حوالی هفت شب است. شب های تابستانی کابل، مانند روزهایش گرم است. دانشجویان وارد محوطۀ دانشگاه شده اند. برخی به صنف های شان رفته اند. یکی از دشواری کارخانگی های خود می گوید. یکی دیگر از درس های دیروز. یکی، پیاله‌ی قهوه‌ی بدست گرفته و خستگی یک روز کاری را در دانشگاه رفع می سازد.
https://www.youtube.com/watch?v=kHiUJW24-rE
این که یک روز دیگر هم صنفی ها یک دیگر شان را می بینند، خوش‌حالند. لب‌خند می زنند.
اما، ناگهان همه چیز به هم می ریزد؛ لب‌خندها… پیاله قهوه و کتاب‌چه‌ها به هر سو پراگنده می شود.
صدای انفجار وحشت‌ناک همه را مبهوت کرده. دو مهاجم انتحاری مجهز با کلاشنیکوف، بم دستی و جلیقه های انتحار، وارد ساختمان سه طبقه‌ی دانشگاه امریکایی افغانستان می شود؛ یکی از نهادهای معتبری آموزشی در افغانستان که دستاوردی برای مردم افغانستان شمرده می شود.
دانشجویان، استادان و کارمندان این نهاد آموزشی سراسیمه شده اند. به هر سو می دوند. راه فرار …؟
اما، انگار، کابوس دیده اند و راه فراری هم نیست.
عالیه رضایی، دانشجوی سال اول علوم سیاسی دانشگاه امریکایی افغانستان به خبرنامه می گوید” ما در مسجد نماز خود را تمام کرده بودیم که انفجار شد. انفجار به حدی شدید بود که سقف مسجد بر سر ما ریخت. مسجد آتش گرفت. شیشه هایش شکست.”
انفجار نخست که ناشی از منفجر شدن موتر حمله کنندۀ انتحاری بوده، شماری را زخمی کرده.
اما، داستان به اینجا ختم نمی شود. دو – سه مهاجم دیگر با سلاح های شان مستقیم وارد ساختمان اصلی دانشگاه می شوند.
عالیه افزود که” ما، بعدن داخل ساختمان بیات شدیم. همه چیغ می زدند. طالبان، از پشت سر به ما شلیک می کردند. من هم خود را زخمی انداختم. طالب از سر ما رد شد.”
نصیر احمد، سال سوم رشتۀ حقوق این دانشگاه در گفتگویی به خبرنامه گفت که ” خیلی از مردم در داخل دانشگاه به روی زمین افتاده بودند. برخی شان به حدی ترسیده بودند که ضعف کرده بودند. برخی شان را انتقال دادیم به بیرون.”
آنچه نصیر با چشمان خودش دیده، خیلی ترسناک است.
” فرقی نمی کرد که چه کسی و چرا… هر کسی رو به روی انتحار کننده می آمد، در جا او را می کشت. شماری از دوستانم همین گونه کشته شدند. یکی از استادانم … بی چاره، شهید شد.”
پریوش گوهری، از دانشجویان دانشگاه امریکایی افغانستان از آخرین تلاش های دانشجویان بی دفاع سخن می زند که برای زنده ماندن بی تدبیر مانده بودند.
به گفتۀ پریوش “دانشجویان دروازه ها را از درون بسته کردند تا مگر جلو ورود مهاجمان را بگیرند. اما، آنان بر دروازه ها شلیک می کردند. برخی دروازه ها را نیز با بم دستی باز می کردند.”
گروگان گیری دانشجویان
مهاجمان انتحاری در این حمله – هر کی که بودند و وابسته به هر گروهی – اوج قساوت شان را در برابر دانشجویان – که جز سودای باسوادی چیز دیگری در سر نداشتند – نشان دادند.
مهاجمان با بم های دستی و کلاشنیکوف ها، اتاق به اتاق را می گشتند و دانشجویان را می جستند. عالیه می گوید ” آنان اتاق به اتاق می گشتند. دانشجویان را گروگان می گرفتند. اگر کسی ممانعت می کرد، وی را در جا می کشت.”
برخی دانشجویان، صنف های درسی شان را از درون بسته بودند تا مگر از چنگ مهاجمان در امان بمانند، اما نصیر احمد به خبرنامه می گوید ” وقتی انتحارکنندگان، دروازه را باز نتوانستند، به درون اتاق بم دستی پرتاب کردند. چند شاگرد این گونه زخمی شد.”
رقص و پایکوبی انتحارکننده گان
عالیه، صحنه‌یی وحشتناکی دیگری را با خبرنامه در میان گذاشت. خوشحالی، رقص و پایکوبی مهاجمان پس از کشتن چندین دانشجو!
به گفتۀ بانو عالیه که این صحنه را با چشمان خودش دیده ” وقتی، آنان همه را گروگان گرفته بودند. خیلی خوشحال بودند. آهنگ های را گذاشته بودند. رقص می کردند.”
اما، در حالی که مهاجمان غرق خوشحالی کشتن های شان بودند، برخی با خیال خود شان آخرین پیام های شان را به روی فیس بوک یا تویتر شان نوشته اند.
مانند این دانشجو که نوشته ” همه گیر آمده اند. همه زخمی شده اند. اگر اشتباهی کرده ام، مرا ببخشید. فامیلم، دوست تان دارم.”
نصیر احمد، دانشجوی حقوق می گوید، احتمالا، تا صد تن از دانشجویان را گروگان گرفته بودند.”
هنوز نمی دانیم، مهاجمان انتحاری برای چه دانشجویان را گروگان گرفته بودند. آیا قصد داشتند در آخرین لحظات همۀ شان را بکشند؟ آیا می خواستند از آنان به عنوان سپر انسانی در برابر نیروهای امنیتی که مشغول مهار این رویداد بودند، کار بگیرند؟
چه بلای بر سر شان می آوردند؟ این پرسش ها هنوز پاسخ درستی ندارد. اما، گروگان گرفته شدگان پس از 5-6 ساعت و با کشته شدن تمام مهاجمان نجات یافتند.
در میان کشته شدگان، یک استاد این دانشگاه نیز شامل است. نقیب الله خپلواک که دو ماستری در بخش حقوق داشت.
یک استاد خارجی به اسم موسی از کشور اوگندا نیز در این رویداد زخمی شده است.
اما وزارت داخلۀ افغانستان به خبرنگاران گفته که در این رویداد سیزده تن از جمله 7 دانشجو، 3 افسر پولیس، دو محافظ دانشگاه و یک کارمند لیسۀ مسلکی نابینایان که پهلوی دانشگاه است جان های شان را از دست داده اند.
در این رویداد دست کم 45 تن بشمول یک استاد خارجی این دانشگاه و پنج دختر دانشجو زخمی شده اند.
گل آغا روحانی، معاون فرمانده پولیس کابل به خبرنامه گفت که” از پیش در بارۀ این حمله اطلاعات استخباراتی وجود نداشت.”
به باور گل آغا، این رویداد “غافل گیرانه بوده است.”
دلجویی رییس جمهور غنی
صبح زود، رییس جمهور غنی به بیمارستان ایمرجنسی – که بیشترین زخمیان این رویداد همان جا انتقال یافته – می رود.
غنی در جریان عیادت این دانشجویان گفت که “گروه های تروریستی با حمله به افراد ملکی، موسسه های آموزشی، مناطق مسکونی، پل وپلچک، پایه های برق، و تظاهرات مسالمت آمیز شهروندان می خواهند، تا مانع رشد و تقویت ارزش های شوند که افغان ها بحیث راه فلاح، ترقی و آبادانی افغانستان سربلند به آن معتقد اند.”
رییس جمهور افغانستان دستور داده، زخمی های که در داخل کشور، قابل درمان نیستند، به بیرون از کشور انتقال یابند.
عاملان ناشناس
با این حال، هیچ گروهی به گونۀ رسمی مسوولیت این رویداد را نپذیرفته است. اما، گفته می شود، رهبری طالبان در پاکستان جواز حمله بر این نهاد آموزشی را صادر کرده بود. احتمال این که این حمله را طالبان انجام داده باشند، خیلی زیاد است. زیرا، امریکایی ها در افغانستان حمله های تهاجمی را بر مواضع طالبان از هلمند گرفته تا کندز شدت بخشیده اند.
شاید، طالبان با انجام این حمله به نحوی خواسته قدرت نمایی کند و به دشمنان شان بگویند که هنوز هم نفس می کشند.
حملۀ مهاجمان از حوالی هفت شب آغاز می شود و سرانجام 1:30 بامداد به پایان می‌رسد.
هفتۀ پیش دو تن از استادان این دانشگاه از جمله یک استاد امریکایی و یک استاد استرالیایی این دانشگاه – هنگامی که می خواستند به سوی استراحت گاه شان بروند- از سوی مردان مسلح ناشناس ربوده شده اند. هنوز از سرنوشت این دو استاد خبری نیست.
پس از آن دانشگاه امریکایی درس های این دانشگاه را تعطیل اعلام کرده بود. اما، درس ها به زودی از سر گرفته شد.
بی تردید، حمله بر یکی از مرکز های مهم آموزشی افغانستان، اثرهای بدی بر جا می گذارد. اما، این نخستین بار نیست که دانشجویان از سوی گروه های مسلح مورد حمله قرار می گیرند و به خاک می غلتند.
پنج روز پیش، طالبان یک دانشجوی دانشگاه فاریاب را در مسیر جادۀ فاریاب – بلخ سر بریدند.
به باور بسیاری ها در افغانستان که در شبکه های اجتماعی فعال اند، حمله بر دانشجویان می تواند کار آنهایی باشد که در رویای گسترش تاریکی و جهل در این سرزمین می باشند. شاید، آنهایی که به اساسی ترین آموزه های اسلامی باور ندارند و یا کمترین آگاهی از تاکید اسلام بر علم طلبی دارند.
افزودن دیدگاه