توانمندسازی دختران در خانه؛ رویاهای یک دختر نوجوان افغان در بلجیم

در یک پروژه‌ی آنلاین، مدینه ۱۶ساله از افغانستان از رویاهایش در مورد برابری زنان در کشورش می‌‌گوید.

او می‌‌گوید اگر به خانه برگردد، مردم برایش خواهند گفت که کفش‌هایش را بدل کند، چون مردانه هستند.

اینک اما در بلجیم او از درگیری‌هایی که در وطنش با آن مواجه بود رهایی یافته است و حالا تنها یک چیز است که او می‌خواهد آن‌را تغییر دهد.

او می‌گوید: “این‌جا در بلجیم زمانی که من یک کرمچ را همراه پیراهن می‌پوشم مردم هیچ‌گونه ایرادی نمی‌گیرند. در افغانستان، با دختران همانند پسران رفتار نمی‌شود. بزرگ‌ترین آرزویم در زندگی این است که مکتبی را برای دختران بسازم که بتوانند در آن خواندن و نوشتن را بیاموزند. من می‌خواهم که تمام دختران در افغانستان بدانند که آن‌ها می‌توانند هرکاری را که پسر‌ها انجام می‌دهند، آنان نیز انجام دهند.”

مدینه یکی از دوازده کودک مهاجر و پناهجو در اروپا است که شامل پروژه‌ای شده‌اند که در آن اعضایش آزادانه رویاهای خود را بیان کرده و اجازه می‌دهند که تصورات شان آزاد شود.

این مجموعه به‌وسیله دبرا بارود عکاس پروژه انسان های آمستردام، همکار او بنجامین هیرتج، انیگین شیلینگ گرافیک دیزاینر، کریس پو فیلم‌ساز و سازمان مهاجران ملل متحد ساخته شده است.

در این مجموعه، مدینه از رویاهایش برای ساخت یک مکتب و توانمندسازی دختران در افغانستان سخن می‌گوید. دو و نیم سال زندگی در بروکسل بلجیم به همراه مادرش به او این اعتماد به نفس را بخشیده تا رویاهای بزرگی داشته و با خودش صادق باشد.

او می‌گوید: “در افغانستان چیز‌های زیادی بود که من نمی‌توانستم انجامشان دهم. مثلاً بازی فوتبال یا پوشیدن لباس‌های خاص اما حالا که ما در بروکسل زندگی می‌کنیم، همه چیز متفاوت است. من می‌توانم با هر کسی که می‌خواهم دوست شوم، می‌توانم ساکر بازی کنم و هرآن‌چه بخواهم می‌توانم بپوشم. اگر این کرمچ‌ها را با یک دست پیراهن بپوشم مردم هیچ ایرادی نمی‌گیرند.”

در سال ۲۰۱۷، بیش از ۱۲۰۰۰ پناهجو به بلجیم مهاجر شده‌اند که اکثریت شان از درگیری‌ها و آزار و اذیت در کشور‌هایی چون سوریه، افغانستان و عراق به بلجیم فرار کرده بودند.

نیمی از مهاجران جهان را کودکان تشکیل می‌دهند که بیشتر آنان دوران کودکی شان را به دور از وطن شان سپری می‌کنند. به هر حال، کودکان به طرز خارق‌العاده‌ای انعطاف‌پذیر اند – اگر به آنان کمک شود، می‌توانند راه‌هایی را بیابند که آنان را قادر به مبارزه سازد تا بتوانند بار دیگر به آینده بنگرند.

دبرا بارود، همکار بنیان‌گذار انسان های آمستردام که صفحه فیسبوک پروژه‌اش بیش از ۴۰۰۰۰۰ دنبال کننده دارد، می‌گوید: “زمانی که کودکان از کشور‌های‌شان فرار می‌کنند، آنان همه چیز را در پشت سر شان رها می‌کنند به استثنای آرزو‌ها و رویاهای‌شان. در این پروژه ما توانایی‌های این کودکان را مشاهده کردیم و دیدیم که چطور با حمایت شدن آنان می‌توانند به هر چیزی برسند.”

مخاطبان تشویق می‌شوند تا با امضا کردن پرونده کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل به این پناهندگان در بخش‌های امنیت، آموزش و ایجاد فرصت‌ها کمک و همکاری کنند تا رویاهای شان به واقعیت بپیوندد.

زمانی که از او پرسیده شد که چه چیزی خوشحالش می‌سازد، مدینه پاسخ ساده‌ای داد. او گفت: « آزادی افکار، آزادی بیان. زمانی که ببینم که دختران در تمام دنیا مثل پسران زندگی می کنند.”