6 هزار روز در افغانستان؛ آمریکا این جا چه می کند؟

منبع: واشنگتن پست

نویسنده: جورج. اف ویل

دونالد رامسفلد، وزیر دفاع امریکا در سال ۲۰۰۲ میلادی در افغانستان می‌گوید: “جنگ تمام است.” معاون رییس جمهور پنس در ماه دسامبر در افغانستان گفت: “باور داریم پیروزی از هر زمان دیگر نزدیک‌تر است.”

با یک مترونومیک منظم، هر هزار روز امریکایی‌ها باید به طولانی‌ترین جنگ در تاریخ کشورشان فکر کنند. جنگ افغانستان که به یکی از طولانی‌ترین جنگ‌های تاریخ در جهان تبدیل می‌شود، روز شش هزارم خود را دوشنبه این هفته طی می‌کند، زمانی که زمینه آن چهار برابر بیشتر از حضور ایالات متحده در جنگ جهانی دوم از پرل هاربر تا روز وی جی که مجموعا ۱۳۶۵ روز را در بر می‌گرفت، می‌گردد.

امریکایی‌ها به جنگ در افغانستان رفتند به این خاطر که جغرافیای بدون دولت آن زمینه ساز پناهگاه‌های القاعده که در آن حملات یازده سپتامبر برنامه ریزی شد، گردید. این یک ماموریت آرام نبود و اما ماموریت تاخت وتاز بود که منجر به جنگ با طالبان شد؛ طالبانی که از ایجاد پناگاه امن جلوگیری نکردند. بنابراین ایالات متحده امریکا در یک مامورتی بود که با مخالفت پاکستان به عنوان متحد آمریکا قرار داشت؛ پاکستانی که طالبان را از طریق ریاست اس در آی اس آی حمایت می‌کرد.

این داستان جالب در کتاب جدید استیف کول گفته شده است. کتابی به نام: دایرکتوریت اس(S): جنگ‌های مخفی سیا(CIA) و امریکا در افغانستان و پاکستان؛ اسرار زیادی در این مورد وجود ندارد که در ۷۰۰ صفحه کتاب کول نیامده باشد.

او گزارش داده زمانی که جنرال استنلی مک کریستال در ماه می سال ۲۰۰۲ – میلادی- به افغانستان رفت، یک افسر ارشد نظامی در واشنگتن با اشاره به پایگاه ناتو در کوزوو به او گفت: “بونداستیل نسازید، اشاره به کمپ آمریکا در کوزوو که رامسفلد آن را نمادی از صلح می دانست. این افسر دوباره به مک کریستال هشدار داد هر چیزی در این‌جا دائمی به نظر می‌رسد… اما ما این جا طولانی نمی‌مانیم. در زمانی که مک کریستال وضعیت را در دست گرفت، من احساس کردم ما مانند دانش آموزان لیسه بودیم که با تحیر به گروه مافیای خیره شده بودیم.” این یک تجربه آموزشی بوده است. بعد از انفجار تونل‌ها که برخی از آن تقریبا به مساحت یک میدان فوتبال می‌ماند و ظاهرا از سوی تروریست و برای تروریست ها ایجاد شده بود،  مقامات آمریکایی دریافتند که آن در واقع سیستم آبیاری باستانی بودند.

یک دهه قبل و ۷ سال بعد از شروع جنگ در ۷ اکتبر ۲۰۰۱ میلادی، رابرت گیتس وزیر دفاع آمریکا گفت که هدف آمریکا ایجاد یک حکومت مرکزی قدرتمند بوده است. زمانی که از او پرسیده شد آیا افغانستان هیچگاهی چنین حکومتی داشته است، او بدون آنی تردید پاسخ داد «نه» که تا هنوز هم درست است.

سال‌ها گذشته از زمانی که برای سال‌ها مقامات نظامی و غیرنظامی آمریکا بحث های داغی را درباره مبارزه با شورشی‌گری و فرق آن با مبارزه با تروریزم سپری می‌کردند؛ اختلافاتی که اهمیتی برای حالا ندارد. کول در کتاب خود درباره فرمانده‌هان نظامی که در حال تبدیل شدن در هر سال بودند نوشته است که : ” فرماندهانی که تغییر و تبدیل می‌شدند، اول می‌گفتند که این مسئله دشوار است. ۶ ماه بعد آن‌ها می‌گفتند که شاید ما به حاشیه برگردیم و در پایان دوران خدمت‌شان – در افغانستان – آن‌ها می‌گفتند ما پیشرفت های غیرقابل برگشت را به دست آورده‌ایم. و بعد گروه فرماندهی دیگر می‌آمدند و می‌گفتند که این مشکل است.” صمیمیت و ارزشی که آمریکایی به افغانستان آوردند به همان میزان که غمناک بوده قابل تحسین نیز است.

نیروهای آمریکایی که برای ۷۳ سال در منطقه راین – اروپا- به سر برده‌اند، زمینه ساز پیروزی در جنگ سرد شدند و اکنون نیز که ولادیمیر پوتین جنگ سرد دوم را راه انداخته، برای منافع حیاتی ایالات متحده خدمت می‌کنند. نیروهای نظامی آمریکا ۶۸ سال می شود که در کوره جنوبی به سر می‌برند و تعداد کمی احمق‌اند که نسبت به موثریت این نیرو شک کنند و یا فکر کنند که این حضور شاید به زودی به پایان برسد. این امکان پذیر و قابل تصور است که نیروهای امریکایی برای حمایت از نیروهای نظامی و امنیتی افغانستان برای ۱۰۰۰ یا ۶۰۰۰ روز دیگر در افغانستان خواهد بودند.

با این وجود مفید خواهد بود تا توضیحی از منافع و اهداف ایالات متحده امریکا فراتر از اظهارات معاون رییس جمهور داشته باشیم تا بدانیم که چگونه این موضوع به پایان می رسد و – برای نیروهای ایالات متحده – که تا چه حد مسیر شما امیدوارکننده است. چگونه رییس جمهور تمام توانایی‌های نظامی آمریکا را به کار انداخته و چگونه واقعیت‌ها، حقایق ما را به سمت پیروزی نایل می‌سازد. در این جنگ آزادی، ما دشمن را در میدان نبرد نابود می‌کنیم در حالی که میدان‌هوایی بگرام به نماد آزادی تبدیل شده است. اگر هدف آمریکا آزادی باشد، نه امنیت، یا اگر نظریه این باشد که دومی نوعی به اولی وابسته است، دولت امریکا باید – موضوع جنگ افغانستان – را واضح سازد و از آن دفاع کند یا این که این موضوع را که تا کنون هزینه حدود 1 تریلیون دلار داشته و بیش از 2200 زندگی آمریکایی را گرفته است را به پایان برساند.