ورزشکاران افغانستان در سالهای اخیر بارها برای افغانستان جنگزده افتخار آفریدند و پرچم این کشور را در رقابتهای جهانی برافراشتند.
در آخرین مورد، همین چند روز قبل بود که حسین بخش صفری در مسابقات ورزشی ترکمنستان، مدال طلا در رشته جوجیتسو را بدست آورد و پرچم افغانستان را بالاتر از دیگر رقیبان قرار داد. در کنار این، تیمهای فوتبال و کریکت افغانستان در طول این سالها در رقابتهای مختلف خوش درخشیدند و مایه خوشحالی شهروندان افغانستان شدند.
اما این قهرمانیها و خوشیها، تنها یک رویِ ورزش افغانستان است. در آن سوی ورزش افغانستان، نارضایتیهای گسترده ورزشکاران ملیپوش است که این روزها به شکل یک حرکت اعتراضی تبارز کرده است.
از چند روز گذشته برخی از ورزشکاران افغانستان در اعتراض به شرایط نامساعد، بیتوجهی مسوولان و مشکلات مالی ورزشکاران، خواهان رسیدگی به این وضعیت شدند. این ورزشکاران نسبت به رویه دوگانه نسبت به رشتهها و تیمهای ورزشی اعتراض دارند و میگویند که مسوولان، نسبت به رشتههای ورزشی مختلف، نگاه یکسانی ندارند.
33 افغانی در روز
” معاش بدهید، نه خیرات “شعار اعتراضی ورزشکارانی است که خواهان توجه مسوولان ورزش به حقوق و تامین نیازهای مالی ورزشکاران هستند. آنها میگویند که تنها 1 هزار افغانی به عنوان عصریه به آنها داده میشود که این مقدار، برای هزینه رفت و آمدشان هم کافی نیست.
به گفته این معترضان، 1 هزار افغانی در ماه به معنای پرداخت 33 افغانی در روز است که هزینه رفت و آمدشان را نیز تامین نمیکند.
ریاست تربیت بدنی افغانستان اما میگوید که برای افزایش عصریه ملی پوشان، به وزارت مالیه پیشنهاداتی مشخصی داشته؛ اما تا اکنون این پیشنهادها بیپاسخ مانده است.
افتخارآفرین
احمد رومان عباسی یکی از ملیپوشان افغانستان و عضو کمیته ملی المپیک این کشور است. رشته ورزشی او تکواندو است. عباسی که ۲۵ سال سن دارد، در یک خانواده 9 نفری بزرگ شده است.
او هم که یکی از ورزشکاران ملیپوش است می گوید که در چند روز گذشته، تعداد زیادی از خواستههای ورزشکاران معترض حمایت کردهاند. به گفته او تابحال تیم ملی فوتبال و همچنین کریکت افغانستان در این مورد اعلام نظر نکردهاند.
رومان عباسی که در سالهای گذشته از رقابتهای مختلفی در ایران، هند، اردن و تاجیکستان مدال بدست آورده، در سال 2014 میلادی توانست مدال برنز بازیهای المپیک در کوریای جنوبی را برای کشورش بدست آورد. او به خبرنامه میگوید که افتخارآفرینی برای افغانستان یکی از آرزوهایش بوده و همیشه با همین آرزوی قهرمانی، تمرین کرده است.
تفاوت من با یک بازی کن کریکت چیست؟
ورزشکاران ملیپوش از دادن امتیازات بالا به اعضای تیم ملی کریکت و تیم ملی فوتبال افغانستان و بی توجهی به دیگر رشتههای ورزشی معترض هستند.
به گفته آنها سیاستمدران افغانستان تنها به رشتههای خاص ورزشی توجه میکنند و به دیگر رشتههای ورزشی با وجود اینکه برای کشورشان خوش درخشیده و مدالهای مختلفی را بدست آوردهاند توجهی ندارند.
کمترین حقوق ماهیانه یک بازیکن در تیم ملی کریکت افغانستان 3 هزار دالر در یک ماه است در حالیکه این ورزشکاران میگویند در ماه تنها 1 هزار افغانی به عنوان عصریه به آنها داده میشود.
احمد رومان عباسی به خبرنامه میگوید “برای بیشتر ملیپوشان مقدار اندکی پول بنام عصریه داده میشود که آن هم در وقت معین نیست.”
به گفته او ورزشکاران ملیپوش برای کسب افتخار، بیشترین زمان خود را برای کشورشان اختصاص میدهند اما با همه اینها نه حقوقی به آنها پرداخت میشود و نه امکانات ورزشی مناسبی در اختیارشان قرار داده شده است.
این عضو تیم ملی تکواندوی افغانستان می گوید که “علاوه بر اینها در جریان تمرینات و مسابقات ورزشی، آسیب میبینند اما به دلیل مشکلات اقتصادی نمیتوانند خود را تداوی کنند و اینگونه از رسیدن به آرزوهایشان میمانند.”
مشکلات مالی ورزشکاران یکی از موضوعات جدی و همیشگی در جامعه ورزشی افغانستان است. پیش از این نیز 40 ورزشکار افغان به دلیل مشکلات مالی نتوانستد در مسابقات کشورهای اسلامی شرکت کنند.
عکسهای یادگاری
احمد رومان عباسی عضو تیم ملی تکواندوی افغانستان می گوید بدترین خاطرهاش این است که وقتی یک ورزشکار مدال میگیرد، دولت مردان افغان با او در محافل مختلف عکس یادگاری میاندازند و از قهرمانی و افتخارآفرینی او برای شهرت بیشتر خود استفاده میکنند.
رومان عباسی صدها تقدیر نامه دارد؛ ولی میگوید “کاش مسوولان میدانستند که تقدیرنامه نمیتواند همهی مشکلات یک ورزشکار را حل نماید.”
او به زندگی زمری سالگی فوتبالیست افغان، حسین بخش صفری مرد طلایی افغانستنان در رقابتهای ورزشی ترکمنستان و دیگر ملی پوشان اشاره میکند که بهخاطر تهیه مخارج زندگیشان سخت کار میکنند. با آنکه این ورزشکاران بخشی از افتخارات ورزشی کشور هستند اما در میان بی توجهی مسوولان و مشکلات اقتصادی فراوان شاید نتوانند به روند افتخارآفرینی برای مردم و کشورشان ادامه دهند.
زمری سالنگی عضو سابق تیم ملی فوتبال افغانستان و یکی از چهرههای موفق فوتبال این کشور، نمونه مشخصی از سرنوشت ورزشکاران افغان است که با مشکلات اقتصادی روبرو هستند. او به دلیل همین مشکلات اقتصادی و بیماری پدرش مجبور شد برای تامین مخارج زندگی به کچالو فروشی در گوشه ای از شهر کابل رو آورد.
ادامه اعتراض
نداشتن بیمه، آسیب دیدگی در جریان تمرینات و مسابقات و هزینههای سنگین تدوای، پرداخت مصارف شرکت در برخی مسابقات خارجی از هزینه شخصی و برخی مسایل دیگر، از جمله مواردی است که این ورزشکاران نسبت به آن اعتراض دارند و از حکومت و مسوولان ورزش افغانستان میخواهند تا به رفع این موارد توجه کنند.
این وزشکاران معترض میگویند تا زمانی که به خواستههای شان توجه نشود به اعتراض شان ادامه میدهند و اگر حکومت به وضعیت ورزشکاران در تمامی رشته ها توجه نکند آنها مجبورند به دلیل مشکلات اقتصادی از ورزش دست بردارند و یا راهی کشورهای دیگر شوند.
عبدالقهار وفا سخنگوی کمیته المپیک افغانستان در گفتگو با خبرنامه، مشکلات اقتصادی وزشکاران را میپذیرد اما میگوید که ورزش در این کشور دچار چند دستگی است و کمیته المپیک افغانستان نیز بودجه و صلاحیت لازم برای رفع مشکلات اقتصادی ورزشکاران را ندارد.
با توجه به اینکه در 16 سال گذشته ورزشکاران افغانستان در رشته های ورزشی مختلف علاوه بر افتخارآفرینی در سطح بین المللی برای افغانستان، چهره متفاوتی از این کشور را به نمایش گذاشتند، توانستد موجب شادی و اتحاد شهروندان افغانستان شوند که خودشان را در شادی و موفقیت ورزشکاران سهیم دیدند.
بسیاری از کارشناسان افغانستان به این باورند که از آنجا که ورزش و ورزشکاران میتوانند یکی از عوامل تاثیرگذار بر اتحاد بیشتر شهروندان افغانستان باشد، حکومت باید به همه رشتههای ورزشی نگاهی یکسان داشته باشد و با توجه بیشتر به نیازهای ورزشکاران ملیپوش در همه رشتهها، زمینه تداوم قهرمانی و افتخارآفرینی آنها در رقابتهای ورزشی مختلف برای افغانستان را فراهم سازد.