نویسنده: حکمت نوری
نشر شده در: دی نشنل
بیش از ۵۰ افغان، به شمول چند کودک، در ووهان گرفتار شده‌اند و سیاستمداران و مقامات هواپیمایی مدام از بار مسئولیت شانه خالی می‌کنند.
در حین اینکه مسئولین با کورونا ویروس (Corona) دست و پنجه نرم می‌کنند، ۵۱ افغان در ووهان که محل شیوع این بیماری است گیر افتاده‌اند و در انتظارند که به خانه پرواز کنند.
مطابق با برآوردهای انجمن سلامت ملی چین، این ویروس کشنده، بیش از ۴۰ هزار تن را در چین مبتلا کرده‌است، و بیش از ۹۰۰ تن جان‌شان را از دست داده‌اند. و از آنجایی که کورونا در حال گسترش است، بیش از ۴۶۰ مورد مبتلا نیز در کشورهای دیگر تایید شده‌است.
مشعل جلالزی، جوان ۲۲ ساله افغان که در دانشگاه مرکزی چین در این شهر تحصیل می‌کند، گفت: «همه ما اینجا در ووهان گیر افتاده‌ایم.» آقای جلالزی، که سرگروه تیم دانشجویی را بر عهده دارد به The National گفت که هیچ یک از این ۴۳ بزرگسال و ۸ کودک به کورونا ویروس (Corona) مبتلا نشده‌اند، اما زندگی در قرنطینه آنها را آزار می‌دهد.
او گفت: «۱۸ روز است که در اتاق‌های‌مان زندانی شده‌ایم. اجازه نداریم از اتاق خارج شویم و حتی دیروز به ما توصیه کردند که به خاطر وجود مواد شیمیایی در هوا، پنجره‌ها را نیز برای تازه شدن هوای داخل اتاق باز نکنیم.»
بنا به گفته آقای جلالزی، یک پولیس بیرون هاستل‌شان مستقر است تا از خروج آنها ممانعت کند.
از آنجایی که سایر کشورها مثل انگلستان و اردن شهروندان‌شان را به سرعت از شهر ووهان خارج کردند، این دانشجویان و خانواده‌هایشان دست به دامن سفارت افغانستان شده‌اند.
جلالزی گفت: «در ابتدا، رفتارشان مناسب بود، مدام ما را در مورد زمان خروج از شهر مطلع می‌کردند، اما از هفته گذشته، حتی به پیام‌های‌مان هم به طور منظم پاسخ نمی‌دهند. فقط گفته‌اند که این فرایند زمان می‌برد.»
اما در کابل، علی‌رغم اینکه ادارات دولتی یک کمیته، خاصِ تعیین برنامه تخلیه این گروه افغان ها را ترتیب داده‌اند، عملکرد دولت بسیار کند بوده‌است. ظاهرا هر طرف، دیگری را به حبس شدن در یک حلقه بروکراتیک خسته‌کننده متهم می‌کند.
سخنگوی وزارت صحت عامه، داکتر وحیدالله مایار به وبسایت The National گفت که مقدمات بازگرداندن این دانشجویان به وطن، در حال انجام است.
او گفت: «ما جایی را برای قرنطینه کردن این گروه مشخص کرده‌ایم؛ همه منابع مختصِ این کار تعیین شده‌اند. به محض اینکه دولت تصمیم بگیرد، ما ۱۰۰٪ برای بازگرداندن آنها آماده‌ایم.»
داکتر مایار گفت که این تاخیر عمدتا به دلیل هماهنگی جزئیات لجیستیکی و به خصوص گرفتن هواپیما از سازمان هواپیمایی کشور بوده‌است.
او ادامه داد: «ما ضرورت بازگرداندن دانشجویان‌مان به کشور را درک می‌کنیم اما برخی مسائل تکنیکی وجود دارد که باید روی آنها کار کنیم. اداره هوانوردی کشور، وظیفه دارد که یک پرواز چارتر آماده کند و ما منتظر خبر آنها هستیم.»
اداره هوانوردی ملکی افغانستان گفته‌است که آمادگی بازگرداندن این دانشجویان افغان را دارد اما منتظر تصمیم اداره ریاست‌جمهوری است.
محمدنعیم صالحی، سخنگوی اداره هوانوردی کشور گفت: «ما همه امور اداری را انجام داده‌ایم و آماده هستیم. با دو خط هوایی افغان (کام ایر و آریانا افغان ایرلاینز) ملاقات داشته‌ایم که هر دو وعده فراهم آوردن نقل و انتقال را داده‌اند. ریاست دولت افغانستان باید به ما تایید نهایی را بدهد و ما منتظر همین هستیم.»
اما صدیق صدیقی، سخنگوی رئیس جمهور اشرف غنی گفته‌است که مسئولیت تصمیم‌گیری به وزارت صحت عامه داده شده‌است.
این تعلل بی‌پایان و محول کردن مسئولیت به دیگران، در دل شهروندان افغان گرفتار شده در ووهان هراس انداخته که آیا اصلا به خانه بازخواهند گشت؟
داکتر مایار با اشاره به تعلل دولت برای تخلیه شهروندان افغان، به دستورالعمل‌های سازمان بهداشت جهانی به عنوان دلیلی برای عدم بازگرداندن این دانشجویان استناد کرد.
وی گفت: «مطابق با دستورالعمل‌های سازمان بهداشت جهانی، بهتر است که این گروه در ووهان بمانند چرا که تحت قرنطینه هستند و کل آن محدوده تحت کنترول است. و سفیر چین در افغانستان به ما اطمینان داده‌است که همه اقدامات لازم برای مراقبت از این ۵۱ تن افغان صورت می‌گیرد. غذا و آب نیز در اختیارشان گذاشته می‌شود.»
اما آقای جلالزی، تصویری ناخوشایند از زندگی در قرنطینه ارائه داده‌است.
او گفته: «غذایی که می‌خوریم غذای همیشگی نیست. فقط آن‌قدری می‌خوریم که زنده بمانیم. غذا در هاستل آماده می‌شود، اما آن خانواده‌های افغان که بیرون هاستل هستند حتی دسترسی به غذا هم ندارند.»
«من می‌دانم که دولت چین برای امنیت ما و خودشان، تمام اقدامات لازم را انجام می‌دهد. داکترها و نیروهای امنیتی در همه جای شهر هستند و به بهترین نحو مسئولیت‌شان را انجام می‌دهند. اما ما بیمار نیستیم و لازم است به خانه برگردیم و در امنیت باشیم.»
پیرامون آنها، دانشجویان کشورهای دیگر در حال ترک چین هستند. اتاق‌های خالی و نبود همدم و همنشین سبب شده که آنها رنج بیشتری ببرند.
آقای جلالزی در حالی که صدایش از بغض گرفته بود، گفت: «همه خارجی‌ها رفته‌اند و تنها گروه باقی‌مانده افغان‌ها هستند. این موضوع روحیه ما را به هم ریخته‌است.» این گروه دوره نهفتگی ۱۲ روزه را هم پشت سر گذاشته‌اند و هیچ نشانه‌ای از بیماری ندارند.
او ادامه داد: «چرا ما را به خانه برنمی‌گردانند؟ ما بیمار نیستیم… اگر همه کشورهای دیگر می‌توانند دانشجویان‌شان را به خانه برگردانند، چرا افغانستان نمی‌تواند؟ آنها کاری کرده‌اند که ما احساس کنیم خطری برای مردم خودمان هستیم.»
انفجار پست‌های رسانه‌های گروهی در مورد کورونا ویروس (Corona) و گروهی که در ووهان گرفتار شده‌اند، سبب شده که افغان‌ها تصور کنند این گروه دانشجویی ریسکی برای سلامتی هستند.
افغانستان هنوز یک مورد از ویروس کورونا (Corona) را میان ۳۵ میلیون مردمش تایید نکرده‌است.
یک راننده تاکسی از کابل که خود را محمد معرفی کرده، به The National گفته‌است: «من فکر می‌کنم افغانستان نباید آن دانشجوها را به کشور بازگرداند. آنها ممکن است کورونا ویروس را به کشور بیاورند و در هر صورت اگر مبتلا شده باشند، ماندن در ووهان برای‌شان بهتر است. دولت چین خدمات بهداشت و درمان بهتری دارد و برای مبارزه با این ویروس، مجهزتر از دولت افغانستان است.»
آقای جلالزی اعتقادی به حمایت هم‌وطنانش در افغانستان ندارد.
او گفت: «من نگرانی آنها را درک می‌کنم، اما بعد از ۱۸ روز ما هنوز زنده هستیم و حتی مریض نشده‌ایم. اما به شدت تحت فشار هستیم و به لحاظ جسمانی و روحی ضعیف شده‌ایم.»
«کار به جایی رسیده‌است که دوست داریم هاستل را ترک کنیم و برای مرگ آماده‌ایم!»
افزودن دیدگاه