پزشک پناهنده افغان اخیرا به خاطر معالجه بیماران مبتلا به کرونا ویروس در پاکستان مورد ستایش سازمان ملل قرار گرفته است.
این پزشک دکتر سلیمه رحمان است. او یکی از پزشکان در خط مقدم نبرد با ویروس کرونا است که خدمات خود را در بیمارستان “خانواده مقدس” در راولپندی ارائه می دهد.
این دومین زن افغان است که در این شرایط بحرانی در حوزه مبارزه با کرونا ویروس در عالم مهاجرت خبرساز می شود. پیش از این نجیبه غلامی دختر مهاجر افغان در ایران نیز به خاطر فعالیت در یکی از شفاخانههای مشهد در بخش بیماران کرونا درخشش داشته است.
پزشکی در راولپندی
سلیمه رحمان از سال 2015 به این سو به عنوان کارمند مراقبت های بهداشتی در شفاخانه “خانواده مقدس” مشغول به کار است. او که در ابتدا به عنوان کارآموز شروع به کار کرده اکنون به عنوان کارآموز تحصیلات تکمیلی و در آخرین سال آموزش خود در این شفاخانه مشغول میباشد.
“شفاخانه مقدس”، یکی از بهترین شفاخانه ها در راولپندی است که بسیاری از پناهندگان و افراد محلی به آن مراجعه میکنند.
با گسترش روز افزون شیوع بیماری در سراسر کشور و همچنان پاکستان، هم اکنون حدود 4500 مورد تایید شده بیماران کرونایی در این کشور گزارش شده که از این تعداد 64 نفر فوت کرده است.
سلیمه رحمان در گفتگو به خبرنامه گفت: “ما در مورد پیشگیری از مبتلا شدن به این ویروس و به حداقل رساندن شیوع آن به مردم راهنمایی و آموزش میدهیم.”
آن چه باعث شد او پزشک شود
سال 1991، روزی که قرار بود دکتر سلیمه رحمان به دنیا بیاید، پزشک اردوگاه پناهندگان سوابی، که خانواده خانم رحمان از سال 1980 در آنجا مستقر شده بودند، به پدر او گفت که کودک درون رحم همسرش به صورت وارونه است و او باید هر چه زودتر خانمش را به شفاخانه انتقال بدهد.
اما پدرش قادر به انتقال همسرش به آن شفاخانه نبود. او پول کافی برای این کار نداشت. مشکلات زیادی داشت و در آخر نیز سلیمه رحمان در همان اردوگاه به دنیا آمد.
لحظه تولد او پدرش با خود عهد کرد که وقتی فرزندش به دنیا بیاید چه دختر باشد یا پسر، پزشک شود تا به دیگران خدمت کند و هیچ پناهنده دیگری مجبور نباشد با این چالش رو به رو شود.
دکتر رحمان بدون عارضه جدی متولد شد و از آن روز والدینش برای رویای پزشک شدن او تلاش کردند.
سلیمه رحمان به عنوان یک پناهنده ترکمن افغان به همراه قوم خود، ترکمنها در آتوک پاکستان زندگی میکند.
پدر خانم رحمان به همراه اجتماع ترکمنها در سال 1980 در جریان جنگ اتحادیه جماهیر شوروی به اردوگاه پناهندگان “سوابی” خیبرپشتونخوا که توسط سازمان پناهندگان سازمان ملل حمایت میشود ساکن شده است.
این خانواده اما در سال 1993 از این اردوگاه به آتوک نقل مکان کردهاند.
این خانواده 8 نفر است و سلیمه رحمان دومین فرزند ارشد آن است. او 4 برادر و 1 خواهر دارد. همه آنان آموزش ابتدایی خود را در مکتب پناهندگان در آتوک سپری کردهاند.
خانم رحمان گفت: “پدرم به این جا مهاجر شد، هیچ چیزی در دست نداشت، او یتیم بزرگ شده بود، هیچ حامی مالی و اجتماعی نداشت و با مشکلات فراوانی رو به رو بود، با این حال آن روزهای سخت گذشت و امروز او مشغول تجارت کوچک خود در بخش فرشهای دستباف است که توسط خانواده های پناهنده بافته میشود.”
اولین پزشک زن جامعه ترکمنها
او تمام تحصیلات خود را در پاکستان به پایان رسانده است. مکتب پناهندگان جای است که توسط سازمان به نام باراکات در آتاک حمایت میشود و او آن جا تحصیل کرده سپس وارد کالج دولتی آتاک شده است.
او اولین زنی است که از جامعه پناهندگان ترکمن به عنوان پزشک کار میکند و تحصیل کرده است. خانم رحمان هیچ راهنمای نداشته و قوانین این کشور نیز برای پناهندگان مانند سایرین نیست ولی با این حال او موفق شد تا رویای پدرش را محقق کند.
او برای لیسانس علوم طبی خود اما با دیگران رقابت کرده است تا بتواند یک سیت اختصاص داده شده به مهاجرین افغان در ولایت پنجاب را به دست آورد. به این ترتیب او لیساس خود را دریافت کرده است.
او اکنون الگوی زنان پناهنده از قوم ترکمن است زیرا توانسته از موانع فرهنگی و اجتمای زیادی گذر کند تا تحصیلات عالی داشته باشد.
پناهندگان افغان در پاکستان
سلیمه رحمان با این که یک پزشک است اما هنوز هم چالشهای زیادی دارد. او برای این که بتواند پس از تکمیل تحصیلات خود در پاکستان به مردم آن کشور و جامعه ترکمن خدمت کند باز هم با مشکل رو به رو است زیرا مطابق قوانین پاکستان حق کار به او داده نمیشود اما حالا خوشحال است که در شفاخانه خانواده مقدس به دو ملت خدمت میکند.
به گفته او پناهندگان هر چند امکاناتی برای زندگی دارند اما با فقدان فرصتهای برابر با دیگر شهروندان پاکستان رو به رو هستند.
دکتر رحمان گفت: “پناهجویان خودشان کار میکنند و بیشتر آنان دستمزد روزانه دارند و فاقد بعضی از امکانات زندگی هستند. در جریان محدودیت به دلیل کووید 19، آن ها هیچ حامی ندارند که زندگی و خانواده شان را حمایت کنند. بنابراین آن ها قطعا به کمک نیاز دارند. اما UNHCR و برخی سازمان های دیگر در تلاش اند تا از آن ها پشتیبانی کنند و آن ها را بری بهبود وضعیت زندگی شان کمک کنند. حالا به دلیل بحران کرونا ممکن است اکنون بیشتر از گذشته پناهندگان و پناهجویان به کمک نیاز داشته باشند.”