هفتمین روز اعتراضات حرکت راه و روشنایی؛ غوریان چه می خواهند؟

سه شنبه (8 دلو) صدها زن در شهر فیروزکوه ولایت غور به اعتراض کنندگان پیوسته و به دادخواهی برای حقوق شهروندی خود پرداخته اند.

از اعتراض شهروندان غوری 7 روز گذشته و تا کنون این معترضان پاسخ قابل توجهی از سوی حکومت مرکزی دریافت نکرده‌اند.

مقام های محلی در ولایت غور روز چهارشنبه (2 دلو) از مسدود شدن دروازه‌های ادارات این ولایت توسط معترضان خبر داده بودند.

عبدالحی خطیبی، سخنگوی والی غور در صحبت به خبرنامه گفته بود که: “صبح امروز چهارشنبه(۲دلو) مردم ولایت غور به خصوص جوانان و جامعه مدنی حرکت اعتراض آمیز بزرگی را در شهر فیروزکوه به راه انداختند.”

او افزوده بود که معترضان خواهان اعمار جاده و برق هستند و می خواهند اعمار ۱۰۰ کیلومتر جاده و همچنان برق در سند بودجه ملی تخصیص داده شود.

سخنگوی والی غور تاکید کرده بود که، به غیر از شفاخانه دولتی، تراسپورت عامه و فرماندهی پولس این ولایت، همه شهر به شمول ادارت دولتی مسدود است.

اعمار سرک و برق در غور

شهروندان ولایت غور از نبود برق و نداشتن سرک معیاری در این ولایت شاکی بوده و حکومت را به کم کاری و عدم توجه به انکشاف متوازن در ولایت غور متهم می‌کند.

شهروندان این ولایت در جریان تصویب بودجه مالی سال 1399، دست به اعتراض زده و از حکومت خواهان رسیدگی و فراهم آوری امکانات برای این ولایت شده‌ بودند.

محمد قاسم صدیقی، یکی از اعضای حرکت راه و روشنایی به خبرنامه گفت: “مردم غور به خاطر نادیده گرفته شدن سهم ولایت غور در بودجه 1399 اعتراض کرده‌اند. مردم غور دو خواست عمده دارند و آن هم ساخت سرک و فراهم آوری برق برای مردم این ولایت است. ما 20 سال است که از این ناحیه رنج می‌بریم. متاسفانه به دلیل نبود سرک معیاری مریضان در شاهراه غور-هرات و یا غور-کابل جان خود را از دست می‌دهند. من خودم در سال گذشته شاهد این اتفاق بودم.”

این اعترضات در حالی جریان دارد که مردم ولایت غور در سال‌های 1396 و 1397 نیز دست به اعتراض زده بودند.

امیرداد پارسا، یکی دیگر از اعتراض کنندگان به خبرنامه گفت: “طی بیش از 2 دهه تبعیض و بی عدالتی در مقابل مردم غور جریان دارد. این مردم به حق اولیه که همانا داشتن سرک معیاری و برق است دسترسی ندارند، مردم دو سال قبل در سال 1396 هم مدت 24 شبانه روز اعتراض کردند و با آمدن هیئت از جانب حکومت تفاهم نامه‌یی با مردم غور و حرکت راه و روشنایی امضا کرد که براساس آن قرار بود طی 5 سال در هر سال 100 کیلومتر شاهراه غور-هرات و غور-کابل ساخته شود.”

اما به گفته مردم این ولایت تا کنون این توافق نامه عملی نشده و فقط 10 کیلومتر سرک در حال ساخت است که کار آن نیز به دلیل سرما متوقف شده است.

این سرک 10 کیلومتری، 11 متر عرض دارد که 7 متر آن خط عبوری و دو متر آن شانه های دو طرف سرک که بخشی از پروژه چغچران – گردندیوال می‌باشد، به قیمت مجموعی 394,319,663 افغانی با شرکت ساختمانی خصوصی قرارداد گردیده است و تا کنون 19.6 فیصد پیشرفت کاری دارد.

همچنان در سال 1397 نیز مردم ولایت غور، 15 شبانه روز در مقابل آنچه که آن ها حذف سیستماتیک و رفتارهای تبعیض آمیز حکومت مرکزی می گویند، دست به اعتراض زده بودند.

حرکت راه و روشنایی

حرکت راه و روشنایی نیز در پی همین اعترضات 2 سال قبل شکل گرفت که تا کنون با وجود بازدید هیئت های بلند پایه از مقامات مرکزی دستاورد چندانی در راستای برآورده شدن مطالبات شان، نداشته است.

آقای صدیقی عضو این حرکت، در ادامه صحبت‌هایش افزود: “ما این بار با امضای تفاهم نامه و قرارداد روی کاغذ قانع نمی‌شویم و تا جواب درست نگیریم و به خواسته‌های ما توجه صورت نگیرد از این اعتراضات دست نمی‌کشیم.”

امیرداد پارسا نیز افزود: “همه شهروندان غور در این اعتراض شریک هستند و با این که بستن دروازه‌های ادارات برای آنان چالش برانگیز بوده ولی آن ها مشکلات شخصی خود را نادیده گرفته و به دادخواهی مشترک برای برق و سرک اقدام کرده اند. همچنان معترضان می‌گویند اگر به خواست آنان رسیدگی نشود چیزی را به عنوان حکومت محلی نخواهیم شناخت.”

در پی این اعتراضات؛ صدها نفر از باشندگان ولایت غور مقیم هرات در واکنش به در نظر نگرفتن بودجه برای ساخت شاهراه ولایت‌های مرکزی در سند بودجه سال مالی 1399، در شهر هرات دست به اعتراض زدند.

معترضان در ولایت هرات روز گذشته (دوشنبه 7 دلو) با تجمع در مقابل ساختمان اداره محلی این ولایت، حکومت مرکزی را به تبعیض در برابر شهروندان غور متهم کرده و گفته بودند که این اعترضات را در ولایت‌های دیگر نیز گسترش خواهند داد.

این درحالی بود که تا امروز هیچ تماسی از سوی حکومت مرکزی با معترضان گرفته نشده اما پس از چاشت امروز صدیق صدیقی، سخنگوی ریاست جمهوری در صفحه توییتر خود نوشته‌ است که “رئیس جمهور غنی هیئت با صلاحیتی را وظیفه داده است تا در ظرف دو روز آینده به ولایت غور سفر نموده و خواسته‌های مردم غور را به دقت شنیده و در قسمت رسیدگی به خواسته‌های مشروع آن‌ها پیشنهادهای واضح ارائه کنند.”

کرام‌الدین رضا‌زاده، نماینده مردم غور نیز در گفتگو با خبرنامه گفت: “این که به اعتراضات و خواسته‌های شهروندان کشور به خصوص مردم غور توجه صورت گیرد جز مسئولیت حکومت است، حکومت افغانستان نباید در مقابل مردم غور مانند انگشت ششم نگاه کند. چنان که شهروندان غور در تمام عرصه‌های سیاسی و مشارکت‌های ملی شرکت داشته‌اند، حکومت نیز باید در رابطه به وضعیت آنان توجه نماید و نباید از این بیشتر مردم غور را به عنوان انگشت ششم برخورد کند زیرا این مردم در همه عرصه ها حضور داشته اند، دولت نیز باید به آنان توجه داشته باشد.”

او همچنان افزود: “با همه دادخواهی‌ها هنوز اجراعاتی صورت نگرفته، فقط وزارت مالیه موافقت کرده که هزینه 40 کیلومتر سرک را در بودجه وسط سال در نظر می‌گیرد اما هنوز به صورت قطعی معلوم نیست که چنین خواهد شد یا خیر زیرا تا کنون حکومت به هیچ یک از وعده‌هایش در قبال مردم غور عمل نکرده است.”

عدم امکانات رفاهی شهروندان غور

ولایت غور یکی از ولایات مرکزی کشور است که از لحاظ جغرافیایی ششمین ولایت بزرگ و از لحاظ نفوس دهمین ولایت پر نفوس افغانستان می باشد.

در طی سال‌ها این ولایت از لحاظ امکانات و تخصیص بودجه در سطح پایینی قرار داشته و مردم آن با مشکلات زیادی رو به رو بوده‌اند.

آقای رضازاده، نماینده غور ادامه داد که: “مردم غور از انکشاف متوازن محروم است. در بخش تطبیق پروژه‌های عام المنفع هیچ توجه صورت نگرفته و ما هنوز یک کیلومتر سرک پخته نیز نداریم. تمام ولسوالی‌ها با راه‌های صعب العبور رو به رو هستند ودسترسی به خدمات صحی نیز خیلی سخت است. در اکثر روستا‌ها کلینیک‌ها مسدود بوده و هر سال با تصویب بودجه، مقدار کمی به این ولایت اختصاص داده می‌شود.”

عده‌یی از این اعتراض کنندگان نیز از نبود پروژه‌های انکشافی و نداشتن تعمیر برای مکاتب، عدم توجه به آب این ولایت شاکی می باشند.

امیرداد پارسا گفت: “چنان که می‌دانید طی این سال‌های جاری بودجه قابل ملاحظه‌یی به مردم اختصاص داده نشده و بودجه این سال‌ها و پروژه‌های کوچک قناعت شهروندان مردم غور را حاصل نمی‌کند و نتیجه نبود امکانات، نبود سرک‌های معیاری و امکانات صحی، از بین رفتن افراد مریض در سرک‌ها و شاهراه‌های ولایت و ولسوالی‌ها می‌شود.”

عبدالحی خطیبی، سخنگوی والی این ولایت نیز در صحبت با خبرنامه گفت: “امکانات آموزشی از نگاه کیفیت و کمیت پایین است، دانش آموزان صنوف 10 تا 12 هیچ کتابی ندارند، 75 درصد از مکاتب تعمیر ندارند، هنوز هم معلمین قراردادی هستند و تشکیلاتی وجود ندارد. از نگاه صحی نیز غور از ولایات دور افتاده است که امکانات کم در دسترس دارد، اکمالات و مواد سهمیه داده شده نیز برای کلینیک‌ها و مراکز درمانی کافی نیست.”

با همه این چالش ها و اعتراضات گسترده غوریان، اما حالا بودجه برای سال 99 تصویب شده و تغییراتی در آن به جز این مجلس نمایندگان بخواهد، رونما نمی شود. با این حال، اما خواسته های شهروندان غوری از حکومت مرکزی این است که برای راه و تسهیلات اولیه زندگی آن ها اقدام کنند؛ امری که نشان می دهد تا کنون از چشم حکومت وحدت ملی بدور مانده و به نظر برخی از آگاهان مبیین این امر است که عدالت اجتماعی در زمینه افغانستان مرکزی به صورت ابتدایی آن نیز مراعات نشده است.