روز جمعه گذشته (21 جون) روز جهانی ورزش یوگا بود. در کابل نیز 20 خانم به تپه‌‌ای در کوه قوریغ در غرب کابل رفته و به تمرین یوگا پرداختند. جریان تمرین آنان که از سوی تعدادی از رسانه‌ها پوشش داده شد با واکنش‌های تند و شدیدی رو به رو شده است.
تعدادی از عالمان دین و شهروندان، کار این بانوان در فضای باز را خلاف دستور و قوانین اسلامی عنوان کردند.
با این حال اما بانوان ورزشکار یوگا میگویند که پوشش و عملکرد آنان خلاف اعتقادات دینی نبوده است.
عده‌یی از شهروندان نیز از کار این بانوان حمایت کرده گفته‌اند که این وزرش به سلامت روحی می‌انجامد و برای بدن مفید می‌باشد.
رهایی از خوف و استرس قرنطینه
این تمرینات که به مربی‌گری فخریه ممتاز برگزار شده بود، در جریان قرنطینه به صورت آنلاین برای بانوان آموزش داده می‌شود.
او روز جهانی یوگا را فرصتی خوب دانسته تا بانوان بتوانند برای ساعاتی در فضای باز و طبیعت به ورزش یوگا بپردازند.
فخریه ممتاز در گفتگو با خبرنامه گفت: “ما در جریان قرنطین کلاس‌های آنلاین خود را برگزار کرده‌ایم و مقصد من از این کار این بود تا در این وضعیت بحرانی همدلی و همبستگی خود را حفظ کنیم و روحیه زنان حفظ شود و سلامتی‌شان نیز حفظ شود. زمانی که روز جهانی یوگا فرا رسید، تصمیم گرفتیم که در فضای آزاد یوگا تمرین کنیم و از این فرصت استفاده نماییم.”
وزرشکاران یوگا معتقد‌اند که یوگاه بهترین راه برای رهایی از ترس و استرس است و به کمک آن می‌توان سیستم ایمنی بدن را تقویت کرده و ذهن و بدن را آرام نمود.
فخریه ممتاز، مربی نخستین مرکز ورزش یوگا در کابل است که سه سال قبل شروع به آموزش یوگا به بانوان نموده است.
در این سه سال او با استقبال گرم خانواده‌ها و بانوان رو به رو شده است. به گفته خودش در این مدت او سعی کرده تا محیطی سالم و مصئون ایجاد نماید. ولی این بار این واکنش‌های تند و شدید او را شوکه کرده و نگران سلامتی خود، خانواده و همکارانش است.
خانم ممتاز گفت: “هر چند من پیش از این نیز در صفحات مجازی شاهد نظرات مخالف بودم و این را درک می‌کنم که صفحات اجتماعی جایی است که هر کسی می‌تواند نظرات و اعتقادات خود را شریک نماید، اما هیچ وقت از یک عالم دین چنین انتظاری نداشتم که این گونه واکنش‌های تندی نشان دهند و به صورت مستقیم مورد هدف قرار بگیرم. حالا نیز اگر اتفاقی برای خودم، خانواده‌ام، همکارانم، و دخترانی که با من در رسانه ها ظاهر شده است رخ دهد طرف آنان خواهد بود.”
حرکت نمادین
در میان این واکنش‌ها عده‌ای گفته‌اند که این ورزشکاران پروژه‌ای کار می‌کنند و برای این کار پول گرفته‌اند، تعدادی نیز گفته‌اند که حرکات آنان همه نمایشی و نمادین بوده است ولی خانم ممتاز می‌گوید که 5 سال است در بخش یوگا کار می‌کند و از 3 سال به این سو مرکز آموزشی ورزش یوگا را مدیریت می‌کند و همه این فعالیت‌ها برنامه های خود اوست.
او افزود: “بدبختی ما این است که هر کسی در کشور کار کند باید پولی برایش داده شود. هیچ کسی برای خود افغانستان و آبادانی آن کار نمی‌کند بلکه باید پول هنگفتی دریافت کند تا اندک کار نمایشی را انجام دهند و فکر می‌کنند کارهای ما نیز همین گونه باشد.”
با این همه او 3 سال است با در نظر گرفتن چالش‌های موجود آموزش ورزش یوگا را پیش می‌برد و و بسیار نیز محتاطانه عمل کرده است. هرچند او برنامه‌های زیادی برگزار کرده و رسانه‌ها نیز آن را پوشش داده است. این بار اما فکر می‌کند به دلیل قوی ظاهر شدن و پوشش پررنگ رسانه‌ها باعث شده تا چنین واکنش‌هایی ایجاد شود.
به گفته خودش از گفتن کلمه جامعه سنتی ما خسته شده و فکر می‌کند اکنون جامعه افغانستان جامعه سنتی نیست بلکه جامعه‌ایی است با مردمانی که اندک مطالعه دارند و یا هیچ مطالعه ندارند، تاریخ را نمی‌خوانند و نمی‌خواهند بدانند.
او فکر می‌کند مخالفین این ورزش و یا منتقدین آنان اکنون جایگاه خود را در خطر می‌بینند و حس ضعف دارند، زیرا تا کنون آنان با دین تجارت کرده و اکنون فکر می‌کنند با آزادی بیشتر زنان و فعالیت آنان در جامعه موقعیت و جایگاه خود را از دست خواهند داد.
ترس از امنیتی که به خطر افتاده است
شماری از ورزشکاران این ورزش معتقد‌ند که این چالش‌ها و نگرانی‌ها در تمام جوامع جهان سومی وجود دارد. جایی که باید زنان برای اثبات خود تلاش کنند و به عنوان رکن اساسی جامعه خود را به دیگران نشان دهند.
با این حال این اتفاقات و واکنش‌ها علیه ورزش زنان در حالی خبر ساز می‌شود که افغانستان وارد دور تازه گفتگوهای صلح شده و امکان این وجود دارد که با توافق طرفین صلحی دایمی در کشور حاکم شود.
در کنار این اما زنان همیشه از این گفتگوها ابراز نگرانی کرده و تلاش کرده‌اند تا آزادی و حقوق آنان در جریان مذاکرات صلح نادیده گرفته نشود. در حالی که این آزادی‌ها اکنون در جامعه و با شیوه‌های متفاوتی در حال محدود شدن است.
فخریه ممتاز نیز مانند دیگر زنان نگران موقعیت و شرایط زندگی خود در جریان مذاکرات صلح است اما حس می‌کند که هیچ وقت طالبان از مردم کشور دور نبوده بلکه در درون جامعه زندگی کرده‌اند. او طالبان را ایدلوژی می‌داند که هست و وجود دارد و با آمدن آنان این مقامات حکومتی است که تعیین می‌کنند طالبان چه رفتاری از خود نشان دهند و حکومت چه موقفی خواهد داشت.
اما او هنوز با وجود همه تهدیدات و خطراتی که این روزها حس می‌کند باز هم مشتاق است به کار و فعالیت ورزشی خود ادامه دهد و از دولت افغانستان می‌خواهد که موجود خود را نشان دهد و از او و همه فعالان زن در همه عرصه ها حمایت کند.
افزودن دیدگاه