نویسنده: دیوید زوکینو
نشر شده در: نیویورک تایمز
کابل، افغانستان – خانواده اسدی پس از یک خواب خوب شبانه، قبل از طلوع روز سه شنبه بیدار بودند.
آنها به سرعت لباسهای جدید خریداری شده در روز قبل را پوشیدند و چند وسیله قیمتی را درون دو چمدان و دو کوله پشتی جمع کردند.
نعیم اسدی در شرف دست زدن به یک نقل مکان مادام العمر بود – اقدامی که خانوادهاش را از عزیزانشان و تنها کشوری که تاکنون میشناختند، جدا میکرد. در حالی که او و همسرش رحیمه چمدانها را میبستند نگران بودند که موانع پیش بینی نشده مسیر رسیدن آنها را به مقصد نهاییشان مسدود کنند.
خلبان بالگرد نیروی هوایی افغانستان به مدت هفت ماه با همسر و دخترش زینب، ۵ ساله، در خفا به سر میبردند. او گفت که طالبان با ارسال عکس آنلاین اسدی و دستور “او را بیابید و بکشید”، زندگی او را در معرض تهدید قرار دادهاند.
او علاوه بر اینکه خلبان است، هزاره هم است، یک اقلیت قومی که بارها توسط طالبان و داعش در افغانستان مورد آسیب قرار گرفته است. اسدی گفت که حتی فرماندهان نیروی هوایی نیز اغلب او را به دلیل قومیتش مورد تبعیض قرار میدهند.
مشکلات دیگری هم وجود داشت: فرماندهان او به دلیل اینکه از خزان سال گذشته بدون مرخصی غایب بود، عصبانی بودند. آنها بارها به او دستور داده بودند که برای انجام وظیفه خود را معرفی کند، اما او امتناع کرده بود.
وی با انگلیسی که کمی لهجه داشت، گفت: “من نگران بودم که مبادا به من اجازه ندهند که آنجا را ترک کنم زیرا در این صورت هر خلبانی مایل است که به ایالات متحده برود.”
اما حالا، نعیم اسدی، 32 ساله، پسر یک کشاورز، فارغ التحصیل آکادمی ملی نظامی افغانستان و از نظر بسیاری، سردمدار نیروی هوایی افغانستان در قتلِ جنگجویان طالب، احتمالاً برای همیشه زادگاه خود را ترک میکند.
در آن صبح رنگ پریده کابل، این خلبان سه پاسپورت افغان به رنگ سبز تیره در دست داشت. در داخل هر کدام، یک صفحه حاوی مهر با تصویری از آبراهام لینکلن قرار داشت که آنها را به ایالات متحده میرساند: “از طرف USCIS به مدت یک سال به دارنده این پاسپورت اجازه اقامت مشروط اعطا شدهاست”.
چنانچه اولین بار توسط Stars and Stripes گزارش شد، یک وکیل آمریکایی به این خانواده کمک کرده بود تا آزادی مشروط بشردوستانه خود را دریافت کنند – مجوز کمتر شناخته شده برای خدمات شهروندی و مهاجرت ایالات متحده برای ورود به آمریکا برای مدت یک سال – درست بعد از آنکه ارتش ایالات متحده به طور ناگهانی درخواست پناهندگی مشابهی را که اساسا در ماه اکتبر تصویب شده بود، لغو کرد.
رابرت لودویک، سخنگوی پنتاگون، در بیانیهای اظهار داشت که مشخص شد تقاضانامه این خلبان در خزان سال گذشته ” به طور کامل توسط وزارت دفاع بررسی نشدهاست”، اتفاقی که منجر به لغو پشتیبانی این وزارتخانه شدهاست.
لودویک گفت: “وزارت دفاع” میتوانست در موقعیت همدستی برای فرار یک افسر خدمتگزار افغان قرار بگیرد زیرا اسدی به فرماندهی در مورد درخواست اقامت مشروط خود اطلاع نداده بود. “
جلال الدین ابراهیمخیل، سخنگوی نیروی هوایی افغانستان، با افزودن اینکه حالا دیگران هم” بهانهای پیدا کرده و فرار میکنند “، گفت جای تاسف است. او این کار را برای فرار از خدمت به وطن انجام دادهاست.”
در حالی که نیروی هوایی افغانستان در تلاش برای پشتیبانی از نیروهای زمینی بود چرا که نیروهای آمریکایی پشتیبانی هوایی و مکانیک های ضروری پرواز را حذف کردهاند، فرار مخفیانه اسدی این سوال اساسی را ایجاد کرد که: اگر خلبان هلیکوپتر کشور اجازه داشت از پست خود دور شود، دیگر خلبانان افغان – و سربازان دیگر – چه در سر دارند؟
بسیاری از خلبانان و سربازان توسط طالبان تهدید شدهاند. بیشتر آنها فقط میتوانند خواب انتقال خانوادهشان را به ایالات ممتحده ببینند.
اسدی پذیرفت که اقدام وی میتواند روحیه نیروی هوایی را تضعیف کند، اما گفت که برای محافظت از خود و خانوادهاش دست به این کار زدهاست. او گفت که دستورات ارائه گزارش وظیفه را نادیده میگرفت زیرا میترسید به دلیل فرار از زندان بازداشت شود.
اما او گفت که سال گذشته تعهد 10 ساله خود را در ارتش به اتمام رساندهاست – به این ترتیب که هشت سال از آن را به عنوان خلبان خدمت کرده، 3000 ساعت پرواز و تعداد بیشماری مأموریت رزمی را انجام دادهاست. وی گفت: “من هیچ اشتباهی مرتکب نشدهام.”
او برای کسانی که به همراهشان خدمت کرده بود، یک قهرمان است.
رابرت وی.یوست از نیروی هوایی نوشت که اسدی در جولای سال 2020 یکی از دو بالگرد مسلح MD-530 را که از مکان سقوط یک خلبان سرنگونشده نیروی هوایی ایالات متحده در شمال افغانستان محافظت کرده بود، تا زمان نجات او، هدایت کرده بود.
کاپیتان یوست در بیانیهای مشمول تقاضانامه خلبان 2020 نوشت: “این یکی از بیشمار حوادثی است که طی آنها اقدامات آقای اسدی موجب محافظت و نجات جان آدمها شدهاست.”
در همان تقاضانامه، عذرا کوهن، یکی از دستیاران وزیر دفاع، درباره اسدی نوشت: “متقاضی و خانوادهاش در معرض خطر قریب الوقوع کشته شدن توسط طالبان قرار دارند.”
کیمبرلی موتلی، وکیل حقوق بشر مستقر در کارولینای شمالی، گفت: پس از آنکه درخواست آنها در ماه اکتبر لغو شد، پاسپورت های این خانواده به ارتش ایالات متحده تحویل داده شد. اسدی که دچار هراس شده بود، با یکی از دوستانش که ترتیب زندگی این خانواده را در پایگاه هوایی بگرام، یکی از تأسیسات آمریکایی داد، تماس گرفت.
آنها از پروفایل ضعیفی برخوردار بودند. آقای اسدی گفت که اعضای سرویس آمریکایی تامین غذا و مراقبت از آنها را بر عهده داشتند. آنها اسباب بازیهای فراوانی برای زینب میآوردند.
خانم موتلی گفت، در اوایل دسامبر فرماندهان آمریکایی به این خانواده دستور دادند که آنجا را ترک کنند. وی گفت که ارتش را متقاعد کرد تا پاسپورتهای این خانواده را برگرداند. خانواده اسدی سپس در یک خانه امن در کابل مخفی شدند.
آقای اسدی گفت: “ما فقط دعا میکردیم و دعا میکردیم تا به نوعی بتوانیم به ایالات متحده برویم.” این خانواده از ترس اینکه کسی جای آنها را به طالبان گزارش دهد، به ندرت بیرون می رفتند.
صبح روز سه شنبه، اسدی و رحیمه، هر دو با پیراهن چهارخانه و شلوار جین، سوار موتر عازم فرودگاه کابل شدند.
یک مقام شرکت هواپیمایی اسنادی را که نشان میداد آزمایش اسدیها از نظر ویروس کرونا منفی بودهاست، پذیرفت. سپس یک افسر مهاجرت در یک غرفه شیشهای با استفاده از ذره بین هر سه مهر را بررسی کرد و در نهایت به آنها اجازه عبور داد.
خانم موتلی گفت که ماه گذشته و بدون درخواست تأیید از پنتاگون، دومین مجوز مشروط بشردوستانه اسدیها را تأمین کرد. روز سه شنبه، او این خانواده را از کابل به دبی و به نیویورک – و زندگی جدیدی در آمریکا همراهی کرد.
خانم موتلی گفت، اسپانسرِ آمریکایی اسدی، که خواسته ناشناس بماند، به حفاظت از محل دقیق اسدیها در ایالات متحده اقامت در نیوجرسی را پیشنهاد داده و هزینههای سفر را نیز پرداخت کردهاست. حدود دوازده مشاور و فعال ارتش آمریکا که با اسدی کار میکردند قول حمایت دادهاند. این خانواده پس از ورود به ایالات متحده، میتوانند درخواست پناهندگی بدهند.
آقای اسدی از هواپیما با پدرش در ولایت غزنی در جنوب شرقی افغانستان تماس گرفت تا خبر بدهد که به آمریکا پرواز میکند. سال گذشته، مطابق با نسخهای از نامه پیوست شده به درخواست اقامت مشروط در سال 2020، طالبان به پدر وی نامه دادند و با او تماس گرفتند و به او دستور دادند که پسرش را تسلیم کند یا برای مرگ آماده شود.
وقتی پدر این خلبان فهمید که امنیت این خانواد به زودی تامین میشود، اشک ریخت و تلفن را قطع کرد.
اسدی اولین خلبان مشهور افغان نیست که از افغانستان به مقصد آمریکا فرار کردهاست.
نیلوفر رحمانی، 28 ساله، اولین زن خلبان هواگرد ثابتبال افغانستان و همکلاسی مکتب پرواز آقای اسدی، پس از تهدید توسط طالبان و توسط برخی از اعضای خانواده گستردهاش در سال 2018 پناهندگی دریافت کرد. نیروی هوایی افغانستان این خلبان زن را به دروغگویی متهم کرد و از ایالات متحده خواست درخواست پناهندگی وی را رد کند.
نیلوفر رحمانی گفت: “شما باید بین خانواده یا رویایتان –حرفهتان- یکی را انتخاب کنید. خدا نکند اتفاقی برای او بیفتد. آن وقت چه کسی از خانوادهاش محافظت میکند؟ “
اسدی میخواست زینب در مکاتب آمریکا تحصیل کند و انگلیسی یاد بگیرد. خانم اسدی گفت که او در حال یادگیری انگلیسی بودهاست و بعد گفت: “Good morning” ، و “Hi, how are you؟”
زینب گفت که دوست دارد با سگ خانوادگی اسپانسر، که طی یک تماس ویدیویی دیدهاست، بازی کند.
سه شنبه شب، خانواده اسدی سعی میکردند روی چوکیهای داخل فرودگاه بین المللی مدرن و زیبای دبی بخوابند. آنها هرگز به خارج از افغانستان سفر نکرده و یک پرواز بین المللی را تجربه نکرده بودند.
خانم اسدی و زینب برای اولین بار با پله برقی روبرو شدند. دختر با لذت روی پلهها رفت، اما مادرش تلو تلو خورد.
زینب گفت”مادر ، نترس!”.
چهارشنبه بعد از ظهر، پرواز هواپیمایی امارات در فرودگاه J.F.K در نیویورک فرود آمد. اسدیها بدون وکیلشان به جلسهای با افسران مهاجرت هدایت شدند، اما 45 دقیقه بعد به آنها اجازه ورود داده شد.
این خانواده با خستگی اما خوشحال وارد خاک آمریکا شدند. اسدی گفت: “من واقعاً به دلیل همه کارهای تازه و زیبایی که حالا انجام خواهیم داد، خیلی خسته نیستم.”
در طول مسافرت طولانی هوایی، او احساساتی را که ماهها درونش جریان داشت، آزاد کرد. او به انگلیسی بسیار تمیزی، نامه دو صفحهای قدردانی را برای همه کسانی که در ایالات متحده و افغانستان که به آنها کمک کرده بودند، نوشت.
او نوشت: “بلندهمتی شما مانند دریای خروشان و آب روان است و مهربانیتان به بلندای آسمان و وسعت زمین است.”