نویسنده: کارلوتا گال
نشر شده در: نیویورک تایمز
افغان‌ها پس از سال‌ها کار در پایگاه‌های آمریکایی در افغانستان و در هراس از طالبان، به ترکیه و اروپا گریزان شده‌اند.
استانبول – در یک خانه متروک در یکی از قدیمی‌ترین محله‌های استانبول، گروهی از مهاجران افغان از تازه‌واردان استقبال میکنند: دو نوجوان که از سفر خطرناک دو ماهه مهاجرت‌شان از افغانستان جان سالم به در برده‌اند!
ادریس 18 ساله در ماه اپریل گفت: “هر جا پول و غذا باشد، می‌مانیم؛ هر جایی که بتوانیم درآمدی به دست بیاوریم و برای خانواده‌های‌مان بفرستیم.” او و چند افغان دیگر فقط یک نام از خود دادند، زیرا آنها بدون مجوز قانونی در این کشور بودند.
وی که یک ورزشکار سابق و اهل کابل بود، گفت که آنها پس از 60 ساعت سفر در کوهستان‌ها از ایران به ترکیه، شبانه وارد استانبول شده بودند. یک دانش آموز لیسه که با او آمده بود، روی یک موبایل خم شده بود و مادرش را در افغانستان صدا می‌کرد.
طی هفت سال گذشته که ایالات متحده و نیروهای ناتو حضور نظامی خود را در افغانستان کاهش داده‌اند، شمار افغان‌هایی که به ترکیه رسیده‌اند بسیار افزایش یافته است. به گفته مقامات پناهندگی و خود مهاجران، با قدرت گرفتن طالبان و آماده شدن آخرین نیروهای آمریکایی برای ترک افغانستان در تابستان سال جاری، آشوب بیشتر می‌تواند مسبب افزایش مهاجرت شود.
بیش از 200000 افغان در سال 2019 به طور غیرقانونی وارد ترکیه شدند که بسیاری از آنها از این کشور اخراج و به افغانستان بازگردانده شدند. اما علی‌رغم کاهشِ شمار کلی افغان‌ها در سال گذشته که ناشی از پاندمی بود، آنها هنوز هم بزرگ‌ترین گروه مهاجرانی هستند که از طریق دریا یا به صورت زمینی خود را به یونان می‌رسانند.
وزیر امور خارجه پیشین هیلاری کلینتون از جمله کسانی است که خواهان تنظیم یک برنامه ویزای بزرگ از دولت بایدن هستند تا بدین وسیله از هجوم احتمالی افغان‌ها پس از خروج نیروهای آمریکایی جلوگیری شود.
در یک محوطه متروکه در استانبول، 28 افغان در پناهگاه‌های موقت زندگی و از طریق جستجوی کاغذ و پلاستیک در سطل زباله برای بازیافت، امرار معاش میکنند.
افغان‌ها در سلسله مراتب کارگرانی که این شهر پر جمعیت 20 میلیون نفری را پر میکنند، دون پایه‌ترین هستند. به گفته مقامات پناهندگان، حدود 200000 تن در ترکیه زندگی میکنند. آنها بعد از سوری‌ها دومین گروه بزرگ مهاجران این کشور را تشکیل می‌دهند و فقیرترینِ آنها هستند. آنها دون پایه‌ترین کارها را انجام می‌دهند در حالی که مدام با ریسک بازداشت و اخراج توسط پلیس ترکیه نیز مواجه هستند.
در آن سوی شهر و در محله‌ای با خانه‌های متروکه، گروه دیگری از افغان‌ها روی پتوهای کف زمین در یك راهرو كوچك نشسته بودند تا افطار کنند. برق‌کارها و گچ‌کارهای آموزش دیده که سال‌ّها در پایگاه‌های نظامی در افغانستان کار کرده‌اند، حالا به عنوان پیمانکار غیرقانونی در ترکیه کار و اغلب ماه‌ها را بدون دریافت دستمزد سپری میکنند.
آنها گفتند که همه‌شان به دلیل تهدید طالبان برای کار با ارتش آمریكا یا کمپانی‌های پیمانکاری آمریكایی مجبور به ترك خانواده و خانه خود شده‌اند.
نجیب الله قرقین، 25 ساله، که به مدت چهار سال در پایگاه‌ها و مقرهای دیپلماتیک ایالات متحده به عنوان برق کار فعالیت کرده بود، گفت، ” طالبان در حال نزدیک شدن به روستای ما بودند. این دلیل اصلی بود. دلیل اینکه اینجا هستم، به خاطر امنیت.”
او و دوستانش که ترکمن‌های شمال غربی افغانستان بودند، تا هشت سال برای پیمانکاران ترک و آمریکایی در ساخت پایگاه‌های نظامی در گوشه و کنار کشور کار کردند. آقای قرقین و چند نفر دیگر حتی در ساختمان‌های سفارت ایالات متحده در کابل و در نواکشوت، موریتانی کار کرده بودند.
آقای قرقین گفت کارفرمایان به آنها گفته بودند که آنها را در پایان قرارداد تحت برنامه ویزای مهاجرت ویژه، که به برخی از افغان‌هایی که در ارتش آمریکا یا برخی از کمپانی‌های آمریکایی کار می‌کردند اجازه می‌دهد در ایالات متحده ساکن شوند، به آمریکا می‌برند. اما بدون شغل و با افزایش خشونت، عزیمت سریع تر به ترکیه ایمن‌تر به نظر می‌رسید.
وی گفت: “برخی از دوستان موفق شدند. آنها اکنون در آمریکا هستند.”
در سال ۲۰۱۴ که ایالات متحده کاهش حضور خود در افغانستان و انتقال مسئولیت امنیت به دولت افغانستان را آغاز کرد، کار و بار کم شد. این گروه از دوستان خود را به ترکیه رساندند، بعضی از طریق کمپانی‌های ترك كه آنها را در افغانستان استخدام كرده بودند، و بعضی دیگر این سفر دو ماهه را پیاده با قاچاقچیان از جنوب افغانستان به پاكستان و ایران و در نهایت تركیه پشت سر گذاشته بودند.
جمعه مرادی، 44 ساله، نقاش و گچکار، گفت که پس از دو بار اخراج توسط مقامات ترکیه، سه بار این سفر خطرناک را انجام داده است. وی گفت، آخرین سفر سخت‌ترین سفر بود، زیرا گشت‌های شدیدتر مرزی قاچاقچیان را مجبور می‌کرد که آنها را از قسمت‌ّهای مرتفع‌تر کوه عبور دهند. او اجساد دو افغان از گروه قبلی را دیده بود – آنها در مسیر جان داده بودند. به گفته وی، از بین 200 عضو گروهش، بیشترشان توسط مرزبانان بازداشت شدند و فقط 40 نفر به ترکیه راه یافتند.
او گفت: “اگر در کشور من صلح برقرار بود، هرگز این خطر را به جان نمی‌خریدم.”
با این حال پس از شش سال کمک به ساخت پایگاه‌های نظامی آمریکایی در گوشه و کنار کشور، وی بیکار شده بود و طالبان منطقه روستایی او اندخوی در شمال غربی افغانستان را تصرف کرده و حالا به دنبال کار در خارج از کشور بود. او اکنون در یک خانه سه اتاقه با هفت نفر دیگر در محله‌ای در شرایط بسیار بد، که قرار است تخریب شود، زندگی می‌کند.
آقای مرادی گفت که او نگران همسر و چهار فرزندش در خانه است، زیرا خانواده نزدیک برای محافظت از آنها در آنجا نداشته‌است. او گفت که طالبان با خانه‌اش حدود یک و نیم کیلومتر فاصله دارند و با نیروهای دولتی هاوان رد و بدل کرده‌اند و در این میان گاهی هم روستای‌شان مورد اصابت قرار گرفته‌است.
وی گفت که روستای آنها دیگر سرویس تلفن موبایل ندارد، بنابراین فقط زمانی می‌تواند با خانواده‌اش صحبت کند که آنها برای داشتن سیگنال از یک کوه در نزدیکی‌شان صعود کنند.
ترکیه حداقل یک پناهگاه امن را فراهم می‌کند، اما برای بسیاری فقط یک ایستگاه است که در آن می‌توانند برای سفر بعدی به اروپا کسب درآمد کنند. اکثر آنها گفتند که به سختی زنده مانده‌اند. گروه ترکمن‌ها این مزیت را دارند که می‌توانند ترکی صحبت کنند، این زبان نزدیک به زبان خودشان است. اما همه آنها گفتند که ترس از اخراج باعث می‌شود که کار در ترکیه در طولانی مدت غیرقابل توجیه باشد.
نورالله محمدی، 26 ساله، برق کار گفت، اینجا کار کافی نیست و وقتی هم کار باشد به موقع به شما پول نمی‌دهند. او گفت: این همه‌گیری رکود اقتصادی ترکیه را بدتر کرده و برخی از پیمانکاران تا یک سال از پرداختی‌ها عقب مانده‌اند.
برق‌کاران در حال کار روی یک پروژه شفاخانه بودند، اما آنها بدون اجازه کار به طور غیرقانونی به عنوان پیمانکار فرعی، با دریافت دستمزد پایین‌تر، در شیفت‌های 10 ساعته و بدون بیمه کار می‌کردند. حتی کسانی که از طریق ویزا به طور قانونی وارد این کشور شوند حق کار یا به راه انداختن کسب و کار خود را ندارند.
بابا گلدی، 39 ساله، كه در پروژه‌های ساختمانی آمریكا در فرودگاه‌های كابل و قندهار كار می‌كرد، گفت: “لیر ارزش خود را از دست داده، بنابراین در حال حاضر وقتی پول به خانه می‌فرستیم ارزش آن بسیار كمتر از قبل است و همه چیز در اینجا بسیار گران است.”
او، مانند بسیاری از افغان‌های دیگر، گفت که قصد دارد از ترکیه به اروپا برود، اما راه‌های قانونی برای این کار اندک است. با افزایش کنترل مرزها، قیمت قاچاقچیان به اروپا به 6000 دالر به ازای هر نفر رسیده است، اما آنها آشکارا با افغان‌هایی که قصد رفتن به اروپا را دارند، در یکی از میادین اصلی استانبول، مذاکره میکنند.
با این حال بازگشت به افغانستان برای بسیاری از کسانی که برای آمریکایی‌ها کار می‌کردند گزینه مناسبی نیست. او گفت، طالبان جاده‌ای را که به روستای آقای محمدی منتهی می‌شود، کنترل میکنند، بنابراین خانواده او قبلاً مجبور به ترک آنجا شده و به کابل، پایتخت نقل مکان کرده‌اند. وی گفت: “من ترجیح می‌دهم در کشور خودم بمانم، اما نمی‌توانم.”
بیشتر مردان محوطه بازیافت منتظر پایان ماه روزه‌داری هستند تا به اروپا بروند. آنها وسایل کمی دارند و به سختی یک دست لباس اضافی دارند و محکم‌ترین کفش را برای کار مشترکا استفاده میکنند. آنها چند تلفن بین خود دارند و ادریس قصد داشت تلفن خودش را بفروشد و پول آن را برای خانواده‌اش بفرستد.
محمد هارون 19 ساله که به عنوان معلم آموزش دیده بود اما بیش از دو سال است که در استانبول زباله جمع می‌کند، گفت: “برخی خواهند مرد، و برخی اخراج خواهند شد.”
بیشتر افغان‌ها از پایان مداخله آمریکا در افغانستان ابراز ناامیدی کردند.
آقای مرادی گفت: “وقتی آنها آمدند، گفتند كه تروریسم را از بین می‌برند و القاعده را نابود می كنند. در آن زمان، تعداد طالبان بسیار کم بود، اما اکنون هزاران هزار نفر از آنها وجود دارد و من بسیار عصبانی هستم. آمریکایی‌ها با کشور ما چه کرده‌اند؟ “
وی مانند بسیاری از افغان‌ها از ایالات متحده خواست تا به پاکستان فشار آورد که حمایت از طالبان را متوقف کند. او گفت: “دنیا می‌داند كه ما 40 سال در جنگ بوده‌ایم و دنیا باید به ما رحم كند تا جنگ را پایان دهیم!”
افزودن دیدگاه