هر چند سال ها جنگ و ویرانی از افغانستان چهرۀ زشت و وحشتناکی را در افکار عمومی بسیاری از نقاط جهان به وجود آورده، اما هنوز به این سادگی ها نمی شود چشم از زیبایی ها این سرزمین برداشت؛ کشوری که با همه زخم هایش هنوز زیباست و جهانگرد جذب می کند.
شاید همین مسأله بوده که چهار جهانگرد، خانه و کاشانه را ترک کرده اند، هزاران کیلومتر راه پیموده اند تا در یکی از ناامن ترین اما در عین حال زیباترین کشورهای جهان به سیاحت بروند.
این جهانگردان قایق سوار، دو – سه روز می شود که با قایق های پلاستیکی شان، آب های خروشان رودخانه پنجشیر را مشتاقانه در می نوردند. هیجان، لذت و شاید کمی ترس را به روشنی می توان در چهره های این چهار جهانگرد غربی دید.
یکی از این جهان گردان خودش را جیمز معرفی می کند. او به خبرنامه می گوید که” تجربه عالی را در رودخانه پنجشیر داشتیم. آب خیلی تند نیست و ما لذت می بریم.”
از او می پرسم که آیا با آمدن به افغانستان خطر بزرگی را به جان نخریده و چرا چنین کرده است؟ جیمز بریتانیایی می گوید که “گاهی شما نیاز دارید تا کارهای متفاوتی را انجام دهید. گاهی باید ماجراجویی کرد. اما، انجام کارهای متفاوت خطراتی نیز در پی دارد.”
کلاون، جهانگرد اسکاتلندی عضو دیگر این تیم چهار نفره است. او می گوید پیش از آمدن به پنجشیر تحقیق فراوان کرده و به این مسئله پرداخته که آیا می شود در این جا قایق رانی کرد و می توان از امنیت آن خاطرجمع بود. این جهانگرد اسکاتلندی در ادامه تاکید می کند که” ما رودخانه پنجشیر را برای انجام این کار مساعد یافتیم. برای همین اینجا به درۀ پنجشیر آمدیم. چندان نگران امنیت هم نیستیم.”
این جهانگردان ماجراجو از جریان قایق رانی و تفریح شان عکس می گیرند و فیلم برداری می کنند. آنان می گویند وقتی به خانه برگشتند، این تجربه عالی را با دوستان و عزیزان شان شریک خواهند کرد.
اما ماجراجویی این جهانگردان غربی، آنچنان آرام و بی سر و صدا هم نیست. آنان در جریان قایق رانی شان، شاید با کسانی که بشود مهمانان ناخوانده خطاب شان کرد، رو به رو می شوند.
برخی نوجوانان درۀ پنجشیر که شاید نخستین بار است این غربی ها را با کشتی های متفاوت تری در حال قایق رانی می بینند نیز وارد آب رودخانه می شوند.
آنان که ظاهرن شنا را هم خوب نمی دانند، بی درنگ خود شان را به قایق این جهانگردان نزدیک می سازند و خود را از قایق ها آویزان می کنند؛ شاید این کارشان نوعی لذت بردن از شنا در دریا باشد و یا هم اشباع شور و هیجان روزهای جوانی شان.
واکنش محلی
باشنده های بخش های مختلف پنجشیر نسبت به حضور این جهانگردان قایق سوار، واکنش های متفاوتی دارند.
با برخی موسفیدان پنجشیری گفتگو کردم که اصلن از حضور و قایق رانی این جهانگردان خشنود نبودند.
یکی از این باشنده ها به خبرنامه گفت که “خانه های مردم خیلی نزدیک به دریا است. سیاه سرهای ما هر لحظه برای گرفتن آب به دریا می روند. خوب نیست، خارجی ها زن های ما را بیبنند.”
پیرمرد دیگر که نزدیک این مو سفید ایستاده است، بی درنگ این گفته ها را تأیید می کند. او گفت که”پنجشیر که جای چکر و سیل و سیاحت نیست. از کجا معلوم که این ها تنها برای چکر می آیند و آخرش امنیت ولایت مان را خراب نمی کنند؟”
عدم استقبال این پیرمردان از جهان گردان خارجی قابل درک است؛ شاید نگرانی و دلهرۀ شان برای تأمین امنیت ولایت یا بهتر است بگویم، خانۀ شان، آنان را واداشته تا واکنش نسبتا منفی داشته باشند.
با این حال، جوانترهای پنجشیر، همچون پدرکلان های شان خیلی هم به این قایق سواران ماجراجو، بدبین نیستند. خیلی های شان با شور و شعف، قایق رانی این توریست ها را تماشا می کنند؛ لبخند می زنند و فیلم و عکس می گیرند.
وقتی از کلاون اسکاتلندی و جیمز بریتانیایی در باره برخورد مردم پنجشیر پرسیدم، هر دو می گفتند که “مردم از کار شان خیلی استقبال کرده اند.”
این نخستین بار است که ولایت پنجشیر میزبان یک گروه کوچک چهار نفری جهان گردان قایق سوار غربی است. قایق سوارانی که با هزاران خطر اینجا رسیده اند تا لحظه های متفاوتی برای دفتر خاطرات زندگی شان از جهانگردی در کشوری مثل افغانستان به یادگار بگذارند.
رویای تحقق نیافته
اما این ورزش تفریح گونۀ غربی، شور و شوقی را در دل شماری از جوانان پنجشیر انداخته تا آنان نیز به این ورزش به صورت رسمی بپردازند. همین هیجان باعث شده که شماری از جوانان فعال در پنجشیر رؤیای ایجاد نخستین فدراسیون قایق رانی را در سر بپرورانند.
منصور عنابی، از جوانان فعال در پنجشیر می گوید که با جمعی از جوانان دیگر این ولایت، تلاش دارند این ورزش را در افغانستان نهادینه سازند. در کنار آن، این ورزش را همچون فدراسیونی در خانوادۀ ورزش افغانستان جا دهند. عنابی به خبرنامه گفت که “ما این توریست ها را برای این که آزمایش کنیم، آیا رودخانه پنجشیر برای این ورزش هیجان برانگیز مساعد است یا خیر، به افغانستان فراخواندیم. پس از چند روز قایق رانی، حالا مطمین شده ایم که این ورزش می تواند در این جا، جا بیافتد. آرزو داریم، شماری از جوان ها را در این بخش آموزش دهیم و نخستین فدراسیون قایق رانی را در افغانستان ایجاد نماییم.”
اما آقای عنابی همانند هزاران جوان دیگر این کشور که برای تحقق رؤیاهای شان با سختی و موانع رو به رو اند، راه ایجاد این ورزش را در افغانستان ناهموار می بیند.
مهم ترین چالش فراروی آن ها، مسائل فرهنگی و رسوم سخت گیرانه مردمان این بخش ها است که زیاد هم روی خوشی به چنین ابتکارات نشان نمی دهند.
با این حال، دیده شود که در جدال قدیم و جدید، از میان جوانان پنجشیر و پیرمردان این ولایت کدام یک پیروز میدان خواهند بود.
من و همکارم نصیر فیضی، برای دو ساعتی جهان گردان ماجراجوی قایق سوار را دنبال کردیم. اما سفر به پایانش رسیده و شام نزدیک است. باید هر چه زود به دفتر برگردیم تا شرح این ماجراجویی را با شما خوبان شریک سازیم. 🙂
نصیر فیضی همکار این گزارش بوده است.
افزودن دیدگاه