ظهور انکارناپذیر تیم کرکت افغانستان

توسططاهره رحمانی

خرداد ۲۸, ۱۳۹۷ به روز رسانی : خرداد ۲۸, ۱۳۹۷

دهرادون، هندوستان – روز پنجشنبه، تیم ملی کرکت افغانستان در هندوستان بازی امتحانی را انجام خواهد داد ]این بازی انجام شده و این نوشته پیش از بازی نگاشته شده بود[؛ نوعی بازی که در پنج روز هفت ساعته انجام خواهد شد و برای گروهی از ملت های منتخب محفوظ است. در 150 سال تاریخ کرکت، تنها یازده کشور توانسته است تا این سطح بازی کنند؛ افغانستان دوازدهمین آن می باشد.

این دستاورد نکته دیگر از صعود قابل توجهی را برجسته می سازد: تیم کرکت افغانستان با برآمدن از کمپ های مهاجرین در پاکستان و با این که در سال 1995 به شکل رسمی تشکیل شده است، موانع بسیاری را از سر راه ورزشکاران برداشته است – تروریزم، بیجاشد‌گی، جنگ – و در سرتاسر دنیا با شگفتی تمام تحسین های زیادی را برانگیخته است.

تمام داستان های موفقیت آمیز که بوسیله صعود فوق العاده افغانستان ایجاد شده، برجسته تر از داستان راشد خان، بازیکن نوزده ساله یی که شاید مشهورترین افغان باشد، نیست. طرف های مختلف در سراسر جهان برای خدمات او با هم رقابت می کنند. امسال او جوانترین مردی شد که تا اینک بهترین توپ انداز جهان گردیده است. دیدن او خود تجلیل  است: تلویزیون ها در فضای تنظیم می شوند تا اجتماع افغان ها بتوانند او را ببینند، این شورش آشکاریست برعلیه تروریستان که جوامع را با ترس پراکنده می کنند. در کشوری که در گذشته یی نچندان دور بازی کرکت تابو بود، آقای خان چهره یی از امید است.

اما امید شکننده است. در نوزدهم می، زمانی که آقای خان با لیگ برتر هندوستان بازی می کرد، اینسو در زادگاهش جلال آباد واقع در ولایت ننگرهار، یک بازی نیم شب کرکت در حال انجام بود. این بازی که به علت روزه ماه رمضان دیروقت شروع شده بود، انعکاسی از یک واقعیت وحشیانه برای افغان ها بود. تروریستان سه بمب را سریعا و بطور پیهم کارگزاری کرده بودند، که دست کم هشت تن را کشت و نزدیک به پنجاه نفر را زخمی ساخت. یکی از هم تیمی های آقای خان زخمیان را به آمبولانس ها انتقال داد.

هرچند این حمله شوکه کننده بود، کرکت و منازعه مدت‌ها در افغانستان باهم مرتبط بوده اند: این جنگ افغانها با اتحاد شوروی بود که آن ها را مجبور به رفتن به کمپ های مهاجرین در پاکستان کرد، جایی که آنان با این بازی آشنا شدند. این امر سبب ایجاد چنین عقیده یی شده ست که گویا کرکت از بیرون وارد شده است. اما موفقیت های سالهای اخیرو چرخ فلک قهرمانان داخلی چون آقای خان تاثیرات گسترده یی برای تیم میلی داشته است.

زمانی که من افغانستان را در اواخر 2014 بازدید کردم، محمد نبی کاپیتان تیم ملی در موبایلش کلیپی را به من نشان داد: مردم در استادیوم بین المللی کابل آویزان شده بودند تا یک مسابقه داخلی را بنگرند. من فرید احمد پدر یکی از بازیکنان جوان کرکت را در خارج از جلال آباد ملاقات کردم؛ او یک تفنگ و یک تلفن به همراه داشت و این نشان می داد که پسرش چقدر خوب در تیم زیر نوزده سال درخشیده است.

این نشان می دهد که کرکت بازان چقدر به سرعت پیشرفت کرده اند تا جایی که حتی پدران شان هم چیز زیادی در مورد این بازی نمی دانند. در اوایل زندگی شان، تمام آنچه را که آنها می توانستند انجام دهند این بود که خانواده های شان را زنده نگه دارند. اکثرا به جاهایی با امنیت نسبی فرار کردند، قبل از آن که کارهای شان را در دبی سر وسامان دهند. همه آن ها نتوانستند موفق شوند، اما بازماندگان آن ها زمانی که به کشورشان بازگشتند، دیدند که چگونه جنگ سرزمین زیبای آن ها را به ناکجاآباد تغییر داده است. زمین های زیتون اکنون تنها به دشت تبدیل شده بود. منازل تخریب شده بود. برخی از این بازیکنان بین المللی کرکت از هواپیماهای تخریب شده به عنوان اطاق تبدیل لباس استفاده می کردند، میدان  های بازی شان خاکی بود و کشف های اول شان کنده و پاره بود.

هنوز هم آنان مارش می کردند. در سال 1995، مشخصا هیچ کسی در افغانستان نمی دانست که کرکت چیست؛ در سال 2015، تیم ملی در آستانه جام جهانی بود. کرکت بازان کشور در بیست سال دستاوردی داشته است که برای تیم های دیگر پنجاه سال زمان می برد و در این فرایند، آنان محبوبیت جهانی یافتند. یکی از توپ اندازان تیزپا، شلوار جنگی به تن داشت، دیگری به موهای بلندش اجازه می داد تا در زمان دوش برای انداختن توپ تکان بخورد. آن ها در جریان بازی با هم جنجال می کردند و وقتی با هم ]برد[ شان را تجلیل می کردند، جهان نیز با آن ها به تجلیل می نشست. آن ها کاملا خود یک نمایشنامه بودند.

جام جهانی سال 2015، قرار بود که لحظه ای تاریخی باشد. برای یک بار هم شده افغانستان دیگر تماما داستان ترور و تریاک نبود. و با این همه، در سال 2017، شاپور زدران توپ انداز سریع با قد بلند که دوش های کامیابی را برای تیم افغانستان در اولین پیروزی جام جهانی رقم زد، مورد حمله تروریستان قرار گرفت. این اولین بار نبود که مورد حمله قرار می گرفتند. چهار قبل، پدر محمد نبی نیز ربوده شده بود.

شاید به همین دلیل است که کرکت بازان افغان اهداف بزرگتری را جهت اعلام موجودیت شان در نظر دارند. هر باری که آنان به زمین بازی می روند، به یاد می آورند که چه زندگی سختی در بازگشت منتظرشان است و با خود عهد می کنند که به هم قطاران افغان خود دلیلی برای خوشی و تجلیل به ارمغان بیاورند.

بسیاری آنها از صحبت در مورد مشکلات خود در کمپ های مهاجرین امتناع می کنند؛ و همه آنها در سخن گفتن در مورد تروریستان خوشحال نیستند. به جای آن می خواهند در مورد کرکت صحبت کنند مخصوصا در باره رقابت آزمایشی تاریخی. هفته گذشته که آنان در دهرادون دورافتاده که یک شهر پرجمعیت هند در حومه های همالیا می باشد در حال آمادگی برای بازی بودند، در عین حال روزه داشتند: هیچ غذا یا نوشیدنیی از 3:15 صبح الی 7:15 شام نمی خوردند. بنا به درخواست فارمت، آنها دو روز پیش از بازی گرفتن روزه را متوقف کردند.

این ساده ترین راه برای برخورد با یک ورزش خشن نیست، اما برعلاوه برای کرکت بازان افغان هیچ چیزی آسان نبوده است. آنان با روش آرام و لذتبخش خود، عقب نشینی را نمی پذیرند.

سدریت مونگا خبرنگار کرکت در هندوستان است. او از افغانستان نیز گزارش داده است.

نویسنده:سدریت مونگا

منبع: نیویورک تایمز

چقدر این پست مفید بود؟

روی یک ستاره کلیک کنید تا به آن امتیاز دهید!

میانگین امتیاز 0 / 5. تعداد آرا: 0

تا الان رای نیامده! اولین نفری باشید که به این پست امتیاز می دهید.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *