شبرغان، افغانستان – فرمانده ارشد دولت اسلامی در شمال افغانستان درعقب تریبونی که با سپر اداره قدرتمند استخباراتی حکومت افغانستان تزیین گردیده بود، ایستاده بود.
در سوی چپ او جنرال پولیس مسوول این ولایت ایستاده بود. در عقب وی دسته یی از دیگر مقامات بودند: پولیس، اردو، چهره های سیاسی. یکی از خدمه ها بوتلی از آب معدنی را در نزدیکش گذاشت، به علت گرمای شدید شاید فرمانده احساس تشنگی کند.
این گونه مولوی حبیب الرحمان فرمانده دولت اسلامی، “زندان”ش را به روز پنجشنبه آغاز کرد. آقای رحمان همراه با 250 تن از جنگجویانش روز گذشته در ولایت شمالی جوزجان به دولت افغانستان تسلیم شدند، تا از دستگیری به دست طالبان جلوگیری کرده باشند.
او از میزبانانش تشکر کرد، و به آنان هشدارآمیز گفت که به توافقی که انجام داده اند، پایبند بمانند. آقای رحمان درخواست نمود که: “برایمان امنیت شخصی را فراهم کنید و همینطور به تعهداتی که میان مان بسته شده است، وفادار بمانید، به این ترتیب این امر موقعیتی را برای دیگر جنگجویانی که برعلیه حکومت وارد جنگ شده، فراهم می کند تا به پروسه صلح بپیوندند.”
پروسه صلح؟ آقای رحمان، فرمانده دیگر دولت اسلامی و صدهای جنگجو و 20 تن دیگر که همراهشان مسافرت می کردند به طور رسمی زندانیانی بودند که خودشان را به حکومت افغانستان تسلیم کردند تا از دستگیری قریب الوقوع بوسیله شورشیان طالب که حملات یک ماهه خود را برعلیه آنها به راه انداخته بودند جلوگیری کرده باشند.
مقامات تصریح می کنند که شورشیان دیگر به پروسه رسمی صلح پیوسته منهای آن هایی که متهم به نقض حقوق بشر نیستند اما این امر برای دولت اسلامی امکان پذیر نیست.
جنرال فقیر محمد جوزجانی، فرمانده پولیس جوزجان که با آقای رحمان پشت استیژ قرار گرفته بود گفت که: “آنها به نیروهای افغان تسلیم شدند – آنها به پروسه صلح نپیوستند. اینها، دوموضوع متفاوت اند.”
اگر آنها زندانی می بودند، به هرحال، گفتنش سخت بود. حکومت آنها را در یک مهمانخانه در شبرغان جابه جا کرده است. براساس گفته های والی این ولایت، محافظانی در اطراف گماشته شده اند نه برای اینکه شورشیان را در این داخل حفظ کنند بلکه به این منظور که دشمنان بالقوه آنها را در بیرون نگهدارند. هرچند این جنگجویان خلع سلاح بودند، اجازه نگهداشتن تلفن و دیگر وسایل شخصی خود را داشتند.
در مهمانخانه، جنگجویان دولت اسلامی از طالع خوب خود تجلیل به عمل می آورند، همدیگر را در آغوش می گرفتند و به پشت هم می زدنند. مفتی نعمت، یکی از فرماندهان آنها، در حالی که پیراهن تنبا گلابی و ساعت اپل پوشیده و یک تلفن ستلایت را با خود داشت، در جریان مصاحبه تماس هایی بی وقفه یی را برقرار می نمود.
پولیس می گوید که در حدود 100 تن از زندانیان جوانتر از 18 سال داشتند. بسیاری از جنگجویان جوان از دیدن خبرنگاران و مقاماتی که ریش نداشتند عصبانی شده و به صدای بلند آنها را “کافر” می خواندند.
برخی از افسران پولیس قهر بودند. یکی از این افسران گفت: ” بجای اینکه با آنها همانند مهمانان محترم برخورد می کنیم، چرا نگذاشتیم که طالبان آنها را بکشد؟”
در اوج خود، جنگجویان دولت اسلامی در شمال افغانستان به تعداد 500 تن از پیروان قاری حکمت الله، تا قبل از کشته شدن او بوسیله یک حمله هواپیمای آمریکا در آپریل شمرده می رسیدند. آقای رحمان و آقای نعمت، که برادر زن همدیگر اند، سپس رهبران این گروه شدند.
آقای نعمت به علت آنچه که آنرا “خبر جعلی” میخواند، در امر رفتن به سمت دولت افسوس می خورد. او میگوید: “ما باور داریم که ایالات متحده طالبان را حمایت می کند، همه برعلیه ما هستند. هر طرف برما فشار وارد می کند: حکومت افغانستان، طالبان و همینطور مردم. تمام دنیا برعلیه ماست.”
آقای نعمت می گوید که به دولت اسلامی پیوست چون به ایدیولوژی این گروه باور داشت و احساس می کرد که نسبت به طالبان یا حکومت به اررزش های افغان ها نزدیکتر بود. آقای نعمت، آقای رحمان، و دیگر پیروان در گذشته قبل از پیوستن به دولت اسلامی در سال 2016، در صف طالبان و حکومت می جنگیدند.
آقای نعمت می گوید: “ما از دیگر مردم میخواهیم که نظریات ما را قلبا بپذیرند، نه با اجبار، زیرا ضرورتی برای مجبور ساختن مردم به پذیرش ما نیست.”
ماهیت مشکوک تسلیم شدن دولت اسلامی، یک برد تبلیغاتی برای طالبان است، که حدود یک ماه قبل حملات وسیعی را با هزاران جنگجو جهت نابودی گروه دولت اسلامی از شمال راه اندازی کرده بودند. براساس گفته های آاقای نعمت، و همچنان حکومت و سخنگوی طالبان، اینک تمام جنگجویان آنها یا تسلیم شده اند، یا بوسیله طالبان دستگیر شده ویا از سوی آنها کشته شده اند.
بسیاری از طالبان و منتقدان حکومت از نحوه رسانیدن زندانیان دولت اسلامی به شبرغان انتقاد می کنند. آنها از میدان های جنگ در هلیکوپتر های ارتش افغانستان با اجتناب از مسافرت های خطرناک در جاده ها به اینجا انتقال داده شده اند.
آقای نعمت شدیدا مظنون بوده و میگفت: “حکومت افغانستان وعده کرد که ما را مجازات نخواهد کرد. حکومت افغانستان باید زندگی مرا حفظ کرده و برایم تامین امنیت نماید.” او اصرار دارد که فرماندهان و پیروانش تنها مرکتب جنگ در میدان های شده اند دیگر کاری انجام نداده اند و به این علت گناهکارند. او می گوید: “اگر ثبوتی علیه من وجود داردم، حاضرم به محکمه بروم.”
در بیرون از محوطه دفتر مرکزی پولیس این ولایت، صفوف شروع به تشکیل شدن کرده است، آنهم با مردمی که چنین ثبوتی را ارائه می کنند. جنرال جوزجانی می گوید که 50 شکایت در روز پنجشنبه دریافت شده است: “در هر شکایت، جنگجویان مورد بازپرس و تحقیق و بررسی قرار خواهند گرفت.”
یکی از این شکایت کنندگان، یارمحمد 53 ساله، دهقانی از درزاب جوزجان است، جایی که جنگجویان دولت اسلامی پایگاه قدرتمندی در آن داشتند. او می گوید که در 24 جولای، برادرزاده حامله او در زمان ویزیت داکتر، بوسیله گروه جنگجویان آقای نعمت و آقای رحمان مورد شلیک قرار گرفته و کشته شده است. پنج ماه قبل، پسرکاکای او، برکت الله، به دلیل حمایت از دولت بوسیله آنها سربریده شد.
آقای محمد می گوید: “جنگجویان دولت اسلامی بیش از 100 نفر را در درزاب کشتند، حکومت باید این قاتلان را مورد پیگرد قانونی قرار دهد.” دولت اسلامی در افغانستان بیشتر به نام داعش شناخته می شود.
عبدالحمید 52 ساله، پس از تماشای زندانیان در حالت خوردن برنج با گوشت و سبزیجات و بوتل های آب از طریق تلویزیون، خشمگین شده بود. او همره با تعداد 10000 تن دیگر در دوسال اخیر، از درزاب فرار کرده و بعنوان یک بیجا شده زندگی مصیبت باری درشبرغان دارد، جایی که گوشت در آن یک غذای لوکس تصور می شود.
او با طعنه می گوید: “ما همه چیز خود را به داعش باختیم، و حالا حکومت برای آنها هلیکوپتر میفرستند و آنان را از کابل گرفته و به اینجا می آورد و برایشان گوشت و برنج و آب معدنی می دهد، و برای آنها امنیت را تامین می نماید، در حالی که ما حتی قادر به پیدا کردن غذا برای خود نیستیم.”
لطف الله عزیزی، والی این ولایت می گوید که هیچ جرمی نادیده گرفته نخواهد شد. او می گوید: “اگر آنها قانون افغانستان را بپذیرند، ما از ایشان استقبال خواهیم کرد، اما آنهایی که مرتکب جرایمی شده اند، و شکایت های مستند و ثابت شده علیه آنان وجود داشته باشد، در ا ینصورت مجازات خواهند شد.” او اضافه می کند که “صدها” شکایت در جریان سالهای که آن ها حاکمیت را در این مناطق در دست داشتند برعلیه شان ثبت شده است.
بسیاری از جرایم دولت اسلامی به خوبی از طریق پست های فیسبوک و واتساپ شان ثابت می گردد، ویدیوهایی از زنده سوزاندن مخالفان، سنگسار کردن مردم تا حد مرگ، آموزش اطفال به عنوان جنگجو، و شلیک کردن به زندانیان.
آنها همچنان به علت کشتن شش کارگر کمیته بین المللی صلیب سرخ سال گذشته نیز متهم اند، که در نتیجه علت به تعلیق در آوردن بخش اعظم عملیات های صلیب سرخ در شمال افغانستان همین خشونت بوده است.
باز محمد داور، مهاجر 32 ساله از درزاب می گوید که در 15م آپریل “آنها یک کودک 12 ساله را به ادعای همکاری با پولیس محلی سربریدند، آنها صدها جرم دیگر را که شامل تجاوز به زنان و دختران، به بردگی گرفتن آنها، کشتن و سربریدن می شود را نیز مرتکب شده اند.”
“مردم اجازه نمیدهند که اینگونه به پیش برود. آنها فرزندان بسیاری را کشتند، و بسیاری از حیوانات آنان را دزدیدند، اگر حکومت آنها را مجازات نکند، اعتراضات گسترده یی به راه انداخته خواهد شد.”
دولت اسلامی هنوز هم تعدادی جنگجو در قسمت های جنوبی ولایت ننگرهار و شرق افغانستان دارند، اما با به راه انداخته شدن حملاتی از سوی نیروهای ویژه آمریکایی و افغانی، و پس زدن آنها توسط حملات هوایی، حضور آنان را در این منطقه به طور وسیعی کاهش داده است. در عوض، در ماه های اخیر آنها بر راه اندازی حملات انتحاری بر اهداف غیرنظامی متمرکز شده اند.
یک مقام ریاست امنیت ملی، اداره قدرتمند اطلاعاتی می گوید که گروه دولت اسلامی برای غافلگیری در اینجا می مانند تا به بازداشتگاه ریاست امنیت ملی در کابل منتقل شوند.
او می گوید: “ما با دولت اسلامی صلح نمی کنیم، دولت اسلامی یک گروه تروریستی بین المللی است. ما با تروریستان صلح نمی کنیم.”
افزودن دیدگاه