انجمن افغانستان و آسیای میانه (ACAA) در لندن برنده جایزه ملکهی بریتانیا برای خدمات داوطلبانه شده است.
جایزه ملکه بریتانیا برای خدمات داوطلبانه (The Queen’s Award for Voluntary Service)، معتبرترین و مهمترین جایزه برای سازمانهای خیریه در بریتانیا است. مسوولان «انجمن افغانستان و آسیای میانه» میگویند که این جایزه به اشخاص یا نهاد های داده میشود که بیشتر با افراد آسیب پذیر سر و کار داشته و دروازه آن بهروی مردم باز باشد.
رابعه نسیمی، شهروند افغان بریتانیایی بهنمایندگی از انجمن افغانستان و آسیای میانه، این جایزه را بدست آورده است.
رابعه نسیمی ۲۴ سال سن دارد و در حال حاضر دانشجوی مقطع دکترا در دانشگاه کمبریج، یکی از بهترین دانشگاههای جهان است.
او ۱۹ سال پیش در یکی از روزهای پاییزی با کامیون حامل پناهجویان افغان همراه با خانوادهاش در بندر دو-ور در جنوب انگستان رسید. پدر و مادر رابعه یکجا با دو دختر و یک کودک شان از رژیم طالبان فرار کرده بودند تا در کشور امنی زندگی جدیدی را شروع کنند.
خانم نسیمی در کشور جدید در شش سالگی به مکتب رفت و بعد از آن در دانشگاه گولداسمیت لندن در مقطع لیسانس جامعه شناسی و سیاست خواند و پس از آن دوره کارشناسی ارشد (ماستری) را در همین رشته در مدرسه اقتصاد و سیاست دانشگاه لندن (LSE) تمام کرد و در حال حاضر در حال تکمیل مقطع دکترایش در دانشگاه کمبریج میباشد.
کودک پنج ساله پناهجو
رابعه پنجساله بود که پدر و مادرش با سه کودکشان از ترس خشمونفرت طالبان، تمام دوست و اقارب خود را ترک کردند و یک سفر پر خطر اروپایی را در پیش گرفتند. خانوادهی رابعه برای رسیدن به دووِر(Dover) با موتر باربری یخچالی آمده بودند، هیچ امیدواری در مورد آینده او نداشتند.
آنها پس از یک ماه مسافرت پر خموپیچ به انگلستان رسیدند. رابعه از سفر دشواری که خانوادهاش تا رسیدن به بریتانیا طی کردند چیزهای زیادی به یاد ندارد، اما میگوید قصه سختیهای راه را همیشه از پدر و مادرش شنیده است.
رابعه میگوید «این سفر بسیار سخت و دشوار بود. وقتی ما این سفر را آغاز کردیم، برادرم تازه ششماهه بود. برای بسیاری از خانوادهها، سفر و مهاجرت با کودکان خردسال، کار مورد پسند و قبول شدهای نبود. بخشی از سفر ما کاملاً در داخل آب بود، آنجا قایقهای کوچک موتوری بود که فقط برای ۲ یا سه نفر ساخته شده بودند، اما قاچاقبران در آن قایقهای کوچک ۳۰-۴۰ نفر را جابهجا میکردند، که بسیار خطرناک و پُر ریسک بود.»
یک هفته پس از رسیدن، رابعه و خانوادهاش به انگلیس، سرخط خبرهای آنجا حاکی از داستان جالبی بود. در آن خبرها بیان شده بود که اجساد گروهی از مهاجرین چینایی از داخل یخچال یک لاری پیدا شده است. لاری و مسیری که رابعه نیز آن را پیموده بود.
فعالیت در انجمن افغانستان و آسیای میانه (acaa)
رابعه نسیمی مکتب و آموزشهای ابتدایی و تحصیلات عالیاش را در بریتانیا فرا گرفته است. در کنار تحصیل او با انجمن افغانستان و آسیای میانه بهعنوان مدیر توسعهای (development officer) همکاری میکند.
این انجمن در بریتانیا توسط افغانهای پناهجو تاسیس شده است. نورالحق نسیمی، پدر رابعه و موسس این انجمن به خبرنامه میگوید این نهاد، مردمی و خیریه میباشد که در سال ۲۰۰۱ در شهر لندن پایتخت بریتانیا تاسیس شده است.
آقای نسیمی گفت: «زمانیکه ما وارد کشور بریتانیا شدیم، تجارب تلخی را بهعنوان یک پناهنده در این کشور داشتیم؛ دلیلی که سبب شد ما دست به تاسیس نهادی بزنیم که در بخشهای مختلف بتواند مهاجران و سایر ِآسیبدیدگان را مساعدت کند.»
فعالیتهای انجمن افغانستان و آسیای میانه بیشتر روی پناهجویان افغان و جمهوریتهای آسیای میانه میباشد که بیشتر برای بلند بردن مهارتها و دانش ضروری برای ایجاد زندگی موفق در انگلستان کار میکند.
خدمات این انجمن شامل فراهم آوری درسهای مکتب، صنفهای آموزش زبان انگلیسی، سیمینارهای کاریابی، حمایت از خانمها، خدمات پشتیبانی از جوانان و خانواده ها، مشورههای حضوری و تلفنی برای متقاضیان، کارآموزی در بخشهای مختلف و همچنان تجلیل از مراسمهای فرهنگی و عنعنوی افغانستان در این کشور میباشد.
انجمن افغانستان و آسیای میانه در افغانستان نیز مراکز مشاوره حقوقی برای شهروندان را در کابل و شهر پلخمری پس از یک پروژه آزمایشی ایجاد کرده است. در این مراکز به ارائه معلومات، حمایت حقوقی در نهادها عدلی و قضایی در رابطه به مسایل آموزشی، کاریابی و همچنان محو خشونت خانوادگی میپردازد.
سفر تحصیلی
رابعه میگوید از اینکه پدرش (داکتر نورالحق نسیمی) در اوایل آمدن آنان در بریتانیا انجمن افغانستان و آسیای میانه (ACAA) را برای مساعدت به مهاجران تازهرسیده تاسیس کرد، با کار در این سازمان الهام گرفت که باید در بخش جامعه شناسی تحصیل کند.
رابعه پس از این علاقهاش نسبت به جامعهشناسی زیاد شد و همین دلیل باعث شد که او لیسانس خود را در جامعهشناسی از دانشگاه گُلد اسمیت به دست بیاورد و ماستری خود را در دانشگاه ال اس سی، تکمیل کرده و سپس برای دورهی دکترا در دانشگاه کمبریج درخواست کند.
پس از رفتن به دانشگاه کمبریج و خو گرفتن با بعضی عادات و رسوم آنجا، رابعه با هویت افغانی خود بهعنوان یکی از اعضای کالج لوسی کاوندیش به کار تحقیق خود ادامه داد.
رابعه آرزو دارد که کارش در کمبریج برای فهمیدن بهتر فرهنگ افغانی او را آشنا کند و با درک و فهم بیشتر بتواند به سرزمینش کمک کند.
رابعه میگوید: «من تاکنون دهها بار در مورد گذشتههای افغانستان با پدر و مادرم گپ زدهام، هر بار که به عقب نگاه میکنم، خیلی موارد جدیدی را نسبت به کشورم میآموزم و همیشه این موارد برای من تازه است. افغانستان یک کشور چند قومی و کاملا متنوع است و گاهی بین اقوام نزاع و تنشهایی نیز وجود دارد. من فکر میکنم، این تضادها مرا بیشتر وامیدارد تا در این زمینه تحقیق کنم.»
مهری که در دلش باقیست
رابعه اگر چه در بریتانیا بزرگ شد و درس خواند، اما هیچگاه رابطهاش را با وطن اصلیاش افغانستان نبرید. شاید به همین دلیل، با وجود این که در جامعه انگلیسیزبان بزرگ شده و به انگلیسی تحصیل کرده، میتواند، به فارسی روان حرف بزند و به فعالیت های خیریه با تمرکز بر افغانستان بپردازد.
او میگوید همه تلاشش این بوده تا خودش را به دانشی آراسته بسازد که بتواند کاری برای افغانستان انجام دهد و به همین دلیل رساله دکترایش هم بر موضوع «هویت در افغانستان» تمرکز دارد.
رابعه درباره تجربه سفرش در افغانستان پس از سالها زندگی در بریتانیا میگوید: «با وجود مشکلات، با وجود ناامنی خیلی بودن در آنجا را دوست دارم. سادگی مردم عام و رویاهای ساده و بیریای شان مرا جذب میکند. من زندگی عادی در افغانستان را تجربه کردهام، روی کف زمین خوابیدهام، با تاکسیهای محلی در شهر گشت زدهام و در کل با شیوه زندگی در آنجا خو گرفتم. وقتی آنجا باشم، با وجود اینکه در بریتانیا بزرگ شدهام هیچ تفاوتی میان خودم و کسی دیگری در آنجا نمیبینم.»
رابعه همواره تلاش کرده است که تحقیق و مطالعاتش را بیشتر روی موضوعات افغانستان متمرکز کند او امیدوار است که بتواند برای حمایت مهاجران با حکومت انگلستان کار کند.
رابعه امیدوار است تا از فرصت موجود که برای او پیش آمده، بتواند حامی خوبی برای آوارگان و آسیبدیدگان افغان باشد.
رابعه تاکید میکند: «مردم اینجا انسانهای حمایتگریاند. چیزی که من عملا به چشم دیدهام، این که در اینجا مردم از کشورهای مختلف آمدهاند و برای من لذتبخش این است که بیایم با اقشار مختلف مردم و با تجربههای گوناگون بنشینیم و زندگی کنیم.»
در طول بحران چهلسالهی افغانستان، افغانهای زیادی مانند رابعه و خانواده اش از کشورشان مهاجر شدهاند و کشورهای مختلف پناهنده شده اند. رابعه و خانوادهی او نمونه موفق از این مهاجران میباشند که توانستهاند نهتنها خود را با شرایط وفق بدهند، بل که به انسانهای اثرگذاری تبدیل شوند. آنان با تاسیس و کار در نهاد خیریه انجمن افغانستان و آسیای میانه زمینههای را که از آن برخواسته و کشوری را که در آن تعلیق داشته فراموش نکرده اند.
با این حال رابعه رویای داشتن نقش در سیاست بریتانیا را دارد. او در مورد برنامههای آیندهاش میگوید که بعد از ختم تحصیلاتش دوست دارد که در سیاست بریتانیا نقش داشته باشد و تلاشش بر این است که نقش خوبی را میان افغانستان و بریتانیا بازی کند.
اما همه این آروزها را میتوان در قالب این جایزه معتبر بریتانیایی به تصویر کشید. اکنون خانواده نسیمی به عنوان مدل موفق از کارهای خیریه، توسعه نیروی انسانی، احساس تعلق خاطر به گذشته نهچندان خوشایند اما زادگاه دوستداشتنی در جامعه بریتانیا ظهور کرده است. این خانواده همزمان با طی کردن فصل مهاجرت زندگی شان، با انجمن افغانستان و آسیای میانه به تغییراتی دیگری در زندگی انسانهای مشابه خود دست یافتهاند.