شماری از دختران افغانستان علاوه بر اینکه خود شان رشد کرده اند، توانسته اند گروه های را نیز رهبری کنند. این دختران افغان زندگی الهام بخشی دارند که برای بسیاری ها میتوانند الگوهای خوبی شوند. در این گزارش به شش دختری با زندگی الهامبخش پرداخته شده است.
سیما عظیمی
سیما عظیمی، گروهی از دختران را رهبری میکند که ورزش رزمی شاولین را در افغانستان تمرین میکنند. سیما دختران افغان را که بین 14 تا 20 سال عمر دارند، در یک باشکاه ووشو در کابل گرد آورده است.
خانم عظیمی مدال طلا را از مسابقات بین المللی این رشته برای افغانستان کسب کرده و اکنون میخواهد تواناییها و حرفهاش را در این بخش به همنسلان خود آموزش دهد.
تمرین در تپههای پر برف کابل نیز بخشی از آموزشهای این دختران جوان افغان است. سیما میگوید که به ورزششان عشق میورزند و برای محو فضای خشونتزا آستین بالا زده اند.
نگین اخپلواک
نگین اخپلواک رهبر گروه ارکستر زهره است. گروه آرکستر زنان افغان (زهره) اولین تیم موسیقی زنان افغانستان میباشد که بعد از 30 سال برای اولینبار در خانواده، جامعه و کشورشان بهشکل گروهی دست به یادگیری موسیقی زده اند.
تیم ارکستر زهره اخیرا با اجرای زنده موسیقی در مجمع جهانی اقتصاد داووس، تلاش و تواناییشان را در این عرصه به نمایش گذاشتند. این تیم برای اولینبار با ظاهر شدن در چنین مجمعی که در آن 3 هزار تن به شمول سران کشورها و مدیران اجرایی سازمانها، اشتراک کرده بودند، پا به سکوی جهانی گذاشت.
اخپلواک میگوید که از هیچ تلاشی دریغ نمیکند که به رویاهای خود برسد. او در کابل موسیقی میآموزد و آرزو دارد نخستین زن رهبر آرکستر در کشورش باشد. او میگوید که “جانم را هم اگر بگیرند موسیقی را ترک نمیکنم.”
این عشق نگین به موسیقی باعث شد که آنان با اجرایشان در مجمع جهانی اقتصاد کولاک کنند و مورد استقبال گسترده قرار گیرند. آنان با این اجرای شان برنده جایزه معتبر فریموس2017 شدند.
نگین فرزند خانوادهی فقیر از ولایت کنر، منطقهی سنتی و یکی از پایگاه های مهم طالبان در شمالشرقی افغانستان است. او میگوید که “در کنر دختران حق ندارند به مدرسه بروند و حتی در محیط خانواده هم اجازه ندارند موسیقی یاد بگیرند. به همین خاطر من مجبور شدم به کابل بیایم.”
زهرا نارین حسینی
زهرا نارین از اولین دختران بایسکلران بامیانی است. او عضویت تیم ملی بایسکلرانی افغانستان را دارد و سر گروه تیم دختران بایسکلران بامیان میباشد.
این تیم برای نخستین بار در سال 2016 در میان نامزدان جایزه صلح نوبل قرار گرفت. این بانوان دوچرخهسوار، از سوی ۱۱۸ عضو پارلمان ایتالیا در میان ۲۰۰ نامزد دیگر برای جایزه صلح نوبل سال ۲۰۱۶ میلادی، پیشنهاد شدند.
زهرا حسینی یکی از اولین دوچرخهسواران افغانستان میباشد که از بامیان برخاسته است. او هدف اصلی فعالیت ورزشی دوچرخهسواری خود را تلاش در راستای تغییر ذهنیت عمومی خشونتطلب میداند.
زهرا میافزاید که دوچرخهسواری در میان بانوان افغان روزنهی شده که از این طریق به زندگی مسالمتآمیز بیشتر بپردازند. این بانوی دوچرخهسوار میگوید، در دشوارترین شرایط افغانستان، برای پیام واضحِ صلحسازی، ورزش کرده است.
معصومه دلیجم
معصومه دلیجم، مسوول بخش مهندسی پروژهی بازسازی قصر دارالامان است. دلیجم و تیماش برای اولین بار است که محدودیتهای زنانگی را کنار گذاشته اند و بهعنوان خانمهای جوانی که تحصیلات مهندسی دارند در پروژه بازسازی یک مکان تاریخی سهم گرفته اند.
حضور معصومه دلیجم و همکارانش در چنین پروژهای، از سوی مردم مورد استقبال قرار گرفته است. آنان باوردارند که مشارکتشان در این عرصهها، برای رسیدن به یک جامعهی مطلوب اقتصادی- اجتماعی ضروری میباشد.
معصومه میگوید که نقش خانمها در بازسازی این مکان تاریخی موثر و جدی است و در بخشهایی که مسوولیت دارند دوشادوش آقایان کار میکنند. به گفتهی او خانمهای زیادی در این پروژه سهم گرفته اند که در بخشهای مختلف مثل برق، ساختمان و امسال آن کار میکنند.
خانم دلیجم میگوید که “مشارکت برخی از خانمهای انجنیر و مهندس در پروژهی بازسازی قصر دارالامان، نشانگر آن است که دیگر کار، زنانه و مردانه ندارد و زنان در هر بخش میتوانند همسان با مردان کار کنند.”
هاجر ابوالفضل
هاجر ابوالفضل، هافبک تیم ملی فوتبال زنان افغانستان است. او 9 سال پیش وارد این تیم شد و در سالهای قبل در دو لیگ برای تیم ملی این کشور بازی کرده است.
او 14 ساله بیش نبود که به بازی فوتبال روی آورد، اما سنتی بودن جامعه و اجازه ندادن فامیل، از چالشهای سر راه او بود. هاجر اما توانست که رضایت خانواده اش را بدست آورد و راهش را به عنوان یک بازیگر فوتبال زن ادامه دهد؛ امری که نه تنها هاجر بلکه بانوان زیادی را برای حضور در تیمهای فوتبال زنان تشویق و دعوت کرد.
هاجر ابوالفضل پس از بروز استعدادش در بازی فوتبال مورد حمایت خانواده و فامیلاش و همچنان تحت حمایت فدراسیون فوتبال افغانستان قرار گرفت.
او میگوید که “تمام پیشرفتهای بانوان فوتبال را مدیون ریاست و رهبری فدراسیون میدانیم چون با حمایتهای آنان بود ما به این دستاوردها رسیدیم با وجود مشکلات اجتماعی فرهنگی و امنیتی موجود در جامعه.”
هاجر میگوید که انان توانستند که فوتبال زنان را از کابل آغاز کنند و بعد این بازی را در میان دختران بیرون از کابل و به بیش از ده شهر افغانستان گسترش دهند.
تیم ملی فوتبال بانوان افغانستان در سال ۲۰۰۷ بوجود آمد که در مسابقات ایالتی پاکستان شرکت کرده و توانست مقام دوم آن مسابقات را به دست آورد.
یاسمین حسن
یاسمین حسن، دختر کوهنورد افغان میباشد که در ولایت ننگرهار در جنوبشرق افغانستان به دنیا آمده است. یاسمین چند سال پیش از دایره سنتهای حاکم در محل زندگی خود، پا بیرون گذاشت و ناگهان سر از فدراسیون کوهنوردی در کابل در آورد.
به گفتهی خانم حسن در منطقهای که او زندگی میکرد اوایل کسی نمیپذیرفت که کوهنوردی یک ورزش است؛ برای آنها کوهنوردی یک نوع دیوانگی تلقی میشد. اما حالا یاسمین میگوید که “اکنون با گذشت دوسال این امر به یک فرهنگ تبدیل شده و آنها از ما استقبال میکنند. در ابتدا ما 13 دختر بودیم، اما حالا تعداد ما به بیش از 20 نفر رسیده است.”
این کوهنورد جوان پس از یک ماه آمادگی در کابل برای نخستین تجربه به ولایت پنجشیر رفت و با عزم و اراده اش، بلندی 5 هزار متر را فتح کرده و خودش را تا قلههای کوههای هندوکش رساند.
همقطاران یاسیمن از ولایات نورستان و ننگرهار در شرق، ولایات مرکزی غزنی، میدان وردک، بامیان و کابل هستند.
او میخواهد با کوهنوردی برای دختران کشورش این پیام را برساند که هیچ کاری دشوار نیست، اما برای انجام آن باید عزم و اراده و تلاش کرد.
عبدالله رحمانی همکار این گزارش بوده است.