کمیسیون حقوق بشر در تازه ترین تحقیق مبنی بر “وضعیت حقوق بشری اطفال در افغانستان” گفته است که در جریان سال‌های اخیر کارهای مهمی با هدف دسترسی اطفال به حقوق بشری‌شان اعم از حقوق مدنی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی انجام شده است. به منظور حمایت از اطفال کار، نیز گام‌هایی برداشته شده است؛ اما به‌رغم کارهای انجام‌یافته، هنوز چالش‌های چشم‌گیر و جدی در این زمینه وجود دارد.
خشونت علیه کودکان
در این تحقیق کمیسیون حقوق بشر به خشونت علیه کودکان پرداخته شده است. در این تحقیق، 5 هزار و 248 طفل بین سنین 5 تا 18 ساله از 33 ولایت کشور، به‌استثنای ولایت نورستان، شامل بوده است.
بر اساس یافته‌های این تحقیق، هنوز خشونت علیه اطفال به‌ویژه علیه کودکان دختر یکی از چالش‌ها است و از میان 5 هزار و 248 نفر، 535 نفر گفته‌اند که خشونت را تجربه کرده‌اند.
از میان 535 تن، 45 تن از خشونت اقتصادی، 50 تن از خشونت جنسی، 153 تن از خشونت فیزیکی، 187 تن از خشونت لفظی و روانی و 100 تن از سایر انواع خشونت نام برده‌اند.
بر اساس معلومات این تحقیق، از میان ۵ هزار و ۲۴۸ تن مصاحبه‌شونده، ۱۶۷ تن آنان ازدواج (نامزد یا عروسی) کرده‌اند که ۳.۱۸٪ کل جامعۀ نمونه را تشکیل می‌دهند. سن نامزدی آن‌ها از یک‌سالگی تا ۱۸سالگی گفته شده است.
کودکان خردسال
این کمیسیون در سال 2019 وضعیت حقوق بشری 424 تن از اطفال تحت حجز را بررسی و تحلیل کرده است.
از میان 424 تن، 10 تن از کمبود لوازم و امکانات صحی، 185 تن از نامناسب بودن اتاق‌ها، 163 تن از دسترسی نداشتن به حمام پاک و صحی، 11 تن از دسترسی نداشتن به غذای کافی، 10 تن از دسترسی نداشتن به لباس مناسب، ۱۹ تن از دسترسی نداشتن به آموزش حرفه‌ای در این مراکز، 303 تن از دسترسی نداشتن به میدان ورزش مناسب و 44 تن نیز از برخورد نامناسب کارمندان مراکز اصلاح با اطفال یادآور شده‌اند.
تعلیم و تربیه کودکان در کشور
از میان ۵ هزار و ۲۴۸ طفل شامل در تحقیق، ۲ هزار و 414 تن گفته‌اند که به مکتب می‌روند، اما ۲ هزار و 661 تن دیگر گفته‌اند به مکتب نمی‌روند. 173 تن باقی‌مانده به این پرسش پاسخ نداده‌اند.
در تحقیق همچنان آمده است، از تعدادی که به مکتب نمی روند اکثرا از مشکلات کار، مالی، اجازه ندادن خانواده، بسته بودن مکتب… . به‌عنوان دلیل نرفتن به مکتب یاد کرده‌اند.
وضعیت سلامت کودکان
از میان ۵ هزار و 248 تن، ۳ هزار و 697 تن گفته‌اند وقتی مریض شوند، به کلینیک یا شفاخانه مراجعه می‌کنند. 443 تن دیگر گفته‌اند به دواخانه می‌روند، 160 تن گفته‌اند که نزد کارکنان صحی محلی، 108 تن به طبیب یونانی و 26 تن دیگر نزد ملا مراجعه می‌کنند. هم‌چنین 587 تن گفته‌اند که وقتی مریض شویم، هیج‌جا نمی‌رویم و 227 تن به این پرسش پاسخ نداده‌اند.
همچنان در بخش پرسش جداگانه برای دست رسی داشتن به آب آشامیدنی؛ از میان ۵ هزار و 248 تن مصاحبه‌شونده ۲ هزار و 5 تن گفته‌اند که در خانه آب آشامیدنی پاک نداریم؛ اما ۳ هزار و 243 تن دیگر گفته‌اند که در خانه آب آشامیدنی پاک داریم.
کودکان کارگر
از میان ۵ هزار و 248 تن که از آن‌ها در مورد کار کردن پرسیده شده است، به تعداد ۲ هزار و 582 تن گفته‌اند که بلی ما کار می‌کنیم، اما ۲ هزار و 429 تن گفته‌اند که خیر ما کار نمی‌کنیم. از این میان 237 تن به این پرسش پاسخ نداده‌اند.
از میان ۲ هزار و 582 تنی که به سؤال کار کردن پاسخ مثبت داده‌اند، اکثرا حمالی می‌کنند. تعدادی هم دست‌فروشی، جمع‌آوری زباله، کار در داش خشت‌پزی، کار به عنوان خدمه در خانه‌ها، گدایی… . به عنوان نوع کار خود یادکرده‌اند.