زینب رضایی دختر ورزشکار افغان در برنامه انتخاب صد زن قهرمان کشور که توسط جشنواره جایزه رومی برگزار می شود انتخاب شده است.
جشنواره جوایز رومی برای اولین بار جایزه قهرمان زن سرزمین های باستانی آریانا که اکنون به نام افغانستان شناخته می‌شود را در 8 ماه مارچ سال 2021 طی یک مراسم باشکوه برگزار و اعلام خواهد کرد.
چهارمین زن افغان دونده التراماراتون
زینب رضایی 25 ساله که از ولایت بامیان در عالم مهاجرت و در ایران به دنیا آمده و دوران نوجوانی خود را در شهر هرات گذشتانده است. او با پیمودن راه دشوار و طولانی به سمت حضور فعال در ورزش و برابری جنسیتی در این عرصه گام برداشته است.
خانم رضایی چهارمین زن افغان دونده التراماراتون است که یکی از دستاورد های پرافتخار او مسابقه در الترا ماراتن چند مرحله یی به طول 250 کیلومتر در صحرای گوبی در مغولستان می‌باشد.
او در عین حال با اتمام مسابقه IRONMAN 70.3دبی (1.9 کیلومتر شنا ، 90 کیلومتر دوچرخه سواری و 21.1 کیلومتر دوش) با امکانات بسیار کم و وجود موانع سنتی و امنیتی اولین بانوی ورزشکار ورزش‌های سه گانه افغانستان نیز شده است.
خانم رضایی قرار بود در سپتامبر 2020، با اشتراک در مسابقات جهانی به نمایندگی از افغانستان توانایی های زنان را افغان را به نمایش بگذارد اما همه برنامه ها به دلیل بیماری همه گیر COVID 19 لغو شدند.
با این همه او امیدوار است که یک روزی به نمایندگی از افغانستان در مسابقات جهانی Ironman 70.3 شرکت خواهد کرد تا بتواند افتخاری برای کشورش کسب کند.
نقطه آغاز؟
خانم رضایی وقتی اولین بار به کابل آمد تا تحصیلاتش را ادامه دهد در خوابگاه به صورت اتفاقی با دو هم اتاقی برخورد که برای مسابقات دوش آمادگی می گرفتند. او نیز مشتاق همراهی آنان در روزهای تمرین شد.
در اولین روز تمرین زینب رضایی بدون هیچ آمادگی از قبل توانست 10 کیلومتر با آنان بدود که برای دو دختر هم اتاقی‌اش خوشحال کننده و تعجب آور بود.
همین جا بود که شانس در خانه زینب را کوبید. او با تشویق دوستانش وارد ورزش دوش شد و برای اولین بار برای مسابقات الترامارتون گوبی انتخاب شد.
زینب رضایی از مسابقات گوبی توانست مدال کسب کند و چهارمین افغانی شد که برای افغانستان در این عرصه دستاورد داشته است.
او در صحبت به خبرنامه گفت: “در حال حاضر جای امنی برای دویدن و تمرین خانم‌ها وجود ندارد و عموما در امکان عمومی چون خیابان‌ها نیز مورد آزار و تهدید رو به رو می‌شوند.”
یکی از جاهای امن تمرین این گروه یک کمپ نظامی بود که در آن‌جا تمرین می‌کردند.
خانم رضایی با ابراز خوشحالی در مورد آشنایی اش با زنی در کمپ صحبت کرد که اهل آمریکاست. جکی فیی 6 مسابقه “ایورمن” را در شش قاره برنده شده و ریکورد شکستانده است.
این خانم آمریکایی بعدها در پی ایجاد تیمی شد برای وزرش‌های سه گانه”دوش، شنا و بایسکل رانی”. در این تیم زینب رضایی نیز عضویت داشت و در سطح بین المللی مسابقه داده است.
او گفت: “در ورزش های سه گانه در اوایل از آب بسیار می‌ترسیدم چون خاطره خوبی نداشتم. اما بعد یاد گرفتم چطور بر ترس خود غلبه کنم و فعلا یکی از نقاط قدرتم در ورزش های سه گانه همین شنا است. در کابل فقط دو حوض آب بازی برای زنان وجود دارد که اصلا برای ورزش های حرفه ای ساخته نشده. در چنین شرایطی من شنا ره یاد گرفتم. بایسکل هم نداشتیم برای تمرین اما ما در هر شرایطی تمرین کردیم.”
زندگی در هرات
زینب رضایی در هرات بزرگ شده و مکتب را نیز همانجا به پایان رسانیده است. او گفت که از صنف ده مکتب، با آموزش زبان انگلیسی به دختران بی جا شده ی داخلی در هرات، کار خود در بخش توانمند سازی زنان را شروع کرده است.
همین امر باعث شد در دانشگاه کابل در رشته ادبیات انگلیسی تحصیل کند و به طور همزمان، بورس تحصیلی را برای تحصیل در رشته مدیریت بازرگانی در دانشگاه آمریکایی افغانستان بدست آورد.
او میگوید: “با این که برای یک دختر زندگی در یک شهر ناامن چون کابل و درس خواندن سخت است اما من در کنار درس کار نیز می‌کردم و به عنوان رئیس اولین کلپ دوش زنان در پوهنتون مصروف کار شدم.”
خانم رضایی تجربه مربی‌گری در تغذیه و مهارتهای رهبری از طریق ورزش برای دختران مکاتب را نیز در کارنامه خود دارد.
هر چند او میگوید که برای ورزش و انتخاب این رشته ورزشی هیچ محدودیتی نداشته اما همیشه در محیط های عمومی با چالش های زیادی مواجه شده است.
خانم رضایی درباره مشکلات دختران در رشته های ورزشی در افغانستان نیز نوشته است: “همیشه دردناک بوده که من هنگام دویدن و بایسکل سواری مورد تهدید و آزار و اذیت قرار گرفته ام، اما هرگز به این فکر نکردم که متوقف شوم زیرا می خواهم تغییری ایجاد کنم. تغییری که به تمام دنیا نشان بدهم دختران افغانستان اگر بخواهند می‌توانند, فقط کافیست بخواهند.”
با این همه خانم رضایی میگوید، تنها حامی وی در خانواده، خواهرش بوده است.
او در یک خانواده 8 نفری بزرگ شده که پدرش تا صنف 5 درس خوانده و همیشه دوست داشته فرزندانش تحصیل نمایند.
زنان و توانمندی‌های شان
با همه این چالش ها و موانع اما خانم رضایی مصمم است. او معتقد است که پیشرفت و فعالیت زنان در جامعه سنتی و مرد سالار افغانستان خیلی دشوار است، اما میگوید که در مقایسه با زمان حاکمیت طالبان اکنون شرایط برای حضور اجتماعی زنان افغان بسیار بهتر است.
او می گوید که: “من می خواهم به توانمندی نسل‌های آینده از طریق ورزش ادامه بدهم. در آینده خواهان پیشبرد یک سازمان غیر دولتی برای یک تغییر اجتماعی مبتنی بر ورزش در افغانستان هستم، تا توسط ان در جهانی بهتر با فرصت برابر برای همه سهیم شویم.”
با همه این ها اما او میگوید با این که به آمدن صلح خوش بین است و مانند همه مردم به توقف جنگ فکر می‌کند اما بیم از نابودی دستاوردهای کشور به خصوص زنان بر خوشبینی او سایه افکنده و وجودش را پر از ترس پیوستن طالبان و بازگشت زمان سیاه این گروه در افغانستان می کند.
افزودن دیدگاه