نامه‌ی سرگشاده به طالبان

توسططاهره رحمانی

اسفند ۹, ۱۳۹۶ به روز رسانی : اسفند ۹, ۱۳۹۶ , ,

نویسنده: بارنت روبین

منبع: نیویورکر

نامه سرگشاده شما به تاریخ ۱۴فبروری ۲۰۱۸ به مردم آمریکا، از ما خواست که آینده نیرو های آمریکایی را در روشنی واقعیت های حاکم، درافغانستان سنجش کنیم. جواب آن نامه را من خودم به عنوان دیپلمات سابق آمریکایی که ۳۵سال در تلاش دانستن واقعیت های افغانستان بوده است، می دهم.

بسیاری از  افغان ها ادعا می کنند که پاسخ را به شما نه که به جنرالان پاکستانی و کارکنان اطلاعاتی که اقدامات شما را حمایت می کنند، باید داد. من مخالفم؛ من از جنوری ۱۹۹۷ در نشستی که در دانشگاه کلمبیا با نماینده ی که شما به سازمان ملل فرستادید تا کرسی افغانستان را درخواست کند، داشتم و از آن زمان به طور مستقیم و غیر مستقیم با شما درارتباط بوده ام، چنین نتیجه گرفته ام که مخالفان شما توانایی ها و استقلال شما را دست کم می گیرند. شاید شما هم این توانایی ها را در آنان نادیده می گیرید.

روز چهارشنبه (امروز) دولت افغانستان میزبان دور دوم نشست کنفرانس کابل، تلاشی برای آغاز گفتگوهای صلح، با حضور ۲۳ کشور خواهد بود. اوایل این ماه سازمان ملل متحد اعلام کرد که در سال ۲۰۱۷ ده هزار غیر نظامی در افغانستان کشته و زخمی شده اند که دوسوم این تلفات را حملات ضد دولتی به بار آورده است.

شما تلفات غیرنظامیان بوسیله نیروهای هوایی ایالات متحده، شرم گوانتانامو و تلفات ایجادشده بوسیله سربازان آمریکایی و خانواده های شان را برجسته می کنید. من نیز می توانم از هزاران تلفات غیرنظامیان که بوسیله حملات و بمب گذاری های شما واقع شده، نام ببرم.

دادگاه بین المللی جزایی خزان سال گذشته بررسی را روی جرایم جنگی در افغانستان شروع کرد. در کمتر از سه ماه، افغان ها از ۱.۱۷ میلیون مورد خشونت خبر دادند. من ترجیح می دهم که اینجا به درخواست شما برای گفتگو پاسخ بدهم.

ICC
دادگاه بین المللی جزایی خزان سال گذشته بررسی را روی جرایم جنگی در افغانستان شروع کرد

تعداد کمی شاید با ندای شما برای «حل معضل افغانستان از طریق گفتگوهای صلح» در صورتی که آن را ممکن بدانند، مخالفت کنند. در ۲۹هم جنوری، پس از آن که سازمان شما با استفاده از یک آمبولانس نزدیک به صد نفر را در کابل به قتل رسانید، رییس جمهور ترامپ گفت: “فکر نمی کنم که اینک ما آماده گفتگو باشیم. آن یک ضربه بود، نه استراتژی.” اما چنانچه شما سپس مشاهده کردید که «ایالات متحده درهای گفتگو با طالبان را باز نگهداشته است.»

مشکل شما در ندای تان برای گفتگو ها این است که گفتگو ها را تنها منوط به آمریکایی ها کرده اید، نه هم وطنان افغان خود. شما افغان های مخالف خود را متهم به «خیانت به ملت تان» می کنید، اما دولت افغانستان که ممکن فاسد و از هم گسیخته هم باشد، بوسیله تمام ملت ها نه تنها واشنگتن و متحدان آن به رسمیت شناخته شده است. گفتگوهای شما با ایالات متحده نمی تواند جایگزین گفتگو های تان با میلیون ها افغان دیگر شود که از حملات شما و بازگشت دوباره تان هراس دارند. تلاش شما برای حذف آن ها، تکرار همان اشتباه ایالات متحده برای حذف شما خواهد بود.

فهرست طولانی از فرصت های از دست رفته برای صلح از سال ۲۰۰۱ تا اکنون وجود دارد. در ششم دسامبر ۲۰۰۱، رهبران شما توافقنامه ی را با حامد کرزی که به تازگی در گفتگو های بن به عنوان رییس دولت موقت افغانستان برگزیده شده بود، امضا کردند. شما با آتش بس موافقت کرده و چهار ولایتی را که هنوز تحت کنترول داشتید به دولت کرزی تحویل دادید. درمقابل خواستار مقامی در دولت نشدید؛ تنها خواستار یک عفو عمومی بودید برای این که بتوانید باوقار زندگی کنید.

اداره جورج بوش چانس شما برای ساختن یک حکومت جدید را از بین برد. دونالد رامسفیلد وزیر دفاع ایالات متحده اعلام کرده گفت: “نه مذاکره و نه عفو.” استیف کول درکتابش“Directorate S” می نگارد که وقتی که برخی از رهبران شما در تلاش برای سهم گرفتن در پروسه صلح توافق شده در بن بودند، دیک چینی معاون رییس جمهور آنها را در بگرام یا گوانتانامو زندانی ساخت.

سه ونیم سال بعد، با همکاری زلمی خلیلزاد سفیر ایالات متحده، نمایندگان طالبان یکبار دیگر شروع به رسیدن به یک توافقنامه با حکومت کابل کردند. اما روسای خلیلزاد در واشنگتن، ارائه تضمین های امنیتی برای طالبانی که به پروسه صلح پیوستند را رد کردند. شما به این نتیجه رسیدید که جایگزینی ندارید مگر این که به نبردهای تان از پناهگاه های امن تان در پاکستان که نظامیانش شما را بخاطر منافع خودشان حمایت می کردند، ادامه دهید. امتناع ایالات متحده از انجام گفتگوها شما را گروگان نظامیان پاکستانی ساخت.

زلمی خلیل زاد نیز پاکستان را متهم به حمایت از گروه های تروریستی در افغانستان کرده است
زلمی خلیلزاد

در سال ۲۰۰۷ میلادی، همان گونه که یک مقام سابق طالبان برایم گفت شما خودتان را برای انجام گفتگو ها با واشنگتن به اندازه کافی «توانا» احساس می  کردید. شما یک کمیته سیاسی را به رهبرای آغاجان معتصم تاسیس کرده و او را به عربستان سعودی فرستادید به این امید که او بتواند فرصتی را برای انجام گفتگو ها با واشنگتن ایجاد کند. گفتگو ها با ریاض در سال ۲۰۰۸ آغاز گردید اما زمانی که شما پیش شرط هایی را که عربستان سعودی سعی در اعمال آنها داشت، رد کردید، این گفتگو ها متزلزل شد.

درسال ۲۰۱۰ میلادی در جریان کار در وزارت خارجه برای ریچاردهولبروک نماینده وقت ویژه ایالات متحده برای افغانستان و پاکستان، ما دانستیم که یک نماینده جدید طالبان، طیب آغا در دبی با دیپلمات های آلمانی دیدار کرده است. بعد از مشوره با رییس جمهور کرزی و باراک اوباما، مقامات ایالات متحده طیب را به صورت پنهانی در ۲۸ نوامبر۲۰۱۰ در خارج از مونیخ ملاقات کردند.

طیب نقشه طالبان برای گفتگوها را به همراه یک مجموعه اقدامات اعتمادسازی به مقامات ایالات متحده ارائه کرد. قرار شد ایالات متحده بازداشت شدگان طالب را از گوانتانامو آزاد و تحریم ها را برطرف کند و طالبان به صورت عام اعلام خواهند کرد که می خواهند از تروریزم بین المللی فاصله گرفته و به دنبال راه حلی از طریق پروسه های سیاسی باشند. پس از آن طالبان دفتری را در قطر گشودند؛ جایی که آنان می توانستند از آنجا با ایالات متحده و دیگر افغان ها به شمول دولت این کشور گفتگو نمایند.

طیب پیشنهاد داد که پس از باز شدن این دفتر، طرفین می توانند آتش بس محدودی را اعلام کنند.

گفتگو های محرمانه ایالات متحده و طالبان در سال ۲۰۱۱ به صورت ابتدایی آغاز گردید و با تزلزل، سکتگی ها و ترور ها ادامه یافت. تاخیر طولانی در گفتگو با افغان ها، سوءظن رییس جمهور حامدکرزی را برانگیخت که دولت شناخته شده بین المللی، به حاشیه رانده شده است. در دسامبر ۲۰۱۱ ایالات متحده درخواست کرزی را مبنی براین که گفتگو ها تنها درصورتی ادامه یابند که شما با مقامات افغان صحبت کنید، قبول کرد. با وجود تلاش ها برای یافتن فرمولی که می توانست ما را در ادامه یافتن این روند کمک کند، شما در مارچ ۲۰۱۲ این گفتگو ها را به تعلیق انداختید.

taliban1
گفتگو های محرمانه ایالات متحده و طالبان در سال ۲۰۱۱ به صورت ابتدایی آغاز گردید و با تزلزل، سکتگی ها و ترور ها ادامه یافت

برای شکستن این تزلزلات، قطر پیشنهاد آوردن تغییراتی دراین روند را کرد: “طالبان دفتر خود را باز کند و بیانیه دهد که خودشان را از تروریزم بین المللی دور ساخته و از راه حل سیاسی برای برطرف کردن این معضل حمایت می کنند. اقدامات اعتماد سازی را با ایالات متحده تکمیل کنند و پس  از آن با نمایندگان افغان دیدار کنند.” در۲۳ آپریل ۲۰۱۳ میلادی حامد بن خلیفه الثانی امیر قطر به صورت خصوصی پیش نویس بیانیه طالبان را به رییس جمهور اوباما نشان داد. اوباما تصمیم گرفت که به پیش رود.

دیپلمات های آمریکایی در سال ۲۰۱۱ میلادی موافقت کردند که شما دفتری را تحت نام «دفتر سیاسی طالبان افغان» باز کنید. اوباما به کرزی اطمینان داد که این دفتر هرگز حق حاکمیت دولت افغانستان را نقض نخواهد کرد. در۱۳جون۲۰۱۳ میلادی شما دفتر تان را طی یک مراسم تلویزیونی گشوده و بیرق «امارات اسلامی افغانستان» را بر فراز آن گذاشتید؛ گویا شما جایگزین دولت هستید تا یک جنبش. استفاده شما از آن بنر ما را مجبور ساخت که دفتر را بسته کنیم. من چند ماه بعد، در اکتوبر ۲۰۱۳ دولت ایالات متحده را ترک کردم.

هنوز مقامات آمریکایی چندین اقدام را جهت اعتماد سازی انجام دادند. گفتگوهای غیرمستقیم شما منجر به رهایی بو برگدال سرباز آمریکایی درمقابل انتقال پنج رهبر طالبان از گوانتانامو به قطر درسال ۲۰۱۴ گردید. اما از آن جایی که تحریم های سازمان ملل بر طالبان تنها به خاطر «ایجاد تهدید علیه صلح، ثبات و امنیت افغانستان» اعمال می شود نه به بخاطر تروریزم بین المللی، می تواند به راحتی این تحریم ها برای گفتگوهای صلح تعلیق شود. با این حال، شما هنوز می خواهید که ایالات متحده شما و دفترتان را در قطر به رسمیت بشناسد و مخالف گفتگو با مقامات افغان هستید. با گذشت سال ها، بدون هیچ گفتگوی معناداری، بسیاری ها به این نتیجه رسیده اند که شما به دنبال به رسمیت شناخته شدن هستید نه صلح.

صدای شما بر ایالات متحده برای پایان دادن به جنگ زمانی بیشتر متقاعد کننده خواهد بود که شما خودتان بخواهید جنگ را ترک کنید. لازم نیست که شما کاملا موضع خود را تغییر دهید: تنها منظومه کارها را با به چالش کشیدن ایالات متحده و دولت افغانستان با موافقت با آتش بس موقتی قبل از باز شدن رسمی دوباره دفتر تان و بدون در نظر گرفتن این که چه  کسی، چند ولایت را در این هفته یا هفته آینده کنترول می کند، تغییر دهید.

اداره ترامپ، به نوبه خودش، باید حمایتش از یک راهکار مذاکره و نهایتا خروج سربازان آمریکایی آشکار سازد. برای این کار لازم است که فانتز این را که وجود نیروهای بیشتر ایالات متحده آنرا برای انجام گفتگو ها از «یک موقعیت قدرتمند» قادر خواهد ساخت رها کنید.

دونالد ترامپ
دونالد ترامپ، رییس جمهور آمریکا

شما نوشته اید تا زمانی که نیروهای خارجی در افغانستان باشند، شما به جنگ های تان ادامه خواهید داد. درعین حال شما از تکرار آشوب هایی که پس از خروج شوروی در ۱۹۸۹ ایجاد شده بود ابراز نگرانی کرده اید. دریک پیام عیدی درسال ۲۰۱۱، شما وعده سپردید که: «پیشرفت ها و تحولات آینده شبیه تحولات پس از فروپاشی کمونیزم نیست، زمانی که همه چیز کشور غارت گردید و کشور به صورت کامل تخریب شد.» برای جلوگیری از تخریب شدن زیرساخت ها و تلفات انسانی، لازم است تا خروج نیروهای خارجی از افغانستان پس از آن صورت گیرد که افغان ها بر سر این که حکومت شان را چگونه می خواهند به توافق برسند.

به طور میانگین همه روزه 9 غیر نظامی در افغانستان از اثر درگیری ها از بین می روند. شما با خودتان تعهد کرده اید که هرگز به کسی اجازه ندهیدکه از خاک افغانستان برای حمله به کشورهای دیگر استفاده کند. شما گفته اید: «ما به فکر انحصار قدرت نیستیم.» همین که در این هفته دیپلمات ها در کابل جمع شوند، نشان می دهد که تعهد شما برای گفتگو و استقلال حقیقت دارد. واشنگتن و کابل را با قبول یک آتش بس موقتی به چالش بکشید. مذاکرات صلح را که مدت طولانی به تاخیر افتاده شروع کنید. افغان ها سزاوار این هستند.

چقدر این پست مفید بود؟

روی یک ستاره کلیک کنید تا به آن امتیاز دهید!

میانگین امتیاز 0 / 5. تعداد آرا: 0

تا الان رای نیامده! اولین نفری باشید که به این پست امتیاز می دهید.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *