خود ادامه دهند. اما این دانشجویان مجبورند تا مواد آموزشی را به فایل صوتی تبدیل کرده و به آن گوش دهند. چرا که صنفهای درسی در دانشگاه تنها ویژه نابینایان نیست.
مسعود شریفی میگوید: «خانواده من وضع اقتصادی متوسط دارد. وسیله ضبط صدا و امکانات دیگری برایم فراهم است و در کنار آن خانواده با من همکار است؛ اما تمام نابینایان این امکانات را ندارند.آنها باید دیگران را کرایه کنند که مواد درسی را به صوتی تبدیل نمایند.”
با این حال این جوان افغان امیدوار است که با ختم دانشگاه موفق شود برای خودش شغلی داشته باشد، ازدواج کند و زندگی موفقی در آینده داشته باشد.
مسعود الگویی از امید و پشتکار است و خانواده او نمونهای از الگوی مهربانی و صبر هستند. فرد اول کانکور نابینایان افغانستان به خوبی میداند که اگر حمایتهای خانواده او نبود شاید نمیتوانست به این مرحله از زندگی برسد. او و خانوادهاش نشان دادند که میتوانند با بودن در کنار یکدیگر از همه دشواریها و موانع زندگی عبور کنند و تبدیل به افرادی الهام بخش برای دیگران باشند.