نامه ای از واشنگتن: چه کسی درباره آینده تصمیم می گیرد؟

توسطانی فوتزهایمر

مهر ۱, ۱۳۹۸ به روز رسانی : مهر ۱, ۱۳۹۸

مذاکرات بین ایالات متحده و طالبان روی یک موضوع متمرکز بود – شرایط خروج نهایی ایالات متحده و سایر نیروهای بین المللی. همانطور که همه ما می دانیم، رئیس جمهور ایالات متحده در 7 سپتامبر علناً اعلام کرد که قرار بود یک تفاهمنامه به امضاء برسد که اکنون به حالت تعلیق درآمده است.

او -رییس جمهور- این گفتگوها را “مرده” خواند، اگر چه تاریخ نشان می دهد که مذاکرات صلح اغلب پس از گذشت مدتی فسخ شده و دوباره از سر گرفته می شود. بنابراین ممکن است که این گفتگوها دوباره روی دست گرفته شود.

این امر توسط برخی ها به عنوان یک بازیابی دوباره به نظر می رسد – زمان بیشتر با حضور بین المللی که متعهد به حمایت از دولت قانونی است.

در همین حال، ایالات متحده در مرحله اول انتخاب مقدماتی نامزدها برای انتخابات ریاست جمهوری سال 2020 قرار دارد. شهروندان ایالات متحده می خواهند کشورشان نیروهای خود را خارج بسازند – اکثریت در نظرسنجی های اخیر مرکز تحقیقات پیو می گویند که این جنگ (افغانستان) دیگر ارزش جنگیدن ندارد – و نامزدها این حرف ها را از رأی دهندگان می شنوند.

در مباحثات عمومی، تقریباً همه نامزدهای حزب دموکرات گفته اند که به حضور نیروهای آمریکایی در افغانستان خاتمه می دهند؛ برخی حتی تا جایی حاضر شدند تا تاریخ خروج را هم اعلام کنند.

این همان وعده مبارزات انتخاباتی رییس جمهور فعلی است که چند سال پیش برای پایان دادن به جنگ داده بود؛ به همین دلیل سفیر خلیل زاد تا آنجا که ممکن بود برای پیشرفت گفتگوها تلاش کرد.

به عبارت دیگر، اگر مذاکرات واقعاً نتیجه ندهد، جایگزین سیاسی، (برای رییس جمهور) از جانب آمریکا این نیست که بیشتر حضور خود را (در افغانستان) ادامه دهد، بلکه در عوض باید هر چه سریع (افغانستان را) ترک نماید.

آنچه اکنون اهمیت دارد یک سوال بسیار دشوار است؛ چه کسی درباره آینده تصمیم می گیرد؟ اگر افغان ها منتظر بمانند تا ایالات متحده مذاکرات خود را از سر بگیرد، با ادامه خشونت هایی که امید و انرژی را از زندگی روزمره برای بسیاری از افراد می گیرد،  ممکن است این مذاکرات طولانی شود.

اگر ایالات متحده مذاکرات خود را از سر بگیرد برمبنای این که نیروهایش خارج شود، امری که عموم مردم افغانستان آن را غیرقابل قبول می داند، در این صورت پیشرفت کمی صورت گرفته است.

انتخاب جایگزین این است که دولت افغانستان – مهم نیست که چه کسی در انتخابات این ماه پیروز می شود- باید مذاکرات را با ایالات متحده و ناتو برای پایان حضور نیروهای بین المللی آغاز کند.

چرا دولت قانونی افغانستان نباید در رایزنی های گسترده با مردم خود، زمان و شرایط این پروسه را بر منبای منافع شهروندان کشورشان تعیین کند.

سرانجام، طالبان نماینده اقلیتی هستند که توانایی حتی در دست گرفتن افغانستان 2019 را ندارد چه این که بر این کشور حاکمیت کنند. اما هیچ کس نمی تواند یک جنگ داخلی دیگر را تحمل کند در حالی که یک بار این درس را آموخته اند.

زمان اندک است و انتخابات آمریکا نیز نزدیک می شود؛ و این بازخوانی برای همیشه دوام نخواهد داشت.

اگر جناح های سیاسی و رهبران قومی افغانستان بتوانند حتی مقدار کمی از رقابت های تاریخی خود را کنار بگذارند، می توانند اجماع قوی و رو به رشد در بین افغانها در مورد چگونگی دفاع از حقوق قانون اساسی خود را با اتکا به نیروهای شجاع امنیتی افغانستان ایجاد کنند. بگذارید این ائتلاف در مورد آینده تصمیم بگیرد.

این مقاله برای خبرنامه نگاشته شده و دیدگاه های که در آن آمده، مختص نویسنده آن می‌باشد و لزوما بازتاب سیاست نشراتی خبرنامه نیست.

چقدر این پست مفید بود؟

روی یک ستاره کلیک کنید تا به آن امتیاز دهید!

میانگین امتیاز 0 / 5. تعداد آرا: 0

تا الان رای نیامده! اولین نفری باشید که به این پست امتیاز می دهید.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *