پس از 6 ماه جان کندن برای زندگی، آخرین زخمی رویداد تاله و برفک رخت سفر بر بست و از دنیا رفت. محمد حنیف آخرین زخمی از زخمیان حادثه 17 جدی 1395 تاله و برفک ولایت بغلان بود که به تاریخ 3 سرطان در بیمارستانی در هند درگذشت.
حنیف معدن کار ذغال سنگ در ولایت بغلان بود که با 18 نفر از همکارانش، در مسیر برگشت به خانه‌های‌شان سال گذشته توسط افراد مسلح ناشناس به رگبار بسته شدند.
او سرپرست خانواده‌ی شانزده نفری و یگانه نان آور این خانواده بود. بختیار پسر کاکای محمد حنیف به خبرنامه گفت که “خانواده‌ی کاکایم از ابتدا وضع بد اقتصادی داشت. به این منظور پسر کاکایم برای تامین مخارج خانواده و هشت نفر مکتبی، خانه‌اش را رها کرده معدن کاری را در پیش گرفت، تا شاید از این درک مخارج خانواده‌اش را برآورده و مشکلات اقتصادی‌اش را تا حدودی مرفوع سازد؛ ولی بعد از رویداد تاله و برفک و زخمی‌شدن او، تا کنون وضعیت اقتصادی آنان روز به روز خراب‌تر شده‌است…”
محمد حنیف 7 فرزند دختر و پسردارد. بزرگترین فرزندش دختر 17 ساله و دانش آموز است و کوچک‌ترین فرزند او پسر سه ساله است.
او از ولایت دایکندی بود که با خانواده‌اش در ولسوالی شهرستان در منطقه خشک جنگلک زندگی می‌کردند.
محمد حنیف در معدن ذغال سنگ، روزانه 300 افغانی درآمد داشت و مدتی بود که در آن مصروف کار بود.
درمان طولانی
پس از آن که او از تیراندازی افراد ناشناس در بغلان جراحات شدید برداشت، ابتدا در بیمارستان مرکزی در مزارشریف برای 20 روز درمان شد. اما نیاز به درمان بیشتر او، باعث شد که به کابل منتقل گردد و در بیمارستانی مربوط به ریاست عمومی امنیت ملی افغانستان بستری گردد.
پس از آن که پزشکان در کابل نتوانستد کاری بیشتری برای درمانش انجام دهند، خانواده محمد حنیف در جستجوی درمان او در خارج از افغانستان شدند.
سرانجام پس از تلاش‌هایی، او برای درمان به هند فرستاده شد. محمد حنیف به مدت شش ماه تحت درمان قرار گرفت. هزینه ابتدایی این درمان طولانی هفت میلیون و پنجصد هزار افغانی عنوان شده است. به دنبال فراخوان کمک رقیه همسر حنیف، مردم به این خانواده مساعدت مالی کردند و از این درک نیم این هزینه تامین شده بود.
رنج‌نامه یک زن
رقیه خانم محمد حنیف تحت عنوان رنج‌نامه نامه‌ای به رییس جمهور افغانستان فرستاد. او در این نامه نوشت که “اسم من رقیه است. همسر محمد‌حنیف، یکی از بازماندگان آن فاجعه. همسرم خوش‌بختانه از آن کشتار جان سالم به در برد، اما متأسفانه با زخم‌های آن چنان عمیق و شدیدی که توان حرکت از او سلب شده و ما نیز دیگر توانایی تداوی او را نداریم. بعد از مدت‌ها تلاش، حالا داکتران شفاخانه امنیت ملی (جایی که همسرم اخیراً در آن بستری شده) می‌گویند که اعضای داخلی او طوری آسیب دیده که این شفاخانه دیگر قادر به نجاتِ جانِ او نیست. طبق نظر داکتران، اگر او برای درمان در اسرع وقت به شفاخانه مجهز‌تری در خارج از کشور منتقل نشود، زندگی‌اش پایان خواهد یافت….”
همسر محمد حنیف در آن نامه، از اشرف غنی ریس جمهور افغانستان تقاضای حمایت مالی نمود که در نتیجه آن آقای غنی برای درمان همسر این زن افغان، دوصد و پنجاه هزار افغانی کمک کرد. اما این مبلغ نتوانست اندکی از هزینه سرسام آور درمان او را مرفوع سازد.
محمد حسین نیک‌فر برادر محمد حیف می‌گوید که “با این کمک مالی ریس جمهور و مقدار کمک که دیگر افراد خیر کرده بودند محمد حنیف را توانستیم در هند برده و بستری کنیم؛ اما این مقدار هزینه بسنده درمان محمد حنیف نمی‌شد.”
محمد حنیف در هند چندین عملیات را موفقانه سپری کرد. برخی از اعضای خانواده او می‌گویند که بعد از طی این عملیات‌های موفقانه، دکتران معالجش از بهبود وضعیت صحی حنیف به آنان خبر داده بودند.
نزدیکان محمد حنیف می‌گویند که او در مرحله‌ای قرار داشت که حتی داکترانش از بهبود او راضی بودند و می‌خواستند مرخصی اش از بیمارستان را بررسی کنند.
بختیار از نزدیکان آقای حنیف به خبرنامه گفت که او و خانواده محمد حنیف خوشحال بودند و انتظار برگشتش را می‌کشیدند؛ اما محمد حنیف ناگهان دچار خون ریزی داخلی می‌شود و زندگی اش پایان می‌یابد.
وجدان‌های بیدار
پس از آن که محمد حنیف به هند منتقل شد، کمک مالی رییس جمهور افغانستان برای تامین هزینه‌های درمان او نه تنها که کافی نبود بل‌که بخش اول وابتدایی درمان را نیز تامین نکرد. در این مدت کمپاین گسترده‌ای خیریه برای جمع آوری کمک مالی به محمد حنیف آغاز شد.
این کمپاین توانست حدود نصفی از هزینه درمان این جوان را جمع آوری کند. زهرا یگانه مسوول جمع‌آوری کمک به این خانواده هزینه درمان محمد حنیف را 7 میلیون افغانی بیان می‌کند و می‌گوید که نیمی آن پرداخت شده بود و برای پرداخت بقیه این پول آنان کمپاین جمع آوری پول و کمک برای محمد حنیف را ادامه دادند.
برادر محمد حنیف با ناراحتی می‌گوید که “کمک مردم هزینه تداوی حنیف شده و ما خیلی خوشحال بودیم که برادرم درمان می‌شود؛ اما ناگهان….ما برادرم را از دست دادیم.”
با آن که این کمپاین و کمک‌های مالی خیرین نتوانست زندگی حنیف را نجات دهد، اما به باور برخی از آگاهان نمونه بزرگی از تغییر اجتماعی و فرهنگی در جامعه افغانستان پنداشته می‌شود. بسیاری از افغان‌ها که حتی خود از وضعیت اقتصادی خوبی برخوردار نیستند، در چنین فعالیت‌های خیریه شرکت می‌کنند و با حمایت‌های مالی زمینه تغییرهای گسترده‌ای فراهم می‌نمایند؛ تغییرهای نظیر آنچه که در حوزه حمایت از درمان محمد حنیف اتفاق افتاد. جمع آوری بیش از سه میلیون افغانی از کمک‌های خیریه، امری است که کمتر تا به حال در میان شهروندان عادی در افغانستان اتفاق افتاده است.
جسد گروگان
اما پایان زندگی محمد حنیف نیز همانند بقیه دوران زندگی اش سخت و سنگین بوده است. پس از درگذشت او، بیش از سه میلیون افغانی پول درمانش پرداخت نگردیده بود. به این جهت، به گفته‌ی برادرش هشت روز از درگذشت او می‌گذشت اما بیمارستان حاضر نبوده که جسد محمد حنیف را تحویل خانواده آنان دهد و در این مدت به گفته نیک‌فر، جسد برادرش به گروگان گرفته شده بود.
نیک‌فر تاکید می‌کند که با پادرمیانی سفارت افغانستان مقیم در هند، مسولان بیمارستان بقیه بدهی‌های او را می‌بخشد و اجازه می‌دهد که جنازه محمد حنیف به افغانستان فرستاده شود.
خانواده منتظر
محمد حنیف خانواده بزرگ 16 نفری داشت. برادرش دانشجوی دانشگاه است. 7 تن از اعضای دیگر خانواده اش دانش‌آموز می‌باشند. فقر در این خانواده مشهود است. پدر این جوان افغان، 70 سال سن دارد و تنها امید زندگی خود را که اکنون دستش را گرفته بود، از دست داده است.
بختیار از اعضای این خانواده می‌گوید که پس از درگذشت محمد حنیف، خانواده پرجمعیت او نیز درهم شکسته و در غم نشسته اند.
فاجعه ای بزرگ
محمد حنیف از بازماندگان یک حمله گروهی افراد مسلح بود که این مسیر طولانی درمان را طی کرد. او در میان 18 مسافر غیرنظامی و کارگران معدن بود که به عنوان غیرنظامیان هدف حمله افراد مسلح قرار گرفتند.
ظهر روز 17 جدی 1395 خورشیدی، افراد نقاب‌دار در ولسوالی تاله و برفک بغلان بر موتر حامل کارگران معدن زغال سنگ کرکر حمله نمودند که در نتیجه 8 کارگر کشته و 3 تن دیگر زخمی شدند.
بقیه این کارگران که برای مدتی از سرنوشت آن‌ها اطلاعی در دست نبود، دوباره پیدا شده و به زندگی خود برگشتند. در این میان دو زخمی دیگر این حادثه نیز جان سالم بدر برده و بهبود یافتند.
قربانیان این حادثه همه از ولایت دایکندی در مرکز افغانستان می‌باشند. گزارش شده است که این افراد مسلح خود را اعضای گروه داعش قلمداد کرده بودند.
اما هیچگاهی نوعیت این حمله و چرایی آن مشخص نشد. حادثه تاله و برفک، آخرین حمله بر هزاره‌ها و شیعیان افغانستان نبود. پس از آن نیز حملات دیگری در ولایات مختلف این کشور انجام شده است. تازه‌ترین این حمله‌ها، حادثه مسجد الزهرا در غرب کابل بود که 5 کشته برجای گذاشت. مسولیت این حمله را نیز گروه داعش برعهده گرفت.
با این حال، در طول این مدت که حنیف با جراحات ناشی از حمله تاله و برفک در هند دست و پنجه می‌زد، شماری زیادی دیگر در داخل افغانستان نیز با بیم و تهدید حملات گروه‌های افراطی دیگر به خاطر قوم و مذهب نگران زندگی‌شان بوده اند و در عین حال برخی نیز قربانی حملاتی از این دست شده اند.
سرور سروش هم‌کار این گزارش بوده است.
افزودن دیدگاه