جمعه خان مشهور به لندنی مردی که در روستای سنگ چسپان مرکز بامیان اقامت دارد. او دل بزرگ دارد و همواره با گرمی و خوش رویی از مهمانانش پذیرایی می کند. لندنی مرد کهن سال است که در خزان زندگی خود قرار گرفته و حدود 65 سال سن دارد. او آرزوهای بلندی برای شهروندان بامیانی دارد.
جارچی بازار
لندنی یگانه جارچی است که بیش از 30 سال عمرش را در این راه سپری کرده و برای شهروندان بامیانی از طریق صدا و بلندگو اطلاع رسانی می کند. او آنان را از رویداد های روز با خبر می سازد. لندنی در سال 1363 خورشیدی، شغل جارچی گری را در بازار کهنه شهر بامیان در مقابل تندیس های بودا آغاز نمود و تا به حال در بازار جدید این ولایت، این مشغله اصلی او ادامه دارد. جارچی بامیان، روزانه یک الی دو اعلان دارد و حتی بعضی روزها بدون اعلان و خبر می ماند. لندنی برای شهروندان بامیانی زمان برگزاری مسابقات بزکشی، فوتبال، والیبال و مسائل از این دست را اطلاع رسانی می کند. اگر کودکان، تذکره، اسناد تحصیلی ویا کدام موضع دیگری ناپدید شود، او برای بازاریان آن را جار می زند.
لندنی هر اعلان را بیش از 50 بار در بازار بامیان، برای دوکانداران و مغازه داران جار می زند و بازاریان را از اتفاق روز با خبر می سازد. روزانه در بازار بامیان، بیش از دو هزار دوکان فعال است. این بازار با طول بیش از دو کیلومتراست و لندنی در مدت یک ساعت این فاصله را با پای پیاده طی می نماید.
جارچی گری محو شده اما زنده در بامیان
جارچی گری سابقه طولانی داشته اما اکنون از رونق افتاده است. در گذشته های دور، رویداد ها از یک محل به محل دیگر، توسط جارچی ویا پیغام رسان، انتقال می یافت و گردش اطلاعات از سوی حاکمان برای مردم از این طریق انجام می شد.
وسیله و امکانات جارچی در گذشته ها، دول، تبله وغیره بود و شخصی جارچی با زدن دول توجه همه را جلب می کرد و بعدآ موضوع را برای مردم روشن می ساخت.
اما با پیشرفت سریع تکنولوژی اطلاعاتی، دیگر جارچی وجود ندارد به جز لندنی و آن هم در بامیان. افغانستان کشوری که بالاترین میزان رشد را در زمینه ارتباطات الکترونیک داشته و بیش از 22 میلیون شهروند آن به مبایل و وسائل دیگری ارتباط جمعی دسترسی دارد، هنوز نقاط محرومی مثل بامیان دارد؛ شهری که مهد تمدنی بزرگ بودایی بوده اما امروز بازار اصلی آن حدود 2000 هزار دوکان دارد و اطلاعات آن از طریق جارچی دست به دست می شود؛ آماری کوچک و وسئله سابق اطلاع رسانی که نمادی از محرومیت مناطق مرکزی این کشور است. با این حال، لندنی توسط بلند گو برای مردم می گوید که توجه توجه توجه و بعدآ اعلان را می خواند و مردم را با خبر می سازد.
ترکاری فروشی
لندنی در اول بازار بامیان، در کنار شغل جارچی گری، دوکانداری نیز می کند. او یک غرفه کوچک دارد که در داخل این غرفه، ترکاری و میوه جات می فروشد. این غرفه یک آدرس مشخص برای کارمندان دولت و مردم است. افراد و اشخاصی که اعلانی داشته باشند، لندنی را در همین محل پیدا می کنند و از او می خواهند که اعلان شان را برای مردم، اطلاع رسانی کند.
لندنی در این غرفه کوچک، روزانه 100 الی 400 افغانی را ترکاری و میوه برای بازاریان به فروش می رساند که فایده آن 40 الی 100 افغانی در روز می باشد. او ماهانه از جای این غرفه برای اداره شاروالی بامیان 500 افغانی کرایه می دهد.
خانواده پرجمعیت
لندنی خانواده فقیری دارد. اعضای خانواده او 12 تن هستند. او همرای پسر کوچکش توسط این غرفه کوچک و شغل جارچی گری، معیشت خانواده اش را تامین می کنند. او با آن که دو پسر دارد، اما مکلف است تا با پسر کوچک اش که همراه او زندگی می کند، معیشت 10 عضو دیگر خانواده اش را فراهم کند.
لندنی در مدت شش سال در مغاره های جوار بودا، نیز زندگی نموده و پنج سال پیش، اداره محلی بامیان، در قریه سنگ چسپان برای اکثر مغاره نیشنان حویلی که دارای یک اتاق و یک آشپزخانه می باشد، توزیع نموده بود. او اکنون در این حویلی با 10 نفر از اعضای فامیلش زندگی می کند. اما لندنی نگران آینده اش است و می گوید که پسرانش قادر نیست که شغل جارچی گری را به پیش ببرد. با این حال، او امیدوار است که تا 10 سال دیگر جارچی گری نماید و برای مردم اطلاع رسانی کند.
اکنون لندنی که خزان عمرش را سپری می کند، درد مفاصل دارد و عصا یار کارش شده است. او در طی مسافت 2 کیلومتری بازار و جارچی گری، هر 50 متر، به خاطر درد مفاصل توقف می کند. اما با این حال، امید به زندگی هنوز در او موج می زند و و مثل همیشه با صدای بلند و چهره بشاش برای بازاریان، اتفاقات روز را اطلاع رسانی می کند.
رسانه های محلی
در ولایت بامیان، سه رادیو محلی خصوصی، یک تلویزیون ملی و کمتر از 10 رسانه چاپی فعال است. اما اکنون لندنی با رسانه های محلی رقیب شده و اعلانات را به نشر می رساند.
در رسانه های محلی بامیان، نمی توان هیچ نوع آگاهی دهی از وضعیت بامیان را نشر کرد. اما لندنی همه روزه، اعلان دارد و برای باشنده های این ولایت جارچی گری می کند.
به نظر می رسد، جریان اطلاع رسانی از وضعیت بامیان به همان اندازه ضعیف می باشد که جارچی گری لندنی محدود است. بامیان، می تواند نمادی از افغانستان متفاوت باشد و الگوی برای زندگی مسالمت آمیز انسان افغانی. اما دورافتادگی و حضور آن به عنوان قلب زندان جغرافیایی در افغانستان مرکزی، این نماد زندگی مسالمت آمیز افغان ها را از چشم ها انداخته و دنیای آن ولایت به جارچی گری مرد خوش قلب و امیدوار مانند لندنی محدود شده است.
افزودن دیدگاه