تعدادی از زنان یک مردم شناس برجسته انگلیسی-ایرانی به نام کامیل احمدی را که اخیراً از ایران گریختهاست به سوء استفاده جنسی متهم کردهاند و درخواست کردهاند که او نباید اجازه ادامه کار با زنان یا گروههای آسیبپذیر را که مرکز تحقیقات او هستند داشته باشد.
کامیل احمدی، که به کار در زمینه کودک همسری، ختنه دستگاه تناسلی زنان و جوامع دگرباشان جنسی در ایران مشهور است، ادعای تجاوز و آزار و اذیت جنسی را که منجر به تعلیق وی از انجمن جامعه شناسی ایران شدهاست، رد میکند.
اما در پستی که اکنون از رسانههای اجتماعی حذف شده و به این اتهامات پرداختهاست، او به دلیل “اشتباهات” در محل کار و “ناراحت کردن دیگران به دلیل نگرش آزادانهای که نسبت به روابط دارد” عذرخواهی کرده بود.
چهار زن به طور جداگانه به نشریه گاردین ادعا کردهاند که کامیل احمدی به آنها تعرض کردهاست و دیگران ادعاهای آزار جنسی مکرر را مطرح کردهاند.
دوستان و همکاران این زنان از آنها پشتیبانی میکنند و میگویند قبل از اینکه مدعیان داستانشان را علنی کنند، در مورد سه مورد از ادعاهای تعرض و چندین مورد ادعای آزار و اذیت شنیده بودند.
این زنان به گاردین گفتهاند که نگرانند وقتی او تحقیق را دوباره شروع کند، زنان دیگر در معرض خطر باشند. اگرچه او نمیتواند به ایران بازگردد، اما بسیاری از مواردی که وی مطالعه کردهاست جوامع مرزی منطقه را تحت تأثیر قرار میدهد، جایی که وی میتواند به کار خود ادامه دهد.
یک زن که برای اولین بار درمورد تجارب خود علنا صحبت میکند، گفت: “هنگامی که من در مورد قربانیان دیگر کامیل احمدی [قربانیان ادعا شده] و این واقعیت که آنها به طور گستردهای مورد غفلت واقع شدند، شنیدم، دیگر نمیتوانستم موضوع را سربسته نگه دارم.”
وی گفت: “هر چیزی که من در مورد او میدانم به شهادت آنها اعتبار میدهد. کامیل احمدی یک متجاوز و یک سوء استفاده کننده سریالی است. من خیلی میترسم که او فرصتهای دیگری برای کار با زنان آسیبپذیر داشته باشد و به آنها صدمه بزند. “
احمدی در بیانیهای گفت که این ادعاها “تهمتهایی بی اساس” است که توسط رقبای حرفهای او ترتیب داده شدهاست تا کارش را تضعیف کنند.
وی همچنین گفت که دو تن از اتهامزنندگان با وی در رابطه توافقی بودهاند. وی نگفت کدام یک از آنها یا چگونه آنها را از اکانتهای ناشناس شناسایی کردهاست.
برخی از این ادعاها اولین بار سال گذشته علنی شد، زمانی که جنبش جهانی #MeToo صدای اتهامات به چهرههای سرشناس از جمله احمدی را در ایران شنید. حداقل هفت اتهام علیه او در آگست و سپتمبر سال گذشته به طور ناشناس در اکانتهای شبکههای اجتماعی منتشر شد.
این امر منجر به تحقیق توسط انجمن جامعهشناسی ایران شد و عضویت وی توسط این انجمن به حالت تعلیق درآمد.
این گروه که هیچ گونه وابستگی سیاسی ندارد، در بیانیهای گفت: “رفتار وی (منجر به سوء استفاده جنسی از چندین محقق جوان و تخطی از قوانین اخلاقی حاکم بر فعالیتهای علمی و پژوهشی شد.)”
احمدی گفت که این اتهامات در دادگاه مورد بررسی قرار نگرفته است، و آنها را بخشی از کمپین “خاموش کردن صدای من” توصیف کرد.
وی در بیانیهای که جزئیات خاصی نداشت، گفت: “از زمان فرار من از ایران، افراد و گروههای رقیب تنها با هدف نابودی من، تحقیقات من و همچنین موقعیت شغلی و شخصی من، وارد عمل شدهاند.”
“مطبوعات در حال حاضر توسط آنها و کسانی که از آنها میترسند و افرادی که میخواهند مرا به عنوان یک کارشناس در حوزه خودم نقض کنند، دستکاری میشوند.”
یکی از زنانی که گاردین با او صحبت کرد، ادعای تجاوز جنسی را بیان کرد که به گفته وی بیش از 15 سال پیش در خارج از ایران رخ دادهاست. سایرین، همه جزئیات تجاوزهایی را بیان کردند که به گفته آنها زمانی که وی در دهه گذشته در ایران کار میدانی انجام میداد صورت گرفته است.
گلشن میگوید وقتی احمدی زمان صرف ناهار در اولین روز کاری من به عنوان محقق یک مکالمه صریح جنسی را شروع کرد، عصبی شدم. او روز دوم لیموناد همراه با الکل را به او تعارف کرده بود.
این زن برای مردی کار میکرد که مورد تحسینش بود، و به گفته خودش مأموریت “محافظت از افراد آسیبپذیر” را بر عهده داشت، بنابراین هرگز به ذهنش خطور نمیکرد که ممکن است در معرض خطر باشد. گلشن میگوید زمانی متوجه واقعیت شده که دیر شده بود و احمدی او را به بهانه حضور در یک جلسه کاری به یک آپارتمان خالی هدایت کرده، در را قفل کرد و کلید را برداشته بود. او دانشجوی دانشگاه بود و حدود 36 ساعت از اولین کارش میگذشت.
“وقتی فهمیدم چه خبر است، خیلی دیر شده بود، و راهی برای بیرون رفتن از آن ساختمان نبود. او مست بود و من واقعاً مقابله نکردم، زیرا فکر کردم به من آسیب خواهد زد. “
کامیل احمدی بعد از اولین اتهامات که سال گذشته در شبکههای اجتماعی منتشر شد، “اشتباهات” خود را پذیرفت و از “کسانی که تاکنون به آنها آسیب زدهاست” عذرخواهی کرد، اما گفت که تمام روابط جنسی او توافقی بودهاست.
“بین آسیب رساندن ناخواسته به کسی، و تجاوز، سو استفاده و مجبور کردن شخص به یک رابطه غیر توافقی، تفاوت زیادی وجود دارد. من میخواهم بگویم که بدون تردید من فرد متجاوزی نیستم. “
وی در ادامه اظهارات خود ادعا کرد که اختلافات فرهنگی و “نگرش آزادانه” وی منجر به اتهام رفتار ناشایست به او شدهاست.
“من همه انتقادات موجه را میپذیرم، به ویژه در مواردی که درک درستی از فرهنگ نداشتم و به دلیل دیدگاههای متفاوتم در مورد روابط و نگرش آزادم در محل کار، پروتکلهای اجتماعی مناسب را رعایت نکردم.”
زنانی که ادعای تعرض از سوی کامیل احمدی را دارند و دیگر افرادی که با او کار میکردند، اظهار داشتند که او اغلب شوخیهای جنسی میکرد، بحث را به سوژههای صریح جنسی هدایت میکرد، و سوالات ناگهانی راجع به زندگی جنسی آنها میپرسید.
به گفته چندین نفر از این زنان، وقتی آنها به این رفتار کامیل احمدی اعتراض میکردند، او میگفت که فمینیستها باید از آزادی جنسی حمایت کنند، و اصرار داشت که مکالمات جنسی نشاندهنده مدرن بودن اوست.
یکی از زنان ادعا میکند که احمدی در جلسهای که او فکر میکرد یک جلسه کاری است عذرخواهی کرده و به دستشویی رفتهاست، و در بازگشت برهنه بودهاست و به شدت او را شوکه کردهاست.
وی ادعا کرد: “کامیل احمدی خندید و گفت” از چه میترسی، این کاملاً طبیعی است، اگر وقتی برهنه هستم از من میترسی، بدان معناست که محافظهکار، دهاتی و کوتهفکر هستی “. پس از آن کامیل گفت:” اگر میخواهی یک فمینیست واقعی باشی، باید بپذیری وقتی برهنه هستم به من نگاه کنی “.
سمانه سوادی، فعال برابری جنسیتی مستقر در انگلیس، گفت که وی پس از پیوند دادن احمدی به یک ادعای ناشناس علیه او در رسانههای اجتماعی، تهدیدهایی را از اکانت توییتر و واتس اپ احمدی دریافت کردهاست.
در میان جوامع فعالان و پژوهشگران که وی در آنها کار میکرد، خشم در مورد این ادعاها با انزجار از اینکه او از فمینیسم و آرمانگرایی زنان جوان برای مهیا کردن شرایطی که در آن دست به سوء استفاده جنسی بزند، استفاده کرده، افزایش یافتهاست.
سوسن طهماسبی، فعال برجسته حقوق زنان، ادعا کرد: “او از اعتماد این زنان جوان که ایدهآلیست هستند بهره گرفته؛ آنها فکر کردند که کار با او راهی برای پیشبرد اهداف گسترده آنها در زمینه حقوق زنان است. دسترسی او به زنان آسیب پذیر، به عنوان پژوهشگری که ادعای نگرانی در مورد آرامش زنان و توانمندسازی آنها را دارد، باید پایان یابد.”
سوادی گفت که نگران است اتهامات علیه کامیل احمدی منجر به قطع دسترسی کسانی شود که باید تحقیقات حیاتی در آینده انجام بدهند.
وی گفت: “ما به او اعتماد کردیم که در مورد موضوعی بسیار حساس کار کند و او به همه ما خیانت کرد. و من حالا به این فکر میکنم که آیا او این موضوعات خاص را انتخاب کردهاست تا بتواند با زنان رابطه برقرار و سپس از آنها سوء استفاده کند؟”
زن دیگری که با احمدی کار میکرده گفت که شاهد خشونت جنسی نبوده اما رابطه حرفهای با او را به دلیل رفتارهای ناشایست وی پایان دادهاست.
وی ادعا کرد که این رفتارها شامل زبان صریح جنسی، استفاده از الکل و حشیش و روابط جنسی با محققان جوان میشد که از نظر وی همگی سوء استفاده از قدرت در یک محیط کاری است.
کامیل احمدی گفتهاست که از بررسی این ادعاها توسط هیئت منصفه دادگاه استقبال خواهد کرد.
بیشتر زنان پس از تجربه تعرض یا آزار و اذیت جنسی، برای مدتی به کار با کامیل احمدی ادامه دادند، زیرا گزینههای حرفهای دیگری در دسترس آنها نبود.
آنها گفتند که سعی کردهاند زنان دیگر را نسبت به این موضوع آگاه کنند، اما بخشی از دلیلی که سبب شده آنها تصمیم سختِ علنی کردن داستانشان را بگیرند کمک به محافظت از دیگران بود.
یکی از مدعیان گفت: “آنچه میتواند درد من را کم کند این است که حداقل یک نفر آنچه را در حق من رخ داده باور کند و کامیل احمدی نتواند این کار را با زن دیگری انجام دهد. “