یکی از موضوعاتی که این روزها مورد توجه کاربران افغان شبکه‌های اجتماعی قرار گرفته و موجب شادی این کاربران شده، دریافت یکی از جوایز ویژه ورزشی از سوی خالده پوپلزی است. خانم پوپلزی با کنار زدن رقیبان فرانسوی و اسپانیایی‌اش در حوزه ورزش، برنده جایزه ورزش برای صلح در سال ۲۰۱۷ شد.
این جایزه امسال در شهر ماناکوی فرانسه به خالده اهدا گردید و از فعالیت‌های این خانم در عرصه ورزش تقدیر شده است.
خالده عضو سابق تیم ملی فوتبال زنان افغانستان است که اکنون مدیر برنامه‌های این تیم می باشد. خانم پوپلزی با فعالیت‌های که در عرصه‌های مختلف به ویژه در بخش ورزش انجام داده، دارای محبوبیت و آوازه‌ی بلندی در عرصه ورزش بانوان افغانستان است او اکنون در دانمارک زندگی می‌کند.
جایزه ورزش برای صلح
خالده پوپلزی برنده جایزه ورزش برای صلح می‌گوید که این جایزه سالانه به سازمان‌ها و افرادی داده می‌شود که در سطح جهان در عرصه‌های مختلف به ویژه در عرصه ورزش فعالیت‌های خوب و چشم‌گیر داشته باشند و با ورزش زمینه‌ساز رشد و توانمندی افراد آسیب‌پذیر شده باشد.
رقیبان خالده، یک ورزشکار تیم ملی فرانسه بنام (دکورند) و ورزشکار دیگری از تیم ملی اسپانیا بنام (ماتا) بودند. خالده می گوید که در رای‌گیری صورت گرفته و با بررسی فعالیت‌های این ورزشکاران، او در بین این دو رقیب رای بیشتر آورد و برنده این جایزه شده است.
خالده که مدیر برنامه‌های تیم ملی بانوان افغانستان است همچنان برای زنان و دختران مهاجر افغانستان در دانمارک زمینه آموزش‌های ورزشی را فراهم می‌کند تا آنان بتوانند در دنیای مهاجرت ورزش را فراگیرند.
از افغانستان تا اروپا
خانم پوپلزی عضو پیشن تیم ملی بانوان افغانستان است. او همچنان کاپیتان پیشین تیم ملی بانوان افغانستان بوده است. خالده در حال حاضر مسوول برنامه ریزی این تیم است و با بانوان ورزشکار افغان همکاری گسترده دارد.
خالده که در سال ۱۳۶۶ در کابل متولد شده و دوران کودکی‌اش را در کابل سر کرده، تا صنف دوم در کابل درس خواند. خانواده پوپلزی نیز همانند بسیاری از افغان‌ها در جریان درگیری‌ها راه مهاجرت را پیش گرفتند و در پاکستان مسکن گزید. خالده که اکنون ۳۰ سال سن دارد می‌گوید با پایان یافتن حاکمیت طالبان در افغانستان، با خانواده‌اش به افغانستان بازگشتند. او پس از فراغت از مکتب تحصیلات عالی‌اش را در رشته زبان انگلیسی ادامه داد و در سال ۱۳۸۷ از دارالمعلمین سید جمال‌الدین افغان در کابل فارغ شد.
خالده بعد از فراغت از این دارالمعلمین به طور جدی به ورزش پرداخت و از اولین دختران افغان بود که به فوتبال روی آورد و عضویت تیم ملی بانوان افغانستان را بدست آورد. او در میان سال‌های ۲۰۰۹ تا سال ۲۰۱۱ میلادی در تیم ملی بانوان افغانستان ورزش کرد و همچنان مدیر کمیته ورزش بانوان افغان بود.
این خانم همچنان در رشته مدیریت بازاریابی، مدرک کارشناسی از دانشگاه کوپن هاگن دارد و در حال حاضر در رشته مدیریت ورزش تحصیل می‌کند.
سازمان دختران توانمند برای مهاجران
خالده می‌گوید او با تلاش‌های که برای بهبود وضعیت ورزش انجام داده، موفق شده که با کمپنی حومل برای تامین نیازمند‌ها و لباس ورزشکاران افغان قرارداد نماید.
خالده اکنون مدیر بخش تامین لباس و نیازمندی ورزشکاران در کمپنی حومل برای افغانستان و دنمارک است و برای انسجام زنان مهاجر و انگیزه دهی به آنان در شهر دانمارک سازمانی را نیز تشکیل داده‌است. او می‌گوید، سازمان زنان توانمند به زنان و دختران مهاجر افغان آموزش می‌دهد تا آنان استعداد‌های شان را در بخش ورزش کشف کرده آن را پرورش دهند.
سازمان دختران یا زنان توانمند را خالده در سال ۲۰۱۴ تاسیس کرد. این سازمان برای زنان و کودکان مهاجر در سراسر اروپا زمینه‌های آموزش را فراهم می‌کند. خالده می‌گوید که در حال حاضر زنان و دختران مهاجر به ویژه دختران مهاجر افغان که از کشور‌های مختلف آمده، عضویت این سازمان را دارند و برای بهبود وضع ورزشی زنان افغانستان فعالیت می‌کنند.
او می‌گوید که زنان با فراگیری دور‌های آموزشی توانمند می‌شوند و می‌توانند برای رفع نیازمندی‌های شان تلاش کرده، افتخار آفرین باشند.
از خیابان آزاری در افغانستان تا ورزش در دانمارک
خالده از کودکی به ورزش علاقه داشته است، اما به دلیلی سنتی بودن مردم در سال‌های ۱۳۸۰ هجری خوشیدی، ورزش برای زنان مناسب دانسته نمی‌شد. از این رو او و دیگر دخترانی که ورزش می‌کرده با مشکلاتی زیادی مواجه بوده اند.
خالده که از اولین دختران ورزشکار افغان است، می‌گوید، زمانی که در افغانستان ورزش می‌کرد با مشکلاتی زیادی مواجه بوده است؛ مشکلاتی چون بد بودن ورزش برای زنان، نبود امکانات، مخالفت مردم در برابر ورزش زنان و …
این خانم افغان اضافه می‌کند: «وقتی من به ورزش روی آوردم، مردم بسیار ما را اذیت می‌کردند و حتا در مکتب استادانم به ورزش دید خوب نداشتند و همین طور خانواده‌ام نیز به شدت با وزرش کردن من مخالف بود. از این همه که بگذریم مسوول برنامه‌های ورزشی زنان نیز برای ما موانع ایجاد می کردند و ما را اذیت می‌کردند و من به شدت به تکلیف بودم. اما هیچ گاه تسلیم این مشکلات نشدم. در طی چندین سال تا حدودی این مشکلات کم شده، اما هنوز زنان فوتبالیست و ورزشکار با مشکلاتی زیادی مواجه است.»
تیم ملی ورزشکاران زن افغانستان در سال ۲۰۰۴ میلادی تشکیل شد و درسال ۲۰۰۷ رسما به فعالیت آغاز کرد. اکنون، تیم ملی فوتبال بانوان افغانستان در سه رده سنی بیش از ۷۰ بازیکن دارد و در سه تیم فعال می‌باشد.
راهی برای پیشرفت زنان
خالده می‌گوید، هر چند امکانات ورزشکاران در افغانستان به سطح دیگر کشور‌ها نیست، ولی حالا برای این دختران حداقل میدان ورزشی برای تمرین موجود بود، لباس و امکانات دیگر فراهم می‌شود و تابو بودن ورزش زنان از بین رفته است. از این جهت، او می گوید که زنان بیشتر از گذشته فعالیت کنند و با بروز استعداد‌های شان، زمینه را برای ورود دخترانی که به‌خاطر باور‌های غلط از ورزش بازمانده اند را فراهم نمایند.
این بانوی ورزشکار افغان می‌گوید که برای تیم ملی ورزشکاران زن افغانستان، برنامه‌های خوبی دارد: «ما با فدراسیون ورزش، برای حرفه ای شدن ورزش زنان برنامه‌های خوبی داریم و تلاش می‌کنیم که برای این ورزشکاران در خارج از افغانستان کمپ‌های تمرینی فراهم شود. در حال حاضر تیم ملی افغانستان در اردن و امارات متحده عرب کمپ تمرینی دارد و ما تلاش می‌کنیم این کمپ را به سه تا برسانیم و در سال آینده در ایران یا چاپان یک کمپ برای ورزشکاران افغان فراهم سازیم تا در آن به صورت معیاری و خوب ورزش کنند و مهارت‌های شان را بالا ببرند.»
به باور خانم پوپلزی فوتبال برای زنان افغان فراتر از یک ورزش است و راهی برای موفقیت و حضور مثبت‌تر در اجتماع می‌باشد. این خانم افغان می‌گوید: «من فوتبال را وقتی آغاز کردم که مردم و خویشاوندانم می‌گفتند که دختران به درد هیچ کاری نمی‌خورند و هزاران حرف دیگر.»
خانم پوپلزی تاکید می‌کند که از طریق ورزش هم می‌شود که زمینه پیشرفت را فراهم کرد و در اجتماع تاثیر گذار بود.
این خانم همچنان می‌گوید که فدراسیون ورزش و مدیریت تیم ملی بانوان تصمیم دارد دختران ورزشکار افغان که در تیم‌های مختلف در سطح جهان درخشش داشته را، جذب تیم ملی بانوان نمایند تا این تیم نیز برای افغانستان افتخار آفرین باشد و برای شهروندان این کشور شادی آفریند.
خالده از مردم می‌خواهد که به دختران شان اعتماد کنند و اجازه دهند، آنان با تشخیص استعداد‌های‌شان آن را پرورش دهند و از دختران می‌خواهد که از کمترین امکانات بهره برند و با فعالیت‌های خوب خود زمینه پیشرفت زنان و اقلیت‌ها را فراهم کنند.