وقتی از خبرنامه باخبر شدم

در چه خیال هایی غرق بودم، نمی‌دانم؛ اما زنگ تیلیفون، آن رشته را برهم زد. یک صدای آشنا، یک دوست خوب، از راه اندازی یک رسانۀ “آنلاین” خبر می‌داد.

در سال هایی که هم‌دیگر را می‌شناسیم، پیوسته خندان و سرحالش یافته‌ام و با ارزش‌تر این که، خیلی هم آگاه و با استعداد است. حالا نام نمی‌برم؛ چون “بهتر آن باشد که سر دلبران/ گفته آید در حدیث دیگران”.

رفتم و سری زدم به خبر نامه. هنوز در مراحل ابتدایی کار است و رسماً فعال نیست؛ ولی معلوم است که آیندۀ خوبی را می توان برایش انتظار داشت.

در سال های اخیر که رسانه و رسانه داری در افغانستان، جهش بی سابقه‌ای داشته است و با وجود همۀ عیب و نقص های رسانه ها و فعالیت های رسانه‌یی ما، این دست آورد، غیر قابل انکار و بسیار قابل تامل است، جای رسانه های “آنلاین” در این میان، خالی تر به نظر می‌رسد.

این بدان معنا نیست که از ظهور و وجود رسانه های آنلاین، چشم پوشیده باشیم؛ اما اکثر این رسانه ها،  نسخه های آنلاین رسانه های دیداری، شنیداری و چاپی ما هستند و آنهایی که صرف و فقط به گونۀ آنلاین فعال باشند، تعداد شان اندک است و چه بسا که شهرتی هم در میدان رسانه‌یی کشور ما، ندارند.

با این حال، ظهور “خبرنامه” را می توان به فال نیک گرفت. تکرار احسن است اگر گفته شود که هنوز این رسانه در مراحل ابتدایی کار خود قرار دارد؛ با این همه در یک نظر اجمالی به ساختار ظاهری و پنجره‌هایی که محتوای “خبرنامه” در آینده از آن قابل دسترس خواهد بود، چند امید را ، مژده می‌دهند:

این یک رسانۀ متفاوت خواهد بود؛

دست اندر کاران آن، کار شان را بلد اند؛

سلیقۀ زیبا و برخورد حرفه یی را به نمایش می‌گذارد؛

و بالاخره این که، ممکن است، سرمشقی برای ظهور رسانه های بیشتر و بهتر “آنلاین” در کشور ما باشد.

برای گرداننده‌گان “خبرنامه” توفیق و برای سرزمین و مردم مان، آیندۀ بهتر، آرزو دارم.