حتی اگر سربازان آمریکایی به موقع به خانه برسد، احتمالا به زودی بازخواهد گشت.
8 جنوری 2019
مترجم: حامد احمدی
منبع: دی اتلانتیک
بعد از آن‌که رییس‌جمهور دونالد ترامپ در دسمبر اعلام کرد که او به زودی تمام دو هزار سرباز آمریکایی در سوریه به همراه نیمی از 14 هزار سرباز آمریکایی در افغانستان را بیرون خواهد کرد. دموکرات‌ها (و بسیاری از جمهوری‌خواهان) استراتیژی خروج را محکوم کرده و آن را به عنوان یک پاداش برای دشمنان آمریکا قلم‌داد کردند. وزیر دفاع جیمز متیس در اعتراض به این تصمیم، استعفا کرد؛ همانطور که فرستاده ویژه برای مبارزه با داعش، برت مک گورک و رییس ستاد پنتاگون، کوین سوینی نیز دست به چنین اقدامی زدند. اما تعدادی از صداهای برجسته دیگر از سیاست کاهش استقبال کردند. برای مثال، در روزنامه نیویورک تایمز، رابرت کاپلان، مبارزات در افغانستان را “یک عضو بی‌کاره امپراطوری” نامید و گفت: “وقت آن رسیده است که آن را به حال خودشان رها کنیم”. اما این منتقدان و مدافعان تصمیم ترامپ در یک چیز اشتراک دارند: این گمان که واشنگتن واقعا از سوریه و افغانستان خارج می‌شود.
اما این درست نیست
در مبارزات متعارف علیه کشورهای خارجی مانند جنگ جهانی دوم، جنگ و صلح به روشنی تعریف شده است. ایالات متحده برای جنگ با دشمن آماده شده و مبارزه می‌کند، یک مراسم واگذاری به میان می‌آید، و سپس نیروها به خانه آمده و آمریکایی‌ها کتاب را همان‌جا می بندند. اما در دوران معاصر جنگ‌های پیچیده داخلی و عملیات ضد تروریسم، یک قدرت جهانی مانند ایالات متحده هرگز میدان را ترک نمی‌کند.
نخست این‌که، روند خروج از سوریه و افغانستان بسیار کندتر از آنی اتفاق خواهد افتاد که ترامپ در اوایل ادعا کرد. مدت کوتاهی پس از اعلام غافل‌گیرکننده او، رئیس‌جمهور نکات محتاطانه قابل توجهی را ارائه کرد. ترامپ در روز 23 دسمبر اعلام کرد که او و رئیس‌جمهور ترکیه، رجب طیب اردوغان، درباره “خروج آهسته و به شدت هماهنگ‌شده نیروهای آمریکایی از منطقه” گفتگو کرده‌اند. در روز یکشنبه ترامپ به خبرنگاران گفت: “من هرگز نگفتم که این کار را به سرعت انجام می‌دهیم”.
دولت ترامپ شرایطی را برای خروج از سوریه چون شکست دادن آخرین استحکامات داعش(چنان‌که ترامپ گفت: «ما نهایتا تا زمانی که داعش از بین نرفته باشد، خارج نخواهیم شد”) و نیز محافظت از متحدان ایالات متحده ـ مانند کردهای سوریه ـ اضافه کرده است. جان بولتون، مشاور امنیت ملی ایالات متحده ادعا کرد که “برنامه زمان‌بندی از تصمیمات و خط‌مشی‌هایی که ما باید آن را پیاده بسازیم، ناشی می‌شود.” اگر دولت این معیارات را به شدت اعمال کند، حتی نقطه آغازین پایان حضور در سوریه در افق مشرق ناپدید خواهد شد. داعش یا گروه‌های جانشین آن هرگز نخواهند رفت. ستیزه‌جویان داعش همیشه می‌توانند خلافت فیزیکی خود را ترک کرده، به تشکیلات زیرزمینی پناه برده، و خود را به عنوان شورشیان یا تروریستان بازنویسی کنند. در مورد کردهای سوریه نیز آن‌ها به طور نامحدود نیاز به حفاظت دارند. آن‌ها توسط دو دشمن قدرتمند تهدید می‌شوند: ترکیه که نیروهای کرد را اساسا تروریست می‌داند و رژیم بشار اسد. اگر شرایط برای خروج ایالات متحده به جلوگیری از نفوذ ایران در سوریه یا دفاع از اسرائیل نیز منتهی شود، خروج حتی دست‌نیافتنی‌تر می‌شود. تهران رژیم اسد را با هزینه میلیاردها دالر حفظ کرده و به هیچ عنوان از این موضع عقب‌نشینی نخواهد کرد.
ترامپ در روز دوشنبه نیز ادعا کرد که او و مشاورانش اظهارات مشابه‌ای بیان کرده‌اند. او در توییتش گفت: “اظهارات آن‌ها از اظهارت اصلی من متفاوت نیست، ما با سرعت مناسب خارج خواهیم شد، در حالی که هم‌زمان به مبارزه با داعش ادامه خواهیم داد و تمام آن چیزی را انجام می‌دهیم که محتاط و ضروری است”. بدون شک، قدم‌های محتاطانه و ضروری به معنی کاهش سرعت خروج است.
حتی اگر ترامپ در این معیارها تغییر بیاورد، یا آن‌ها را به طور کامل رها کند، بسیار دشوار به نظر می‌رسد که او نیروهای نظامی را به خانه بیاورد. روند خروج به عنوان “عقب‌گرد” شناخته می‌شود و یک کابوس لوژستیکی به شمار می‌رود. ارتش باید یک “آمریکای کوچک” از پایگاه، هاموی، دستگاه تهویه مطبوع(ایر کندیشنر) و حتی کانتین‌های فست فود خود را بسته‌بندی و از آن‌جا خارج کند. هر تفنگ و گلوله باید بسته‌بندی شده و یا به بیرون انتقال داده شود، به متحدان داده شود و یا هم نابود گردد، تا از این‌که به دست دشمن نمی‌افتد، اطمینان حاصل شود. حذف یک لوای مرکب از 2000 تا 5000 سرباز از یک منطقه جنگی می‌تواند هفته‌ها یا ماه‌ها طول بکشد. ردپای بزرگ‌تر حتی می‌تواند ماه‌ها یا سال‌ها نیز طول بکشد. در سوریه و افغانستان، نیروهای ایالات متحده باید از طریق زمین ممنوعه در یک منطقه جنگی فعال، بدون آن‌که در نزدیکی آن بندری باشد، آن‌جا را ترک کنند.
جای شگفت این است که حتی اگر سربازان آمریکایی به موقع به خانه بروند، احتمالا به زودی بازخواهند گشت. مبارزات اخیر ایالات متحده در خاورمیانه مانند یک درب متحرک عمل کرده است. در عصر جهانی شدن، آن‌چه در خاورمیانه اتفاق می‌افتد، بر منافع و ارزش‌های ایالات متحده تأثیر می‌گذارد. رؤسای جمهور اخیر امریکا علاقه‌ای به درگیر شدن در نزاع‌های طولانی‌مدت در منطقه نداشتند، اما آن‌ها حتی کم‌تر مایل بودند ـ همانطور که متوجه شدند ـ با امنیت ملی آمریکا ریسک کرده، یا جنگ را ببازند.
پس از حمله ایالات متحده به عراق در سال 2003، رییس‌جمهور جورج دبلیو بوش مشتاق به اجتناب از ملت‌سازی و در پی استراتژی خروج به نام “خروج تا پیروزی” بود که بر اساس آموزش نیروهای امنیتی عراق و کاهش سطح سربازان آمریکایی با حداکثر سرعت ممکن استوار بود. با این وجود، هنگامی که خشونت‌ها افزایش یافت، بوش دستور فرستادن ده‌ها هزار تن از نیروهای کمکی به عراق را به عنوان بخشی از استراتژی «افزایش» اعلام کرد.
باراک اوباما، رئیس‌جمهور آمریکا در سال 2011 نیروهای ایالات متحده را از عراق خارج کرد، اما در سال 2014 دوباره نیروهای خود را برای مبارزه با داعش فرستاد. در مصاحبه‌ای با اوباما، جفری گلدبرگ از مجله اتلاتینک، جمله‌ای از ال‌پاچینو را از قسمت سوم فیلم پدرخوانده نقل قول کرد: “درست زمانی که فکر می‌کردم، خارج شدم ـ”، قبل از آن‌که گلدبرگ آن جمله را ختم کند، اوباما نقل قول را تکمیل کرد: “همین شما را دوباره به داخل می‌کشاند”. جنگ، مانند جرایم سازمان‌یافته، یک کشش مغناطیسی دارد.
اوباما نیروهای ایالات متحده را از افغانستان خارج کرد، اما هم‌چنان یک نیروی جانشین را در حدود 10 هزار تن در این کشور نگه داشت. در سال 2017، پس از این‌که طالبان به دست‌آوردهای نظامی دست یافت، ترامپ موافقت کرد که سه هزار نیروی بیشتر به افغانستان بفرستد که مجموعا تعداد نیروها را به حدود 14 هزار تن رساند. ترامپ با خارج کردن 7000 سرباز، هنوز هم به صورت نیمه در جنگی که ایالات متحده قرار بود پیش‌تر آن را ترک کند، حضور دارد.
با توجه به این رویدادهای تاریخی، آسان خواهد بود تصور کنید که چگونه مبارزه با داعش دوباره جان گرفته و یا طالبان تقویت‌شده، نیروهای ایالات متحده را بار دیگر به نقض تصامیم خود هدایت خواهد کرد. آیا ترامپ می‌خواهد که پس‌گیری کابل توسط طالبان، درحالی‌که مردم با استفاده از چرخ‌بال‌ها از پشت بام‌ها فرار می‌کنند را ببیند؟
و در یک سناریوی غیرمنتظره که در آن نیروهای آمریکایی به طور دائم از سوریه و افغانستان خارج می‌شوند، ایالات متحده به ناچار در هر دو جنگ به عنوان یک بازیگر هم‌چنان باقی خواهد ماند. واشنگتن اهرم‌‌های فشار بسیاری را نگه خواهد داشت؛ از جمله عملیات هوایی، مأموریت‌های نیروهای ویژه، کمک‌های اقتصادی و نظامی و نفوذ دیپلماتیک.
ایالات متحده قصد ندارد سوریه و افغانستان را ـ هم‌چنان که دشمن نیز از همین امر ترس دارد و صلح‌خواهان به آن امیدواراند – به سرعت ترک کند. خروج سربازان آمریکایی بسیار آهسته خواهد بود؛ تا جایی که ممکن است حتی زمانی نیز برای آغاز جنگ بعدی، قبل از خروج آن‌ها بماند. ترامپ در مورد نیروهای آمریکایی گفت: “پس از چندین سال، آن‌ها به خانه می‌آیند. |اما| بازگشت به خانه قطعا می‌تواند سال‌ها طول بکشد.”
افزودن دیدگاه