حسین بخش صفری، تنها آورندهی مدال طلا از رقابتهای آسیایی ترکمنستان، در تلاش آوردن افتخارات بیشتر برای افغانستان است. صفری با کسب مدال طلا در رقابتهای کشورهای آسیایی، جایزه نقدی از سوی ریاست جمهوری افغانستان نیز دریافت کرد و حالا با دریافت این جایزه او میگوید که میخواهد به تحصیلاتش ادامه داده و ورزش را نیز جدیتر از قبل ادامه دهد.
او در حالی که مدال طلای قهرمانی خود را بر گردن آویخته است، به خبرنامه میگوید: «این اولین پله برای صعود، اولین پله برای افتخار آفرینی برای کشورم است و تا زنده هستم تلاش میکنم.»
صفری فارغ صنف دوازدهم مکتب است. از کودکی به ورزش علاقهمند بوده و از نُه سالگی به گونه آماتور به ورزش رو آورده است. او در سال ۱۳۷۵ هجری خورشیدی درشهرستان شیبر ولایت بامیان متولد شد. او عضوی از یک خانواده 11 نفری است.
خانواده این قهرمان نیز همانند بسیاری از افغانها در جریان کشمکشهای داخلی مهاجر شده و برای داشتن زندگی بهتر به پاکستان رفتند. حسینبخش میگوید در پاکستان نیز زندگی سختی داشته است و در آنجا با خواهران و برادرانش قالینبافی میکردند.
عبور از دشواریها
حسین بخش صفری از همان زمان در کنار قالینبافی از کوچکترین فرصتهای به دست آمده برای تمرین به گونه غیرحرفهای استفاده میکرده است. علاقه او به ورزش در حدی بود که از زمان غذا خوردن در جریان کار قالین بافی، برای تمرین استفاده میکرد.
حسینبخش میگوید:«در وقفه نان و هر فرصت که برای ما مهیا شد من این فرصت را تمرین میکردم و به امید روزی بودم که موفق شوم بر این مشکلات چیره شوم.»
او از دوران نوجوانی خود میگوید که به کارهای سنگین مشغول بوده و انتقال سطلهای پر از ریگ و خریطههای سیمان ( سمنت)، برای او نوعی ورزش بوده است. حسینبخش با آرزوی قهرمانی به سختی کار میکرد.
با امید به همین قهرمانی، سختترین شرایط را پشت سرگذاشت تا اینکه در سال 1387 به همراه خانوادهاش به افغانستان برگشت.
صفری میگوید:« با برگشت به افغانستان با آن که اقتصاد خوبی نداشتیم، اما از خانوادهام سپاسگزارم که در چنین حال با درک علاقهام به ورزش، مرا گذاشتند که درس بخوانم و در کنار آن به صورت حرفهای ورزش نمایم.»
تصویر اشک ریختن او بر سکوی قهرمانی و هنگام بالارفتن پرچم افغانستان را همه دیدهاند. اشک شوقی که اشک بسیاری از شهروندان افغانستان را هم در پی داشت. او می گوید« آن زمان که برنده شدنم را اعلام کردند، ناخودآگاه به یاد آن روزهای سخت افتادم که وقت نان خوردنم را صرف تمرین میکردم. آن لحظه افتخار کردم که توانستم با وجود همه سختیها به فردی تبدیل شوم که آروز داشتم و برای کشورم افتخار بیافرینم.»
شش سال حضور پر دستآورد
صفری از شش سال به این سو پیراهن تیم ملی افغانستان در رشته جوجیتسو را بر تن دارد و روزانه 4 ساعت با کمترین امکانات تمرین میکند.
او در رقابتهای مختلف داخلی و خارجی مقامهای مختلفی بدست آورده است. او در نخستین بازی خارج از افغانستان، توانست در شهر لاهور پاکستان با شکست دادن رقیبانی از کشورهای ایران، عراق، پاکستان و کوریای جنوبی به مدال نقره دست یابد.
حسین بخش در پهلوی این که در رشته جوجیتسو ورزش میکند، در رشتههای پهلوانی و مبارزات آزاد نیز دست باز دارد و در این دو رشته نیز توانسته چندین مدال به دست آورد.
او در میان 230 ورزشکار افغانستان در رقابت های ورزشی ترکمنستان، تنها مدال طلای کشورش را به نام خود ثبت کرد. صفری با سه پیروزی در برابر حریفان قدرتمندش از کشورهای قرغیزستان و ترکمنستان بر سکوی قهرمانی ایستاد.
کاروان ورزشی افغانستان با بدست آوردن 12 مدال، در میان بیش از 60 کشور در جایگاه بیست و ششم قرار گرفت.
تحصیل پس از قهرمانی
صفری که در ۱۳۹۳ از لیسه امانی فارغ شده است به خبرنامه گفت که پیش از این به دلیل مشکلات اقتصادی نتوانسته است به تحصیلات خود ادامه دهد. اما حالا و پس از دریافت جایزه نقدی از رییسجمهور افغانستان می خواهد در کنار ورزش، به تحصیلات خود در رشته حقوق و علوم سیاسی ادامه دهد.
رییسجمهور غنی برای شرکت در مراسم افتتاح این مسابقات به شهر عشقآباد پایتخت ترکمنستان رفته بود. علاوه بر این پیش از سفر کاروان ورزشی افغانستان او گفته بود که مدال آوران این دوره از مسابقات جوایز نقدی خوبی دریافت خواهند کرد.
برای برنده مدال طلا ۶۷۰ هزار افغانی، برای برنده مدال نقره ۳۳۵ هزار افغانی و برای برنده مدال برنز ۲۰۱ هزار افغانی از سوی رییسجمهور جایزه نقدی در نظر گرفته شد.
حسین بخش صفری که در این مدت توانسته از دشواریهای بسیاری عبور کند و با ارادهای قوی به سوی آینده حرکت کند، حالا میگوید که میخواهد پس از این نیز به افتخارآفرینی برای کشورش ادامه دهد. این ورزشکار طلایی افغانستان حالا علاوه بر ورزش میخواهد با ورود به محیط دانشگاه، الگوی خوبی از ورزش و تحصیل برای دیگر نوجوانان افغانستان باشد که همانند او میخواهند قهرمان باشند.