هدایتالله ظهیر، که در میان بسیاری از دوستانش به نام «زی» شناخته میشود، در اوایل این ماه در زادگاهم در شهر جلالآّباد افغانستان، در جریان یک حمله تروریستی بر بازی کرکت کشته شد. او قرار بود در جریان ماه مبارک رمضان از صلح و امنیت تجلیل کند. این حمله 8 تن را کشت و 45 تن دیگر را زخمی کرد، که در این میان کودکی خردسال نیز حضور دارد.
«زی»، که تنها 32 سال سن داشت، یک فعال اجتماعی محلی بود و برای شجاعت، پشتکار و توانایی در گردهمآوردن گروههای متنوع مردم و رساندن صدای به حاشیه راندهترین افراد جامعه به شمول زنان و جوانان، شناختهشده بود. او ابتکارات صلحآمیزی را علیه نیروهای خطرناک در منطقهاش ]به شمول[ کارگزاران طغیانگر معادله قدرت، مقامات مفسد و تروریستان نظیر داعش ـ که از خشونت و تداوم آن در افغانستان منفعت میبرند ـ راهاندازی کرده بود.
ما افراد باارزشی را همهروزه در جنگ و ترور علیه افغانها در کشورمان از دست میدهیم. زی یکی از هزاران نفری بود که کمکهای مهمی برای کشور ما کرد و نهایتا قربانی شد. اما برای امید داشتن دلایلی هست. ما روح، ارزش و اصول، و حس مأموریت آنها را از دست ندادهایم. نسل جوانتر مسئولیت و ادامه مشعلهای افتاده را میگیرند. ما تا زمان دستیابی به صلحی که شایسته آن هستیم، مقاومت میکنیم.
در بیش از چندین سال اخیر، زی زندگی خود را به رهبری مجمع «وطنپاله زوانان»، یک شبکه جوانان، فعالین، و رهبرانی از سرتاسر شرق افغانستان، با مأموریت خدمت برای بهحاشیه راندهشدهترین اقشار جامعه به شمول مهاجران اختصاص داده بود. این نهاد نه تنها کمکهای انسانی فراهم میکرد، بلکه همچنان فرصتهایی برای گردهم آمدن ضد نیروهای افراطگرا که در جستجوی تقسیم آنان میباشند، فراهم مینمود.
از سازماندهی جشنوارههای شعر و مسابقات کرکت گرفته تا تنظیم کلاسهای آموزش کمپیوتر و ایجاد فضاهای امن برای زنان جهت گردهمآمدن در مناطق محافظهکار، هرآنچه که زی انجام میداد، بر پایه این باور بود که وحدت میتواند کشورش را به یک آینده بهتر سوق دهد. اما همینطور که ما شجاعت چشمگیر زی را تقدیر و ستایش میکنیم، مهمتر آن است که بدانیم بسیاری از جوانان افغان از تمام حوزههای زندگی در سرتاسر کشور، درگیر این نوع کارهای حیاتی و خطرناک هستند. افغانستان بیشترین جمعیت جوان را در منطقه دارد. نصف جمعیت زیر سن 15 سال قرار دارند، و 30 درصد جوانان بیکار اند، که اکثرا در مناطق روستایی میباشند.
ترویج ارزشهای صلحآمیز و فراهمآوری فعالیتهای علمی و تفریحی، مسیرهای مهمی برای صلح اند که غالبا نادیده گرفته میشوند، اما بسیار حیاتی هستند، مخصوصا زمانیکه جوانانمان آغازگر آنها باشند. این تلاشها برای ما به عنوان نسلی که در جنگ بزرگ شدهایم، این اجازه را میدهد که از تقسیمات سیاسی و قومی و خشونت که کشور را خراب کرده و به گروگان گرفته، عبور کنیم. نسل من، افغانستان متفاوت را ترسیم میکند.
حکومت وحدت ملی نیز بر نسل جوانتر سرمایهگذاری کرده است؛ طوریکه صداهای بیشتر جوانان را در گفتگوی ملی در مورد مسایل مهمی چون صلح و شهروندی دخیل کرده است. از میان 106 وزیر و معاونین وزیر، تقریبا نصف آنان زیر سن 45 سال قرار دارند، و در طرح توسعه ملی روستایی دولت، بیش از نیم اعضای شورای توسعه جامعه زیر سن 45 سال اند و نصف آنان را زنان تشکیل میدهند.
این تغییرات نشاندهنده تحول نسلی در کشور من است. نسل جوان ما آینده را میبینند و میخواهند آن را در افغانستان بسازند، آنان در حکومت، بخش خصوصی و جامعه مدنی کار میکنند تا کردار و گفتار فعلیشان به سوی آینده محاسبه شود.
منبع: سی ان ان
مترجم: طاهره رحمانی