رییس‌جمهور غنی شام روز یکشنبه (11 حوت) با دونالد ترامپ، رییس‌جمهور ایالات متحده آمریکا، طی یک تماس تلفنی در مورد توافقنامه صلح آمریکا با طالبان صحبت نموده‌اند. در اعلامیه‌ی که در صفحه‌ی فیسبوک ارگ به نشر رسیده، از جزئیات صحبت‌های رییس‌جمهور غنی و رییس‌جمهور ترامپ چیزی یاد نشده، اما نوشته است که رییس‌جمهور آمریکا ضمنِ ابراز خرسندی از توافقنامه صلح، مراتب تبریکات خود را در این خصوص به رئیس جمهور غنی ابراز نموده است.
بر مبنای توافقنامه صلحی که میان آمریکا و طالبان امضا شده، آمریکایی‌ها به طالبان تعهد سپرده‌اند که 5000 زندانی طالبان را تا آغاز «مذاکرات بین‌الافغانی» از زندان‌های افغانستان آزاد نمایند. اما حکومت افغانستان به ریاست جمهوری آقای غنی تأکید دارد که آزادسازی زندانیان طالبان از صلاحیت‌های حکومت افغانستان است، نه آمریکا. رییس‌جمهور غنی در کنفرانس خبری روز یکشنبه (11 حوت) گفت که «هیچ نوع تعهدی برای رهایی 5000 زندانی وجود ندارد.»
آقای غنی این روزها تنها در مقابل همه مقاومت می‌کند. طالبان حکومت آقای غنی را به رسمیت نمی‌شناسند و البته آنها در مجموع دولت افغانستان را به رسمیت نمی‌شناسند. در داخل کشور جریان‌های سیاسی، رهبران جهادی و سیاسی همچون جنرال عبدالرشید دوستم، محمدکریم خلیلی، محمد محقق، صلاح الدین ربانی، حامد کرزی، گلبدین حکمتیار و عبدالله عبدالله در رأس تیم انتخاباتی ثبات و همگرایی، و شماری دیگر تیم‌های رقیب در انتخابات ریاست جمهوری 6 میزان، علیه رییس‌جمهور غنی هستند. از سوی دیگر، حجم زیادی از نارضایتی شهروندان بر علیه آنچه که دیدگاه های انحصاری، تبعیض و تعصب قومی در دستگاه اداری حکومت آقای غنی گفته می شود نیز وجود دارد. مضاعف بر این‌ها، مایک پمپئو، وزیر خارجه ایالات متحده آمریکا در یک مصاحبه‌ی در پاسخ به سوالی که رییس‌جمهور غنی تعهدی برای رهایی زندانیان طالبان ندارد، گفته است که؛ «شمار زیادی مردم چیزهای زیادی خواهندگفت، سروصداهای زیادی خواهد بود، همه برای جلب توجه و دیده شدن در رسانه‌ها رقابت می‌کنند، اما آنچه مهم است، اقدامات ما است.»
شیر عباس استانکزی نیز در پاسخ به سوالی که حکومت افغانستان تعهدی برای رهایی زندانیان طالبان ندارد، گفته که طرف طالبان آمریکایی‌ها است و آنها به طالبان تعهد سپرده اند که زندانیان طالبان را آزاد خواهند کرد. استانکزی خیلی صریح گفته که «طالبان اداره کابل را به رسمیت نمی‌شناسند.»
به نظر می‌رسد این روزها رییس‌جمهور غنی تنهاتر از همیشه در میدان مانده است. چنانچه او اکنون تلاش می‌کند تا مراسم تحلیف ریاست جمهوری‌اش را در زمانِ تعیین‌شده برگزار نماید، اما از سوی دیگر رقیب او، عبدالله عبدالله نیز تأکید نموده که نتیجه‌ی انتخابات را نمی‌پذیرید و به معرفی والی‌هایش ادامه خواهد داد و مراسم تحلیف حکومت همه‌شمول‌اش را برگزار خواهد کرد. عبدالله در کنفرانس خبری که بعداز حضورش در ارگ ریاست جمهوری، گفته است که؛ «اعلام نتیجه پُر از تقلب انتخابات، دشمن خواندن مردم توسط یکی از چهره‌های تیم تقلب و اعزام یک‌جانبه هیئت به دوحه باعث شد که بسیاری از رهبران و شخصیت‌های سیاسی در مراسم امروز در ارگ شرکت نکنند… حضور امروز ما در ارگ بدین معنا نیست که نتیجه تقلب را پذیرفته باشیم و یا از حق مردم بگذریم… مسوولیت آنچه اتفاق خواهد افتاد به عهدۀ تقلب‌کاران است.»
چنانچه از قرینه‌ها معلوم است، آقای غنی در چند جبهه مقاومت می‌کند؛ در مقابل طالبان به قول خودش بر سر مسئله حفظ ارزش‌ها و دستاوردهای این دو دهه از جمله جمهوریت مقاومت می‌کند. در مقابل آمریکایی‌ها بر سر مسئله رهایی زندانیان طالبان از زندان‌های افغانستان؛ در مقابل جریان‌های سیاسی و تیم‌های انتخاباتی بر سر تصاحب کرسی ریاست جمهوری‌اش. این‌همه در حالی است که تا هنوز به استثنای چند کشور محدود، جامعه‌ی بین‌المللی، کشورهای حامی پروسه انتخابات و حکومتداری خوب در افغانستان، جریان‌های سیاسی و تیم‌های انتخاباتی رقیب در انتخابات ریاست جمهوری، پیروزی رییس‌جمهور غنی را به رسمیت نشناخته اند. اکثر کشورها با سکوت و برخی از کشورها با پیام‌های که دال بر عدم تأیید ریاست جمهوری آقای است، از او استقبال نموده است.
افزودن دیدگاه