سازمان صحی جهانی گفته است که در حین تسریع روند خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان، مراقبتهای صحی این کشور تحت فشار زیادی قرار گرفته است.
به گزارش صدای آمریکا، افغانستان یکی از مهمترین موارد اضطراری فعالیتهای بشردوستانه در جهان است که به مدت طولانی نیازمند کمک بوده است. این کشور تقریبا در معرض هر نوع خطری قرار دارد – درگیری شدید، همه گیری که به سرعت در حال گسترش است و اخیرا خشکسالی شدید.
به گفته سازمان صحی جهانی 18.4 میلیون افغان به کمک بشردوستانه احتیاج دارند – وضعیتی که عواقب جدی برای سیستم سلامتی دارد. در این گزارش آمده که افزایش خشونت منجر به آسیب بیشتر به غیرنظامیان شده است.
ریک برنان، مدیر دفتر منطقه ای شرق، مدیترانه سازمان صحی جهانی، اظهار داشته که طی سه ماهه نخست سال روان 29 درصد افزایش در تلفات غیرنظامیان نسبت به مدت مشابه سال گذشته رخ داده است. وی گفت: “ورود افراد با آسیبهای شدید مربوط به جنگ فشار زیادی را به کارمندان و مراکز درمانی وارد میکند”.
برنان گفت: “علاوه بر این، در سال جاری 30 حمله به مراکز مراقبتهای بهداشتی در سراسر کشور انجام شده است، از جمله تخریب کامل یک مرکز در اواخر ماه گذشته و حمله به یک مرکز صحی در ولایت کنر که چند روز قبل گزارش شده است. “چنین حملاتی نقض حق سلامتی است. آنها دسترسی مردم به مراقبتهای صحی را در زمان افزایش نیاز محدود میکنند، اتفاقی که با قوانین بشردوستانه بین المللی مغایرت دارد.”
افزایش بی ثباتی همزمان با خروج سریع نیروهای آمریکایی از این کشور دور از انتظار نیست. برنان وضعیت فعلی را بسیار نگران کننده توصیف کرد. او گفت: بسیاری از کارمندان صحی به دلیل نگرانیهای امنیتی پستهای خود را ترک کرده اند، هرچند طبق گزارشها برخی از آنها در شرف بازگشتاند.
او همچنین افزود که “من فکر میکنم در حال حاضر یک تصویر پیچیده وجود دارد. اما ما به وضوح نگران کاهش دسترسی به خدمات صحی هستیم. ما نگران عدم دسترسی خود برای تأمین داروها و وسایل ضروری هستیم و حملات به مراکز مراقبتهای صحی نیز نگرانمان میکند.”
برنان گفت سازمان صحی جهانی ارتباط مستقیمی با طالبان ندارد. با این حال، این سازمان درخواستهای غیر مستقیم برای ادامه ارائه خدمات صحی در مناطق تحت تصرف طالبان دریافت کرده است.
وی افزود که معتقد است سازمان صحی جهان از شهرت خوبی برخوردار است، به ویژه در مناطقی که کمپینهای واکسیناسیون فلج اطفال را اجرا کرده است. و احتمالا در توانایی این سازمان در حفظ حضور میدانی در آن مناطق موثر است.