مقام‌های محلی در ولایت دایکندی می‌گویند که تحقیقات موسسات بین‌المللی که برای بررسی وضعیت غذایی به این ولایت سفر کرده‌اند نشان می‌دهد در این ولایت از هر 100 کودک، 14 نفر به سوء تغذیه دچار اند.
این مقام‌ها تاکید می‌کنند که فقر، کمبود خدمات صحی و غذایی و هم‌چنان دشوارگذر بودن راه‌های مواصلاتی سبب شده که تعداد زیاد از شهروندان این ولایت دچار سوءتغذیه شوند.
محمود بلیغ، والی ولایت دایکندی به خبرنامه گفت: «ولایت دایکندی به یک جزیره‌ای می‌ماند که به هیچ ولایت همسایه‌ی دیگرش راه ندارد. چی از طریق زمین و چی از طریق هوا. شغل اکثر مردم این ولایت زارعت است که آن هم بستگی به اقلیم دارد. در کنار فقر، فاکتورهای مانند عدم دسترسی به خدمات صحی و خدمات غذایی سبب شده که آمار سوء تغذیه در این ولایت هر سال بیشتر شود.»
آقای بلیغ می‌گوید که تحقیقات موسسه‌های«شبکهی آگاهی دهی قبل از قحطی» (FEWS NET) که بخشی از اداره توسعه‌ای بین المللی ایالات متحده امریکا می باشد، موسسه فرانسوی «مجادله بر ضد گرسنگی» (Action Against Hunger)، موسسه کریتاس جرمنی، موسسه آکسفام، برنامه غذایی جهان و یونیسف که به تازگی صورت گرفته است، نشان می‌دهد که این ولایت با فقر شدیدی دست و پنجه نرم می‌کند.
بر اساس این تحقیقات بيش از ٤٠ درصد مردم دايكندي زير خط فقر زندگي مي‌كنند. والی دایکندی گفت: « تعريف خط فقر در اينجا با ممالك توسعه‌يافته يا درحال توسعه تفاوت فاحشي دارد. خط فقر در اينجا به اين معني است كه يك خانواده در 24 ساعت فقط براي يك وعده، غذاي كافي و مناسب مي‌تواند تهيه كنند. اين يعني فاجعه!»
عدم دسترسی به خدمات صحی
مقام‌های محلی در ولایت دایکندی می‌گویند که تنها یک شفاخانه در مرکز این ولایت وجود دارد، اما در ولسوالی‌های آن بجز خدمات اولیه صحی در کلینک‌های موجود، هیچ امکانات درمانی دیگر وجود ندارد.
نبود داکتران متخصص زن، عرضه پایین خدمات صحی، نبود دارو و کمبود مراکز صحی در ساحات دوردست این ولایت از جمله چالش‌های باشندگان این ولایت، به ویژه زنان است.
دایکندی در مرکز افغانستان دارای 10 ولسوالی می‌باشد و جمعیت آن بیش از 800 هزار نفر برآور شده است. بر اساس آمار ریاست صحت عامه دایکندی، در سطح این ولایت در حال حاضر تنها 4 داکتر متخصص زن کار می‌کنند.
دور دست بودن روستاها از مراکز صحی و پراکندگی خانه‌های مسکونی در روستاها از دیگر مشکلات مردم ولایت دایکندی در این بخش محسوب می‌شود.
اکثریت باشندگان دایکندی به دلیل نبود راه‌های مواصلاتی به ترانسپورت دایمی نیز دسترسی ندارند و برای انتقال مریضان شان ساعت‌ها راه را با مرکب طی می‌کنند.
گفته می‌شود که بیشتر ولسوالی‌های این ولایت 10 تا 12 ساعت راه و برخی از ولسوالی‌های دیگر آن مانند ولسوالی کجران این ولایت 15 ساعت راه از مرکز فاصله دارد.
با این وجود مقام‌ها در این ولایت می‌گویند که اکثر بیماران که دچار بیماری‌های جدی باشند، تا رسیدن به مرکز این ولایت، جان‌شان را از دست می‌دهند.
چالش فقر
والی دایکندی می‌گوید که سه ماه اخیر که او به‌عنوان والی در این ولایت شروع به‌کار کرده، چشم‌دید اش نشان می‌دهد که بیشتر از 90 درصد مشکلات این ولایت را فقر تشکل می‌دهد.
او گفت: «به جرات مي‌توانم بگويم که بيش از ٩٠ فيصد مراجعين و عرايض و مشكلاتي كه مطرح مي كنند مستقيم و غير مستقيم ناشي از فقر و محروميت اين مردم است. از دعواي آب و زمين گرفته تا حتي قتل و مسائل جنايي. به عنوان نمونه، چندی پیش در ولسوالي كجران، فردي، كس ديگري را براي اين كه پول قرض يك راس گوسفند او را نپردازد به قتل رسانده است.»
آقای بلیغ می‌گوید که تلاش براي محو فقر بايد اولويت اصلي حكومت، مردم و احزاب در اين ديار فراموش‌شده باشد. او تاکید می‌کند که برنامه اصلي بايد براي كودكان که والی دایکندی آن‌ها را آفتاب‌سوخته و سرما ديده تعریف می کند باید متمرکز باشد.
والی دایکندی گفت: «مهمترين اولويت مردم نان شب‌شان است نه چيز ديگر. اين مردم محروم شايسته‌ی زندگي بهتر از اين هستند.»
به گفته‌ی مقام‌های محلی ولایت دایکندی بودجه‌ی که از سوی حکومت برای این ولایت در نظر گرفته می‌شود، مناسب با شرایط و وضعیت این ولایت نیست. آنان تاکید می‌کنند که در بودجه سال 1397 نیز در این ولایت مثل سال‌های قبل کم‌ترین پروژه‌های توسعه‌ای در نظر گرفته شده است.
مکتب‌های بی‌ساختمان
نزدیک به صدهزار دانش‌آموز در ولایت دایکندی از داشتن تعمیر مکتب محروم‌اند. آنان که شصت درصد شاگردان معارف این ولایت را تشکیل می‌دهند، در فضای باز، زیر درخت، زیر چپری، زیر خیمه، در حویلی‌های کرایی، مساجد و حسینیه‌ها درس می‌خوانند.
گزارشی که از سوی کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان نشر شده وضعیت معارف دایکندی در سال گذشته‌ی خورشیدی را نامناسب توصیف می‌کند و نشان می‌دهد که بیش از صدهزار دانش‌آموز ولایت دایکندی در مکاتب بدون ساختمان آموزش می‌بینند.
یافته‌های این گزارش نشان می‌دهد که از مجموع ۳۷۷ مکتب فعال با ۱۶۴۹۲۱ دانش‌آموز در سراسر ولایت دایکندی، تنها ۱۱۹ مکتب ساختمان دارد و از این میان ۳۳ مکتب آن ساختمان‌های گلی دارد که با هزینه شخصی شهروندان محل ساخته شده است. با این حال، ۲۵۸ مکتب که ۶۸ درصد کل مکاتب این ولایت را تشکیل می‌دهد فاقد ساختمان می‌باشد.
هم‌چنین از مجموع مکاتب دارای ساختمان، تنها ۶ درصد آن ساختمان‌های معیاری دارند و بقیه که ۹۴ درصد کل مکاتب می‌شود، فاقد ساختمان‌های معیاری اند. مسوولان کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان در این گزارش گفته اند که نبود ساختمان و مکان مناسب برای مکاتب سبب شده است که در برخی از ولسوالی‌ها برنامه‌های درسی با تأخیر طولانی و غیر موجه آغاز گردد. زیرا به گفته نویسندگان این گزارش، اکثر صنف‌ها در جریان سال تعلیمی، در مساجد و تکیه خانه‌ها، زیر سایه درختان، فضای باز و خیمه‌های کهنه و پاره برگزار می‌شود.
حدود ۱۶۶ هزار دانش‌آموز در ولایت دایکندی شامل درس‌اند که نزدیک به ۴۵ درصد آنان را دختران تشکیل می‌دهند، اما سهم محرومیت دختران از مکتب نسبت به پسران بیشتر می‌باشد.
از مجموع مکاتب ولایت دایکندی، تعداد ۹۰باب آن ابتداییه، ۹۰ باب متوسطه و ۱۹۸ باب دیگر آن لیسه می‌باشد. در این مکاتب تعداد ۱۶۶ هزار دانش‌آموز توسط ۳۲۰۰ آموزگار تدریس می‌شود.
افزودن دیدگاه