من در ماه جنوری سال ۲۰۰۲ به کابل رفتم تا سفارت آمریکا را در آن‌جا بازگشایی کنم. همه‌جا ویران شده است. فرودگاه کابل بسته است و انبوهی از هواپیماهای خراب، خطوط پرواز را مسدود نموده‌اند. به سمت جنوب پایگاه نظامی در بگرام، جاده‌ای است که از میان زمین‌های کشت نشده می‌گذرد. هیچ چیز نمی‌روید. هیچ ساختمانی وجود ندارد. در خود شهر، تمام ساختمان‌ها به ویرانه‌هایی مبدل گشته‌اند که تداعی‌کننده تصویر شهر برلین در سال ۱۹۴۵ اند.
بیش از دو دهه جنگ متواتر، میراث مخوفی را به جا گذاشته است. تنها زیربناهای مادی ویران نگشته‌اند، بلکه مردم افغانستان از جنگ داخلی که در اواخر دهه هفتاد میلادی آغاز گردید و در ادامه آن از ستم طالبان، به شدت رنج برده‌اند. هیچ کسی بیشتر از زنان و دختران افغان رنج نبرده است.
پس از آن‌که آمریکا در اکتوبر 2001، طالبان را به خاطر پناه دادن به پلان‌گذاران حمله تروریستی ۱۱ سپتامبر شبکه القاعده کنار زد؛ کمک‌های اولیه ایالات متحده، به دلیل ضایعه انسانی در دوره طالبان، بیشتر روی مردم تمرکز نمود تا اشیاء.
درست به یاد می‌آورم، زمانی که اولین بازدید کنگره‌ای داشتیم، جو بایدن در آن زمان رئیس کمیته روابط خارجی سنا بود، همه از یک مکتب دختران که ما برای باز کردن‌اش کمک کرده بودیم، دیدار می‌کردیم. از صنفی که جو بایدن بازید کرد، صنف اول بود که دانش آموزان‌اش بین سنین ۶ تا ۱۲ قرار داشتند. دختران مسن‌تر در عهد طالبان به سن مکتب رسیده بودند، اما از نعمت کسب دانش محروم بودند. حالا آن‌ها از بودن با کودکانی که به اندازه نصف‌شان سن دارند، خجالت نمی‌کشند؛ آن‌ها خوشحال اند چون که یاد می‌گیرند.
در اواخر حکم‌روایی طالبان، تقریبا 900 هزار کودک شامل مکتب بودند که تمام آن‌ها را پسرها تشکیل می‌داد. زمانی که افغانستان را در سال ۲۰۱۲ به عنوان سفیر ترک کردم، 8 میلیون کودک شامل مکتب بودند که ۴۰ درصد آن‌ها را دختران تشکیل می‌داد.
ما زنان افغان را تشویق کردیم تا نقش شایسته‌شان را در تجارت، قانون‌گزاری و سایر ارگان‌های دولتی و خصوصا در ارتش بازی نمایند و آن‌ها درست چنین کردند. پیام تلویحی یا غیرمستقیم ما این بود که اگر شما گامی به جلو بردارید، ما در عقب شما به نشانه حمایت ایستاده‌ایم. آن موقع زمانی بود که ارزش‌ها و منافع آمریکا در هماهنگی قرار داشت. محافلی را میزبانی می‌کردم تا از طریق آن، زنان شجاع را بشناسم. از طریق نهاد توسعه بین‌المللی آمریکا ما از یک سلسله تلاش‌ها به منظور ایجاد پناه‌گاه برای زنانی که از سوءاستفاده‌های خانوادگی یا بدرفتاری‌های مرتبط به همسرداری فرار می‌کنند، حمایت مالی کردیم؛ یک یادگاری از حکایت تلخی که در جامعه مردسالار افغانستان، تنها طالبان مصوونیت زنان را تهدید نمی‌کند.
حالا ایالات متحده آمریکا وارد مذاکرات مستقیم با طالبان شده است. چارچوب یک توافق مبنی بر آتش‌بس که منجر به خروج کامل نیروهای آمریکا می‌شود نیز اعلان شد. طالبان هم‌چنان متعهد می‌شود تا دیگر به سازمان‌های تروریستی که امنیت ایالات متحده آمریکا را تهدید می‌کند، پناه ندهد. به عبارت دیگر، طالبان وعده داده است تا حادثه ۱۱/۹ تکرار نشود.
در این مذاکرات حکومت افغانستان دخالتی ندارد. طالبان همواره گفت‌وگوها با حکومت افغانستان را رد کرده و حکومت را غیرقانونی، دست نشانده و استعمار امریکایی می‌خواند. با موافقت به خواست‌های طالبان، ما حکومتی را که خود ادعای پشتیبانی‌اش را داشتیم، غیرقانونی می‌خوانیم.
پروسه جاری خاطره تلخ گفت‌وگوهای پاریس در جریان جنگ ویتنام را دوباره تازه می‌کند. پس حالا این روشن است که با رفتن به میز مذاکرات، ما شکست را پذیرفتیم و فقط روی شرایط تسلیم‌شدن‌مان چانه می‌زنیم. طالبان حالا وعده‌های متعددی را خواهد داد، آن‌ها می‌فهمند زمانی که ما افغانستان را ترک کرده و طالبان بیایند، ما هیچ ابزاری برای تحمیل وعده‌های آن‌ها نداریم.
لازم نیست چنین شود. ایالات متحده می‌تواند اعلام کند که به مذاکرات فراتر از چارچوب، به موضوعات مهم و بدون حضور کامل دولت افغانستان ادامه نخواهد داد. در حال حاضر، حضور افغان‌ها تنها تئوریک است. ما می‌توانیم اعلام کنیم که تا پیداشدن یک راه‌حل دیگر، نیروهای آمریکایی بنا به درخواست دولت فعلی افغانستان، برای محافظت از منافع امنیت ملی ایالات متحده و دفاع از ارزش‌های اصلی مانند حقوق زنان، که از سال ۲۰۰۱ تا کنون از آن حمایت کرده‌ایم، در این کشور باقی می‌مانیم.
رییس‌جمهور اوباما در عراق ثابت کرد که ایالات متحده نمی‌تواند جنگ را با خروج نیروها پایان دهد ـ فضای جنگ به نفع مخالفان ما است. رئیس‌جمهور ترامپ در افغانستان دارای انتخاب است. او می‌تواند مثال اوباما را دنبال کند و کشور را به دست طالبان بدهد، یا می‌تواند روشن کند که ایالات متحده دارای منافع، ارزش‌ها و متحدانی است و پشت آن‌ها می‌ایستد.
نویسنده: رایان کراکر
رایان کراکر که در حال حاضر در دانشگاه پرینستون درس می‌دهد، قبلا سفیر آمریکا در افغانستان، عراق، پاکستان، سوریه، کویت و لبنان بوده است.
منبع: واشنگتن پست
افزودن دیدگاه