جنگ در شهرستان‌های مالستان و جاغوری ولایت غزنی باعث بیجاشدن خانواده‌های زیادی شده که تعدادی از آنان به بامیان و عده‌ای نیز به غزنی و کابل آمده‌اند.
وزارت دولت در امور رسیدگی به حوادث اعلام کرده که نزدیک به پنج هزار خانواده از شهرستان‌های ارزگان خاص، مالستان و جاغوری به دلیل جنگ و حملات طالبان بیجا شده‌اند.
بر اساس یک گزارش اداره هماهنگی کمک‌های بشری سازمان ملل در افغانستان(اوچا) نیز یک هزار خانواده شهرستان‌های جاغوری و مالستان ولایت غزنی، تنها به ولایت بامیان رسیده‌اند. از سوی دیگر، حداقل ۲۲۶۰ خانواده بیجا شده دیگر در مرکز ولایت غزنی جابجا گردیده‌اند.
با وجود کمک‌هایی که از سوی ادارات مختلف حکومتی، سازمان‌های کمک‌رسان داخلی و خارجی و هم‌چنین مردم با این بی‌جاشدگان صورت گرفته، اما در این میان خانواده‌هایی نیز وجود دارند که هنوز کمکی به آنان نرسیده و در وضعیت خوبی به سر نمی‌برند.
یکی از دخترانی که خوابگاه‌اش را در اختیار 2 خانواده بی‌جاشده قرار داده، از وضعیت نامناسب آنان صحبت می‌کند. فرصتی شد تا ما هم بتوانیم سرگذشت این بیجاشدگی و آوارگی را از آنان روایت کنیم.
«شکیبا علی‌زاده»، خانواده دوست دوران مکتب خود، «مدینه رضایی» و خانواده کاکایش را به خواب‌گاه خود و خواهر‌ش جا داده تا از دل‌جویی کرده، کمکی هرچند کوچک برای آنان انجام داده باشد.
مدینه رضایی
مدینه رضایی دختری که تا صنف 12 با شکیبا یک‌جا در لیسه عالی حوتقول انگوری درس خوانده، اما به دلیل مشکلات اقتصادی نتوانسته با دوست‌اش همراه شده و ادامه تحصیل دهد، امروز با وضعیتی نابسامان به کابل آمده تا جان خود و خانواده‌اش از جنگ نجات پیدا کند.
مدینه در گفتگو با خبرنامه، راوی ترس و وحشت از شروع جنگ در شب سرد خزان در جاغوری است.
خانواده او که در منطقه‌ای به نام زیر بازار انگوری جاغوری زندگی می‌کرد، شب با صدای تیراندازی بیدار شده و با فهمیدن این‌که جنگ در منطقه در گرفته، بدون معطلی با یک لباس اضافه و کمی نان خشک که در خانه بوده، در تاریکی شب به سوی منطقه حیدر حرکت کرده‌اند. وقتی به این ساحه می‌رسند، متوجه وجود مردم زیادی می‌شوند که با فرار از جنگ، به این منطقه پناه آورده‌اند. خانواده‌های زیادی به این ساحه آمده بودند و همین باعث شده مسجد از مردم پر شود و غذای کافی برای همه نباشد.
مدینه در صحبت با خبرنامه گفت: “مردم خیلی اذیت می‌شدند، اما گله‌ای نبود و همه به فکر این‌که این جنگ زود پایان پیدا می‌کند، مجبور بودند این شرایط را تحمل کنند و یک شبانه روز را با همه سختی‌اش طاقت بیاورند. ما نیز با همین فکر و اندیشه صبوری کردیم. اما جنگ نه تنها تمام نشد، بلکه به شدت آن افزوده شد. هوا سرد شده بود و ما نیز وسایل و پوشاک زیادی با خود نداشتیم. شب‌ها سه نفر داخل موتر می‌خوابیدیم. سختی‌های زیای پیش رو بود و ما چیز زیادی نداشتیم؛ نه لباس و کفش مناسب و نه حتی غذای کافی. بعد از یک شبانه روز که در منطقه حیدر گذشت، به سوی ساحه باریک حرکت کردیم که آن‌جا هم وضعیت دشوار بود؛ جای بودوباش در مساجد نبود و مردم زیادی از خانه‌های خود آواره شده بودند”.
تهدیدات طالبان، ترس و نگرانی
خانواده مدینه 4 شبانه روز را در منطقه باریک به سربردند. در این ساحه طالبان نیز حضور داشتند و هر روز به مساجد نامه فرستاده و از هر خانه مبلغ 20 هزار افغانی و یک نفر عسکر می‌خواستند.
مدینه با خانواده 8 نفری‌شان و بدون پدر و خانواده کاکای خود، راهی کابل می‌شوند. او گفت که دو کاکایش به بامیان رفته‌اند و فعلا در آن‌جا به سر می‌برند و ما نیز با فامیل 5 نفری و یک کاکایم به کابل آمده‌ایم، اما پدرم در جاغوری ماند تا در سنگر از منطقه دفاع کند.
وی در ادامه گفت: “ما با جمع کردن کمی از وسایل به سوی کابل حرکت کردیم. در راه نیز طالبان وجود داشت که دو بار موتر ما را ایستاد کرده، سوالاتی می‌پرسیدند، اما چیزی که به یادم مانده است، سردی و ترسی بود که در بند بند وجود من و فامیلم حس می‌شد. از لحاظ روحی حال خوبی نداشتیم، خود من گوش‌هایم نمی‌شنید و حتی نمی‌توانستم صداهای اطرافیانم را بشنوم.”
پدر مدینه اکنون در جاغوری است و برای دفاع در جبهه جنگ مانده است. این خانواده 8 نفری که اکنون در کابل هستند، با تماسی که موفق شده‌اند 4 روز قبل با پدر خانواده داشته باشند، دریافته‌اند که او هنوز درگیر جنگ است و همراه با نیروهای مردمی دیگر در محاصر به سر می‌برند و فعلا راهی برای آمدن به کابل ندارد.
وضعیت نامعلوم و مسئولیت حکومت
در جاغوری هیچ شبکه مخابراتی کار نمی‌کند و تنها شبکه مخابراتی سلام نیز 4 روز قبل به دست طالبان از بین رفت. حالا این خانواده از مردان خانه خود خبر ندارند و تنها به خبرهایی که به گوش‌شان می‌رسد، دل خوش هستند که شاید جنگ تمام شده و با امنیت بیشتر به خانه‌های خود بازگردند.
مدینه با گفتن این‌که در کابل جایی را نمی‌شناسند و فقط برای خرید بعضی چیز‌ها به کمک دوستش شکیبا به بیرون میرود، گفت که شرایط برای آنان در کابل سخت است و کسی نیست که با آنان همکاری داشته باشد.
او در آخر گفت که با خبرهایی که به آن‌ها می‌رسد، هنوز کم و بیش جنگ جریان دارد و امروز طوری که گفته شده است، ماین‌هایی که توسط طالبان در جاده‌ها جاسازی شده بود، از منطقه زیرک تا حوتقول پاک‌سازی می‌شود. مدینه ادامه داد، اگر این کار صورت بگیرد و آرامی برگردد و حکومت بتواند یک پاسگاه امنیتی را در این منطقه ایجاد کند، مردم می‌توانند با خیال راحت زندگی کنند و آن‌ها نیز به خانه‌شان برمی‌گردند. در غیر این صورت، خانواده‌های زیادی در این سرما که هر روز بیشتر می‌شود، نمی‌توانند دوام بیاورند و با سختی‌های زیادی روبه‌رو خواهند شد.