نویسنده: دیوید ایگناتیوس
نشر شده در: واشینگتن پست
اسلام آباد – در حالی که رئیس جمهور بایدن به تصمیم‌گیری در مورد بیرون کشیدن 2500 سرباز آمریکایی در افغانستان نزدیک می‌شود، گزینه “بهترین” را در اختیار ندارد. تنها چاره او، انتخاب گزینه‌ای است که برای ایالات متحده و متحدانش کمترین خطر را داشته باشد. و این گزینه احتمالاً حفظ نیروها به مدت طولانی‌تر برای پیشگیری از رخ دادن آشفتگی و هرج و مرج خواهد بود.
زمانی که من با جنرال فرانک مک کنزی، فرمانده ستاد فرماندهی مرکزی ایالات متحده مسئول این منطقه به آنجا سفر می‌کردم، فشار انتخاب بایدن در در مورد پایبندی یا عدم پایبندی به مهلت خروج اول ماه می که بین دولت قبلی و طالبان مذاکره شده بود، آشکار بود. مک کنزی روز جمعه با جنرال قمر جاوید باجوه، رئیس ستاد ارتش پاکستان که نگران این موضوع است که آیا دولت جدید برنامه روشنی برای آنچه در افغانستان پیش خواهد برد دارد یا نه، ملاقات کرد. جنگ افغانستان به مدت سه دهه پاکستان را بی‌ثبات کرده است.
یک مقام نظامی پاکستانی در مصاحبه‌ای پس از نشست باجوه گفت، “اگر دولت ایالات متحده تاریخ ترک افغانستان را تمدید کند” رهبران نظامی پاکستان ناراضی نخواهند بود “. وی اصرار داشت که “باید یک خروج مسئولانه وجود داشته باشد” ، نه یک خروج بدون نظم که می‌تواند بر پاکستان و سایر کشورهای منطقه نیز تأثیر بگذارد.
مک کنزی هنگام سفر به آنجا گفت که ایالات متحده اکنون “در نقطه‌ای شکننده” قرار دارد، زیرا مهلت مقرر اول ماه می کم کم نزدیک می‌شود. او مشخص نکرده که کدام گزینه را ترجیح می‌دهد. اما مقامات ارشد دیگر در واشنگتن به من گفته‌اند که رهبران ارتش با توصیه جنرال بازنشسته جوزف اف. دانفورد جونیور، رئیس سابق ستاد مشترک موافق هستند. وی گفته‌است كه ایالات متحده باید 2500 سرباز خود را در كنار حدود 5000 متحد ناتو حفظ كند و برای یك مأموریت پشتیبانی طولانی مدت در این کشور بماند.
مشاوران نظامی و اطلاعاتی بایدن سه گزینه ناخوشایند به وی ارائه داده‌اند: چنانچه قبلا توافق شده بود اول ماه می افغانستان را ترک کنیم، حتی اگر این ترک احتمالاً به معنای سقوط دولت کابل و بازگشت به جنگ داخلی باشد. برای مدت محدودی بمانیم، شاید با طالبان مذاکره شود، و تصاحب قدرت توسط این گروه به تأخیر بیفتد. یا برای مدت نامشخصی بمانیم، که می‌تواند به معنای ادامه طولانی‌ترین جنگ ایالات متحده باشد.
هر مسیری خطرات خود را دارد. صرف نظر از اینکه ایالات متحده چه تصمیمی می‌گیرد، حکومت کابل، به ریاست رئیس جمهور اشرف غنی، ممکن است فاسدتر و شکننده‌تر از آن باشد که دوام بیاورد. پاکستان و سایر همسایگان صرف نظر از سیاست ایالات متحده، از منافع خود محافظت خواهند کرد. و ممکن است طالبان آنقدر نسبت به نزدیک شدن پیروزی متقاعد شده باشند که این انگاره‌شان سبب تشدید حملات شود، خواه رهبران آن با تمدید مهلت موافقت کنند و خواه نه.
اگر بایدن بخواهد برای ماندن به مدت محدود مذاکره کند، طالبان ممکن است خواستار بهای گزافی باشند، مثلا اینکه آزادی زندانیان یا برخی امتیازات دیگر را بخواهند. از سوی دیگر اگر بایدن یک‌جانبه تصمیم به ماندن بگیرد، طالبان احتمالاً حملات خود را به نیروهای ایالات متحده، که طی یک سال گذشته متوقف شده‌است، از سر می‌گیرند. ایالات متحده مقابله به مثل می‌کند و چرخه خشونت دوباره از سر گرفته می‌شود.
شاید حفظ یک حضور ضد تروریسم در خارج از افغانستان گزینه جذابی به نظر برسد، اما کارشناسان هشدار می‌دهند که ممکن است به لحاظ نظامی شدنی نباشد. یک نیروی ضد تروریسم قوی به هواپیماهای بدون سرنشین بر فراز افغانستان نیاز دارد، اما کشورهای همسایه احتمالاً پایگاهی را برای آمریکا فراهم نمی‌کنند، و این یعنی که هواپیماهای بدون سرنشین ممکن است مجبور شوند از امارات متحده عربی یا عربستان سعودی با ساعت‌ها فاصله پرواز کنند.
درحال حاض، ترک افغانستان برای ایالات متحده خطر شهرت دارد. موفقیت طالبان باعث دلگرمی جهادگران و احتمالا جوان‌سازی جنبش آنها که در حال عقب‌نشینی است، می‌شود. متحدانش در خاورمیانه، اروپا و آسیا متزلزل خواهند شد. و این بهایی گزاف برای اعتبار امریکا در بر خواهد داشت. همین آخرین استدلال، دلیلِ منطقی جنگ طولانی مدت ولی نهایتا ناموفق ایالات متحده در ویتنام بود، بنابراین تجربه مجدد آن دلسرد کننده است.
یک واقعیت ناآشکار دیگر: اگر سربازان آمریکایی بروند و طالبان مجدد قدرت را به دست بگیرند، هزینه‌های سنگینی برای حقوق بشر وجود دارد – به ویژه برای زنان افغانستان که از زمان سرنگونی طالبان در سال 2001 آزادی بسیار بیشتری داشته‌اند.
بدیهی است که بایدن از این انتخاب عذاب‌آور ناراحت است. او یک دهه پیش، به عنوان معاون رئیس جمهور باراک اوباما، هشدار داد که ایالات متحده باید تعهدات خود را محدود کند. اما اکنون هشدارهای مشاوران را می‌شوند مبنی بر اینكه خروج ناگهانی می‌تواند منطقه را بی‌ثبات كند، به دشمنان جهادی جسارت بیشتر دهد و به القاعده اجازه دهد تا پناهگاه خود را مجددا پایه‌گذاری کند و از این پایگاه می‌تواند طی 18 تا 36 ماه دیگر دوباره حملاتی را علیه ایالات متحده ترتیب بدهد.
قلب بایدن احتمالا به او می‌گوید که این جنگ طولانی و بی‌حاصل را پایان دهد، درست همانطور که دونالد ترامپ متعهد به انجام این کار شده بود. اما عقلش (در کنار مشاورانش) هشدار می‌دهد که ترک افغانستان در این زمان ممکن است به قیمتِ اعتبار و منافع ملی کشورش تمام شود.
تحلیلگران معمولاً هنگام تصمیم‌گیری‌های سخت، هزینه‌ها و فواید را می‌سنجند. هزینه نگهداری یک نیروی کوچک اما پایدار در افغانستان نسبتاً کم به نظر می‌رسد، که در مقابل آن هزینه‌های تحت نظر داشتن تروریست‌ها، حمایت از متحدان ناتو و دادن فرصت جنگ به حکومت کابل سنجیده می‌شود.
اما بایدن است که باید نامه تسلیت به خانواده اولین آمریکایی‌هایی را بنویسد که در این جنگ وحشتناک جان‌شان را از دست می‌دهند. او باید توضیح قانع‌کننده‌ای درباره منطقی بودن چنین فداکاری داشته باشد.
افزودن دیدگاه