شانزده روز از فاجعهی خونین دهمزنگ میگذرد. عمق فاجعه به حدی بود که یک روز ماتم ملی اعلام شد. هرچند، گروه داعش مسوولیت آن رویداد را پذیرفت، اما دولت برای کند و کاو این مساله کمیسیونی حقیقت یاب تشکیل داد. کمیسیونی که از نظر هواداران جنبش روشنایی بی اعتبار است.
شانزده روز پس از آن رویداد خونین،امروز خانوادههای قربانیان جنبش روشنایی در مصلای شهید عبدالعلی مزاری، گرد هم آمدند.
غم در چهره تک تک بازماندگان حادثه دوم اسد، نمایان است. یکی، فرزند دانشگاهیاش را از دست داده، یکی پدر جوانش را و دیگر هم بردار دلبند اش را.
هر کدام حرفهای زیادی برای گفتن دارند. اما، هنوز غم و سوگ عزیزان شان، چشمهای شان را پر اشک ساخته و گلوی شان را بغض گرفته است.
یکی از این بازماندگان که پسرش را از دست داده است، در برابر دوربین خبرنگاران گفت که” ما به دولت اعتماد نداریم. از سازمان ملل متحد میخواهیم که برای بررسی این قضیه دست به کار شود.”
این پیرزن، در باره کشته شدن پسرش در جریان اعتراضات دوم اسد در دهمزنگ میگوید” پسرم برای عدالت خواهی رفته بود. او رفته بود تا برای گرفتن حق مردماش اعتراض کند. او، برای دزدی و چپاول به جاده نرفته بود.”
یک بازمانده دیگر از یک شهید جنبش روشنایی که همسرش را در این رویداد از دست داده است، با چشمان اشک بار میگوید که ” یکی از کودکانم سه ماهه است و دیگری سه ساله. خون شهیدان ما نباید ضایع شود. باید به فریاد عدالت خواهانهای بیوهها و کودکان یتیم گوش داده شود.”
دل این زن جوان پر از درد است. میخواهد تمام بغضاش را در برابر دوربین رسانه ها خالی کند؛ تا مگر فریاد شان به گوش جهانیان برسد. اما، گریه امانش نمیدهد.
پیر مردی – به گفتۀ خودش نود و سه ساله – نیز پشت تربیون جنبش روشنایی میآید. با عصای در دست و پایهای لرزان و چشم های که تقریبا نابینا شده. او، پسرش را در جریان تظاهرات دو اسد جنبش روشنایی از دست داده است. به گفتۀ این پیر مرد، پسرش در یکی از دانشگاههای خصوصی درس میخواند. روزها بود دنبال کار میگشت. اماانگار فساد گستردهی اداری، نبود شایسته سالاری و دیگر موانع باعث شده بود، کاری پیدا نتواند.
این پیرمرد میگوید” من فرزندم را با هزار خون دل بزرگ کردم. وارد مکتب و دانشگاه کردم. از جهان میخواهم، از سازمان ملل متحد که این رویداد را بررسی کند.”
در پی سخنرانی خانوادههای معترضان، برخی از آنهایی که در جریان اعتراضات مسالمت آمیز جنبش روشنایی در دوم اسد سال روان خورشیدی زخمی شده اند، شعار دادند که قاطع تر از گذشته برای مطالبهی شان ایستاده اند. این زخمیهای معترض میگویند”آرمان شهیدان ما هنوز زنده است. ما، از خون این شهیدان پاسداری میکنیم و تا رسیدن به حق ما، راه خود را ادامه میدهیم.”
عارف رحمانی، نمایندۀ مردم غزنی در مجلس نمایندگان در صحبتی به خانوادههای معترضان شهید گفت” دولت به خون شهیدان جنبش روشنایی بی اعتنایی میکند. هنوز که هنوز است نه فرمانده پولیس کابل و نه فرمانده پولیس گارنیزیون از کارهای شان برکنار شده اند.”
اما، آقای رحمانی افزود که” حاکمیت با ابزارهای که در دست دارد، تلاش میکند که این جنبش خاموش شود. دولت تلاش میکند، این جنبش از درخشش بماند. اما، قول الله متعال است که سرانجام، حق بر باطل پیروز خواهد شد.”
در قطعنامهی که جنبش روشنایی امروز به اختیار رسانه ها قرار داد، این جنبش از مأموریت سیاسی سازمان ملل متحد یا یوناما خواست که برای حل این قضیه و روشن شدن چگونگی زوایههای پنهان این فاجعهای خونین پا پیش بگذارد.
آنها در قطعنامهای شان یک بار دیگر تأکید کردند که حکومت، یکی از طرفهای ” مورد منازعه” در رویداد دوم اسد در دهمزنگ است. بر بربنیاد این قطعنامه، “کمیسیون حقیقت یاب حکومت افغانستان برای جنبش روشنایی اعتباری ندارد و هر نتیجهای کار آنها برای این جنبش باطل خواهد بود.”
در پی فاجعه خونین دوم اسد، حکومت کمیسیونی را به ریاست دادستان کل کشور ایجاد کرد تا چگونگی رخداد این فاجعه را دریابد.اما تاکنون سه عضو این کمیسیون از جمله جنرال مراد علی مراد، معاون رییس ستاد ارتش افغانستان و شاه گل رضایی، نمایندۀ مردم غزنی از اشتراک در آن خود داری کرده اند.
شورای عالی مردمی جنبش روشنایی گامهای بعدی خود را تا چهلمین روز این فاجعهی خونین به تعویق انداخته است، اما فعالیتها و جلسات این جنبش همچنان ادامه دارد.
جنبش روشنایی از حکومت افغانستان میخواهد که مسیر لین برق 500 کیلوولت از مسیر بامیان- میدان وردگ بگذرد. اما تاکنون برای فراهم کردن یک لین برق 220 کیلوولت از مسیر دوشی ولایت بغلان به بامیان توافق شده است. هرچند، جنبش روشنایی این پیشنهاد را نپذیرفته و بر انتقال مسیر لین برق 500 کیلوولت پروژۀ توتاپ از مسیر بامیان پافشاری دارد.
اما تلاشهای جنبش روشنایی برای گذشتن این لین برق از مسیر بامیان هنوز ادامه دارد. این جنبش، هفتهای پیش ” طوفان تویتری” را در شبکهای اجتماعی تویتر به راه انداخت.
هواداران جنبش روشنایی و شماری از کاربران دیگر این شبکه اجتماعی با این اعتراض مجازی همصدا شدند. در یک روز، جنبش روشنایی توانست بیشتر از 500 هزار پیامکهای کوتاه را تویت کند. توتیتها بیشتر حاوی نوشتاری در حمایت از این جنبش و در نکوهش کارکردها و ضعف حکومت افغانستان در جلوگیری از فاجعه دوم اسد بود.
رویداد دوم اسد در دهمزنگ کابل، نزدیک به 90 کشته و بیشتر از 300 زخمی بر جای گذاشت. اکثر کشته شدگان این رویداد، افراد تحصیل کرده بودند که در میان قربانیان، هفت نفر ماستر یا فوق لیسانس، 25 نفر لیسانس و بیشتر از 40 دانشجوی دانشگاه های کابل نیز شامل می باشند.
افزودن دیدگاه