در افغانستان جنگ زده، عسل به عنوان یک داروی سنتی در نظر گرفته می‌شود، اما برای یک دانش‌آموز دختر، این کالای چسپناک هم فرصت‌های شیرینی را برای کار و داشتن یک تجارت شخصی، در کشوری که کمتر زنی به این کار می‌پردازد، فراهم کرده است.
سه سال قبل، «فروزان» که 19 سال سن داشت، یک قرضه کوچک دریافت کرده و با آن دو کندوی زنبور خریداری کرد. طریقه نگهداری آن‌را نیز از سازمان غیردولتی هند.ان.هند که بر فقر تمرکز داشت، آموخت.
زنبورها نکتار را از گل‌هایی که در نزدیکی خانه او در شهرستان مارمول در ولایت شمالی بلخ می‌روید، جمع می‌کنند. اولین برداشت آنان حدود 16 کیلوگرام عسل بود که در نتیجه آن، فروزان توانست قرضه‌اش را بازپرداخت کرده و با وجود آن هم، برایش مقداری پول باقی ماند.
او اینک 12 کندو دارد و سال گذشته 110 کیلوگرام عسل جمع‌آوری کرد که صد هزار افغانی برایش عاید به همراه داشت؛ این درآمد در کشوری است که درآمد سرانه آن تنها 600 دالر می‌باشد.
فروزان می‌گوید: «در روستایی که من زندگی می‌کنم، یک روستای سنتی است و زنان اجازه کار کردن در بیرون را ندارند، اما زمانی که من پرورش زنبور را آغاز کردم، دانستم که این کار آسان است. من به مردم در موردش گفتم و آنان قبول کردند».
اوضاع زندگی زنان در افغانستان مشخصا پس از سقوط طالبان در سال 2001 پیشرفت کرده، اما سنت‌ها، ناامنی و اخیرا کاهش دونرهای بین‌المللی، باعث بطی شدن پیشرفت‌ها شده است.
یک گزارش دیده‌بان حقوق بشر با اشاره به مقامات دولتی می‌گوید که 85درصد کودکانی که به مکتب نمی‌روند، دختران اند. تنها 37درصد از کودکان دختر در تناسب با 66درصد از کودکان پسر، باسواد اند.
فروزان اینک در سال آخر مکتب قرار دارد و دوست دارد اقتصاد بخواند و تجارتش را توسعه دهد. اهدافی که اینک شاید برای او ممکن باشد و سه خواهر و برادرش از درآمد او سپاس‌گزار اند.
او می‌گوید که کار نگهداری از ده‌ها هزار زنبور درکنار کارهای خانه و مکتب می‌تواند به آسانی انجام شود و پدرش، اسماعیل که همانند بسیاری از مردم مارمول، یک دهقان است، از پروژه دخترش حمایت می‌کند.
این دختر روستایی می‌افزاید: «این رویای من بود دختری داشته باشم که بتواند چنین وظیفه‌یی برای خودش پیدا کند و آینده‌اش را بسازد».
پس از هر چند هفته محدود، اسماعیل عسل‌های تازه را به مزارشریف، مرکز ولایت که 50 کیلومتر آن‌طرف‌تر قرار دارد، می‌برد و به دکان‌های آن‌جا می‌فروشد که عمدتا به وسیله مشتریان محلی به مصرف می‌رسد.
در حالی که اطلاعات صنعتی محدود است، رسانه‌های محلی با اشاره به مقامات دولتی می‌گویند که تولیدات عسل در سال‌های اخیر افزایش یافته و در سال 2015 به 2000 تن رسیده است. انواع مختلف آن از قبیل اکاسیا، گل بادام و ریحان قابل دسترس می‌باشند.
اما محدودیت‌های زیربنایی نشان می‌دهد که بیشتر این عسل‌ها هرگز به خارج از افغانستان فرستاده نمی‌شود.
منبع: روتیرز