نویسنده: آنگنزیسکا ویلزیویسکا
نشره شده در : الجزیزه
یک جوره چشم که روی دیوار اداره امنیت ملی رسامی شده است و به خیابانهای مرکز شهر کابل نگاه می کند.
در پایین آن پیامی نوشته شده است که “من ترا می بینم. فساد از نگاه خدا و مردم پنهان نیست.”
یک مایل دورتر، بر روی دیوارهای دفتر والی کابل، یک رسامی با الهام از بنکسی، نقاش بریتانیایی، مردی را نشان می دهد که با شتر خود یک قلب بزرگ را بر پشت خود دارد؛ این نشان از سمبل عشق افغان ها به کشور شان است.
طی چند سال گذشته، در میان حملات خونین بی پایان کابل به یک شهری پر از دیوار تبدیل شده است. حصار های انفجاری شامل کلیه ساختمان های دولتی و دفاتر سازمانهای خارجی است. این شهر دارای کیلومتر ها دیوارهای کانکریتی خاکستری است که کابل را شنیع جلوه می دهد.
از منظر برخی ها، به نظر می رسد که افراد مسئول پایتخت، فضاهای عمومی را تقسیم کرده اند و کابل ها را به دو گروه تقسیم می کنند – آنهایی که شایسته محافظت اند و آنهایی که ارزش حمایت را ندارند.
افراد قدرتمند، خارجی ها و سازمان های بین المللی با خیال راحت در پشت دیوارها پنهان می شوند، در حالی که غیرنظامیان افغانستان چاره ای جز پذیرفتن عواقب مرگبار زندگی در یک کشور جنگ زده را ندارند.
براساس گزارش هفتگی نیویورک تایمز، تاکنون ده ها نفر در این ماه کشته شده اند – از جمله چندین قربانی در کابل.
امید شریفی، یک هنرمند محلی و بنیان گزار آرت لوردز به الجزیره گفت: “من زمان هایی را به یاد می آورم که می توانستید در همه جای شهر قدم بزنید. می توانستم بایسکل خود را به هر مکانی که می خواستم سوار شوم. هیچ مانع جاده ای نبود. هیچ دیوار زشت برای انفجار وجود نداشت.”
“بعد ناگهان همه چیز به دلیل مسائل امنیتی تغییر یافت. آنها شروع به گرفتن فضای ما کردند، فضایی که متعلق به ما است، شهروندان کابل. این فضا توسط خارجی ها، مقامات دولتی و همه این افراد گرفته می شود. آن ها شروع به قراردادن آن دیوارهای زشت کردند که باعث شده کابل مانند زندان به نظر برسد.”
در آگست 2014، شریفی همراه با جمعی از دوستان تصمیم گرفتند در باره محیط شان کاری انجام دهند. آنها پس از چالش های زیاد، سرانجام از مقامات دولتی اجازه گرفتند و اولین نقاشی دیواری خود را با چشمان زیرکانه رسامی کردند؛ یادآوری سیاستمداران مبنی بر اینکه مردم تحمل فساد را ندارند.
خیلی زود پس از آن، گروه آرت لورزد را تشکیل دادند. در ابتدا از خود تمویل مالی می کردند که به دنبال تغییر اجتماعی و صلح از طریق هنر بودند. امروزه، آنها 53 عضو کارمند و داوطلب، دفاتر در کابل، قندهار، ننگرهار، بلخ و به علاوه یک گالری و یک گروه تئاتر در سراسر کشور دارند.
دیوارها به پرده رسامی آنها تبدیل شدند؛ پر از پیام های نگرانی های اجتماعی: فساد، حقوق زنان و بهداشت عمومی.
بین 50 تا 100 نفر در هر نقاشی دیواری که عموماً رهگذران هستند، مشغول ابتکار عمل می باشند.
مهر آوا 25 ساله، هنرمندی که از سه سال بدین سو به طور داوطلبانه برای آرت لوردز کار می کند گفت: “وقتی من اولین بار نقاشی های ضد فساد آنها را دیدم که می گویند” ترا میبینیم” واقعا تحت تاثیر قرار گرفتم و در آن زمان تصمیم گرفتم تا با آنها کار کنم. آنها از دولت انتقاد می کنند و بستری را برای ابراز مطالبات و صدای مردم ایجاد کرده اند.”
خالده علیزاده 25 ساله، ساکن کابل نیز بیان کرد که: “نقاشی های آنها زیبا است. توجه مردم را به خود جلب می کند و آموزش می دهد. آنها نقش مهمی را ایفا می کنند، زیرا سعی می کنند جنبه منفی دیوارهای سنگی بلند که خیابان ها و جاده ها را مسدود می کنند را تغییر دهند و با استفاده از آنها برای گسترش پیام های مثبت و زیبا استفاده می کنند.”
اما این ابتکار عمل نیز واکنش های منفی را به دنبال داشته است.
این گروه مدت هاست که تهدیدهایی را از طرف افرادی که مخالف جهان بینی، ایده ها و هنر آنها هستند دریافت کرده اند.
شریفی گفت: “اگر می خواهید کاری در قبال تغییر انجام دهید، به ویژه اگر این تغییر سازنده باشد، از موسیقی تا تئاتر، گالری، نقاشی و همه اینها ایجاد شود، در این صورت با عکس العمل های زیادی روبرو خواهید بود. اما همچنین پشتیبانی زیادی از مردم را با خود دارید. گاهی به عنوان یک فرد مشهور با شما برخورد می شود و گاهی هم یک کافر که باید کشته شود.”
در ماه جون امسال، گروه آرت لوردز تصمیم گرفت تا یک گام فراتر بردارد.
با جریان مذاکرات میان ایالات متحده و طالبان، این گروه از جوانان شش ولایت مختلف خواستند تا نامه هایی بنویسند که امید ها، ترس و راه حل مشکلات این کشور را طرزح نمایند. طی دو ماه، آنها 318 پاسخ دریافت کردند. در نامه ها یک موضوع تکراری وجود داشت. امید به آتش بس و صلح پس از 40 سال جنگ.
شریفی گفت: “شما فقط می بینید که مردم چقدر ناامید هستند. آنها از این همه خشونت مزخرف آگاه هستند.” وی افزود: “من هر روز بر اثر انفجارها و این مسائل از خواب بیدار می شوم و موضوع اصلی این بود که این خشونت مزخرف متوقف شود و بیایید صحبت کنیم. بیایید راهی پیدا کنیم. چرا ما هر روز کشته می شویم؟ این چیز ساده در هر یک از نامه ها بود.”
گروه آرت لوردز نسخه هایی از همه نامه ها را به روزنامه نگاران، سیاستمداران افغان، طالبان و سفارت ایالات متحده ارسال کرده که همه موافقت کردند آنها را بخوانند.
شریفی معتقد است که صلح امکان پذیر است.
با این حال، به گفته این هنرمند، روند صلح واقعی هنگامی شروع می شود که همه افغان ها با هم جمع شوند و بدون فشار بیرونی و سایه نیروهای خارجی در خاک افغانستان شروع به صحبت کنند.
او می گوید تنها پس از آن، تغییر واقعی آغاز خواهد شد.
شریفی گفت: “من طالبان را به عنوان یک واقعیت در این کشور پذیرفته ام. فکر می کنم زمان آن رسیده است که آنها مرا قبول کنند؛ به عنوان فردی که عاشق نقاشی، موسیقی و رقص است. به عنوان فردی که دارای یک گالری است. این یک کشور متنوع است. ما باید این زمان را پیدا کنیم که صحبت کنیم، صبر کنیم و گفتگو کنیم.”
شریفی در ادامه تاکید کرد که “کاری که ما می خواهیم انجام دهیم گسترش عشق، مهربانی و لبخند است. فکر می کنم مردم اینجا به التیام احتیاج دارند. من به الیتام احتیاج دارم. کاری که ما در حال حاضر انجام می دهیم این است که سعی می کنیم کشور، مردم ما، یک فرد را به طور همزمان شفا دهیم.”
افزودن دیدگاه