خدیجه جوادی، معاون فنی وزارت معادن و پترولیم افغانستان است. او پیش از این به‌عنوان مشاور فنی در مشاوریت ارشد زیربناها در اداره امور ریاست جمهوری افغانستان و هم‌چنان به‌عنوان مشاور ارشد در وزارت معادن و پترولیم این کشور کار کرده است.
خانم جوادی در بخش مهندسی ساختمانی و محیط زیست از دانشگاه تهران دُکترا دارد و در دانشگاه‌های دولتی و خصوصی در این بخش تدریس کرده است.
جوادی در کنار این که در دانشگاه‌ها و نهادهای خصوصی کار کرده، همواره اشتیاق کار در اداره‌های دولتی را داشته است. به گفته‌ی خودش مصداق این حس، گفته‌های پدرش است که همواره تاکید بر کار کردن در نهادهای دولتی و خدمت به مردم از این طریق را داشته است.
خدیجه جوادی بعد از اتمام تحصیلات‌اش در ایران و بازگشت به افغانستان، به تدیس در دانشگاه‌های این کشور پرداخت که به‌گفته‌ی خودش تلاش کرد اندوخته‌های خود را با «دانشجویان و فرزندان» کشورش شریک کند.
افغانستان تعیین شده است
او برای بیش از یک سال و نیم رییس دانشکده‌ی انجنیری دانشگاه ابن سینا در کابل بود و در حال حاضر در کنار کارهای دولتی به‌عنوان استاد در این دانشگاه و دانشگاه آزاد اسلامی در کابل فعالیت می‌کند.
اخیرا خدیجه جوادی در یک پروژه تحقیقی اکادمی علوم امریکا که از سوی «ناسا» حمایت می‌شد، توانست از میان 900 تا یک‌هزار پژوهشگر، مقام دوم را از کشورهای آسیایی بگیرد.
موضوع تحقیق این اکادمی «ارزیابی خشک‌سالی در آب‌ریز‌ها» بود که خانم جوادی توانست با ارزیابی خشک‌سالی در حوزه‌های آب‌ریز افغانستان از جمله حوزه آبی «آمو دریا» موفق بدرخشد و تحقیق‌اش مورد توجه آکادمی علوم امریکا قرار گیرد.
دوره‌های آموزشی
خانم جوادی کم‌تر از یک سال سن داشت که به‌دلیل جنگ و ناامنی در افغانستان همراه با خانواده‌اش از افغانستان به ایران مهاجر شد. او دوره ابتدایی آموزش خود را در اصفهان فرا گرفت و دانش‌آموز ممتاز صنف‌اش بود.
به گفته‌ی خودش در مقاطع آموزش های ابتدایی، متوسطه و عالی او دانش‌آموز ممتاز بوده و مقام اول را در صنف‌اش داشته است. خدیجه جوادی در سال 1385 خورشیدی مکتب را در اصفهان به پایان رساند.
شرایط در ایران به گونه‌ای بود که دانش‌آموزان غیر ایرانی نمی‌توانستند در دانشگاه‌های این کشور درس بخوانند. دانشجویان خارجی از دو طریق؛ تمویل شخصی و یا بورسیه می توانستند به این دانشگاه‌ها راه یابند.
او اما به‌عنوان یک دانش‌آموز غیر ایرانی، همراه با دانش‌آموزان ایرانی آزمون ورودی به دانشگاه را سپری می‌کند و با نمره خوب در دانشگاه تهران در حوزه مهندسی سیول راه می‌یابد.
در دوره کارشناسی نیز او استعداد خود را به‌نمایش گذاشت و توانست اول نمره صنف‌اش باشد. خدیجه جوادی در بخش مهندسی از دانشگاه تهران با درجه عالی که بلندترین نمره را در دانشکده‌اش داشت، فارغ شد و لقب «استعداد درخشان» این دانشگاه را گرفت.
خانم جوادی مورد تشویق وزارت تحصیلات عالی ایران قرار گرفت و در کنار اهدای لوح تقدیر، به‌عنوان دانشجوی با استعداد با اهدای جایزه‌ای از توانایی‌های او تقدیر شد.
او بعد از پایان دوره کارشناسی‌اش، بدون توقف برای کانکور دوره کارشناسی ارشد آمادگی گرفت. به‌دلیل که رشته‌های مهندسی متقاضی زیادی در ایران دارد، این آزمون برای خدیجه دشوار و سرنوشت‌ساز بود. اما با آمادگی که گرفته بود توانست از پس این آزمون نیز به‌خوبی برآید و با نمره بالایی در یکی از دانشگاه‌های تهران راه یابد. او در بخش مهندسی ساختمانی و محیط‌زیست تحصیلات‌اش را در مقطع فوق لیسانس ادامه داد.
جوادی در این دوره تحصیلی دست‌اش به‌پژوهش و تحقیقات میدانی بیشتر باز شد. پژوهش‌های نخست او هرچند به زبان فارسی بود، اما همواراه در کنفرانس‌ها و مجله‌های با بالاترین نمره و امتیاز، از تحقیق‌های او استقبال می‌شد.
مقاله‌ها و تحقیق‌های خانم جوادی از طرف دانشگاه‌ها مورد استقبال زیادی قرار می‌گرفت تا جایی که او تصمیم گرفت دیگر پژوهش‌هایش را به زبان انگلیسی ادامه دهد. جوادی در کنار این‌که در مقطع کارشناسی ارشد نیز مقام دانشجوی اول صنف‌اش را داشت، توانست 9 مقاله کنفرانسی، 3 مقاله بین‌المللی به‌زبان انگلیسی و دو نسخه «اس آی» داشته باشد.
موضوع پایان‌نامه خدیجه جوادی در مقطع کارشناسی ارشد، از بحث برانگیزترین موضوعات در دانشگاه‌اش بود. در کنار این که این موضوع در دانشگاه او بازخورد زیادی داشت، از پژوهش او مقاله‌های زیادی نوشته شد و برآیند آن در کشورهای زیادی مانند فرانسه، کانادا وامریکا ارایه و چاپ شد.
تعداد مقاله‌ها و تحقیق‌های نشرشده خدیجه از یک‌سو، گرفتن بلندترین نمره در پایان‌نامه و مضمون‌های صنفی از سوی دیگر او را به‌یک دانشجوی ممتاز تبدیل کرده بود. این امر سبب شد تا محمود احمدی نژاد، رییس جمهوری سابق ایران از او تقدیر کرده و در ضمن اهدای لوح تقدیر و سکه‌ی طلا به او لقب «دانشجوی نخبه» را دهد.
بعد از اتمام دوره ماستری، او می‌خواست که دوره دکترایش را در یکی از کشورهای دیگر بخواند. اما استادانش از او خواست که اگر بخواهد در ایران دوره دکترایش را بخواند، آنان می‌توانند برایش در این زمینه کمک کند و زمینه‌ی تحصیل‌اش را فراهم نماید.
«من دوره دوکتورا را شروع کردم، اما هدف‌های دیگر هم داشتم؛ می‌خواستم در جاهای دیگر هم درس بخوانم، اما چون شرایط اقتصادی خانواده‌ام اجازه نمی‌داد، من ایران را برای ادامه تحصیلاتم در مقطع دکترا ترجیح دادم.»
خدیجه جوادی در تمام دوره آموزشی و تحصیلی‌اش درخشش خوبی داشت. او در دوره دکترا نیز در سه ترم نخست دانشجوی اول بود. او در پایان دوره دکترا لقب «دانشجوی نمونه غیر ایرانی» و هم‌چنان مقام «دانشجوی استعداد درخشان» سال 1393 را در ایران گرفته بود.
مسیر شغلی
جوادی بعد از پایان دوره تحصیلات‌اش با تمام اصرار که استادان و دوستانش برای ماندن در ایران داشتند، به افغانستان بازگشت. با لیاقت و درخشش که او از خود نشان داده بود، استادانش و هم‌چنان شماری از مقام‌های ارشد حکومتی از او خواسته بودند که در ایران بماند و زمینه‌های شغلی را نیز برای او فراهم می‌کنند.
اما خدیجه به گفته‌ی خودش با حس وطن‌دوستی که داشت، خواست برای کشورش کار کند و دوباره به افغانستان بازگشت. او با آمدن در کابل به‌عنوان استاد در دانشگاه‌های خصوصی فعالیت کرد و در کنار آن با شماری از نهادهای ملی و بین‌المللی در بخش مهندسی همکاری داشت.
او به عنوان استاد در دانشگاه‌های خصوصی ابن سینا و دانشگاه آزاد اسلامی و هم‌چنان به‌حیث استاد افتخاری در دانشگاه کابل در بخش مهندسی تدریس کرده است. خدیجه در کنار تحصیل، با نهادهای «اکادمی علوم امریکا» و شماری از شرکت های خصوصی به‌عنوان پژوهشگر در مسایل مهندسی و منابع طبیعی و هم‌چنان در بخش طراحی پروژه‌های «کُرپس امریکا» در کابل فعالیت کرده است.
خدیجه با تمام مشغولیت‌های کاری که در نهادهای خصوصی داشت، اما علاقه داشت که در نهادهای دولتی افغانستان نیر کار کند.
فعالیت‌ها و درخشش او در نهادهای خصوصی، سبب شد که مقام‌های حکومتی برای او پیشنهاد کار نمایند.
«من روی پروژه آمو دریا، یکی از موضوعات تحقیق آکادمی علوم امریکا کار می‌کردم و زمان که توانستم این پروژه را خیلی موفق کار کنم، وحیدالله شهرانی، وزیر معدن سابق از من خواستند که به‌عنوان مشاور در این وزارت کار کنم.»
خدیجه جوادی حدود یک سال و نیم در این وزارت مشاور ارشد وزیر معدن بود. او برای دفاع پایان‌نامه دکترای خود دوباره به ایران رفت و کارهایش زمان‌گیر شد. وقتی به افغانستان بازگشت، حکومت وحدت ملی سر کار آمده بود.
آن‌زمان نیز او خواست که در وزارت معادن افغانستان با تجربه و تخصصی که در این بخش داشت به‌عنوان معاون فنی وزیر در این وزارت کار کند. اما به گفته‌ی خودش نامزدهای دیگر این پست در اولویت قرار داده شد و بنا بر دلایلی او در این مقام پذیرفته نشد.
جوادی به شغل استادی در دانشگاه‌های افغانستان ادامه داد تا روزی‌که با یکی از هممسلکاناش و رییس یکی از دانشگاه‌های امریکا در کابل آشنا شد. او دکترای «الکتروپلاتینگ انجنیرنگ» دارد و جوادی دکترای « سیول انجنیرنگ».
خدیجه جوادی از کارها و فعالیت‌های که در بخش تحصیلی‌اش انجام داده است، با او در میان می‌گذارد. کارکردهای خدیجه در بخش مهندسی به‌عنوان یک دختر افغان و به ویژه کار پروژه «تیزس» دکترای او، هم‌مسلک‌اش را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
محمد همایون قیومی، رییس دانشگاه ایالتی سن خوزه امریکا و هم‌مسلک او، مشاور ارشد رییس جمهور غنی در بخش زیربناها، منابع بشری و تکنالوژی معلوماتی است.
«برای آقای قیومی این بسیار جالب بود که تیزس دکترای من اینقدر بحث‌برانگیز بوده و در دانشگاه پنسلوانیا و چند کشور دیگر اجرا شده است.»
کار با نهادهای دولتی
آقای قیومی از کارها و فعالیت‌های خانم جوادی به رییس جمهور غنی می‌گوید و آقای غنی او را به ارگ ریاست جمهوری دعوت می‌کند.
رییس جمهوری از جوادی می‌خواهد که با آنان در امور زیربناها همکار باشد. خدیجه جوادی بیش از یک سال در ارگ ریاست جمهوری افغانستان در بخش مشاوریت زیربنایی مانند پروژه‌های برق، ساختمانی، خط برق، خطوط ریل و مسایل دیگر زیربنایی همکاری می‌کند.
«زمانی که من در ارگ ریاست جمهوری شروع به‌کار کرده بودم، تعداد خانم‌ها در داخل ارگ خیلی کم بود و خیلی‌ها باور نمی‌کردند که یک خانم افغانی اینقدر تحصیلات عالی خوب و دستاوردهای زیاد در بخش مهندسی داشته باشد.»
بعد از یک سال و چند ماه کار در ارگ ریاست جمهوری افغانستان، وزارت شهرسازی این کشور به او پیشنهاد داد که با آنان به‌عنوان معاون فنی کار کند. اما به گفته‌ی خانم جوادی او نقش مدیریتی را تجربه نکرده بود و فکر می‌کرد نمی‌تواند مجموعه‌ای از مهندسان را رهبری کند.
«خواستم که در در ارگ ریاست جمهوری بیشتر کار کنم و در کنار کار، درس‌ها و تجربه‌های زیادی را از آقای قیومی به عنوان یک استاد بیاموزم.»
چهار ماه پیش نرگس نهان، سرپرست وزارت معادن و پترولیم افغانستان از او خواست که به‌عنوان معاون فنی در این وزارت کار کند. چون خانم جوادی پیش از این روی چندین پروژه معدنی و مشکلات آن کار کرده بود، توانایی‌های او برای خانم نهان، آشکار بود.
« بخاطری که رییس جمهور هم بالای کار کردن من در وزارت معادن تاکید داشت، من این پیشنهاد را پذیرفتم و در حال حاضر حدود بیشر از سه ماه است که به‌عنوان معین تخنیکی در این وزارت کار می‌کنم.»
از زمانی که خانم جوادی و نرگس نهان به عنوان رهبری وزارت معادن افغانستان برگزیده شده اند، مجموعه از فعالیت‌های جدی در زمینه سیاست‌گذاری و اجرایی انجام شده است. خانم جوادی از تمرکز روی معادن سنگ مرمر، تالک و قانونی‌سازی این روندها به‌عنوان دستاوردهای این وزارت سخن می‌زند. او در عین حال از قانون‌مند کردن تصدی‌های ذغال سنگ، نفت و گاز، سمنت و بخش‌های دیگر یاد آوری می‌کند.
اکنون خدیجه جوادی به عنوان یکی از مدیران ارشد افغانستان در حوزه زیربناها تبدیل شده است. او راه طولانی را در پیش دارد. از آروزهایش برای سفرهای علمی دیگر در نقاط مختلف جهان می‌گوید و از این‌که بتواند آن‌گونه که پدرش برایش الهام‌بخش بوده، برای جوانان این سرزمین روایتی از زندگی امیدبخش باشد.
فضل الرحمن همکار این گزارش بوده است.
افزودن دیدگاه